Een memorabele dag op het South West Coast Path

We liepen over het West Coast Path van Sennen Cove naar Lamorna. In de beschrijving had ik gelezen dat het een inspannende tocht van zo’n 16,5 km zou zijn. We passeerden Land’s End, het zuidelijkste puntje van Engeland.

Het was er ruig, uitgestrekt en … platgetreden. En dat was jammer. Heel veel toeristen waren hier al eerder geweest. De paden waren geërodeerd. De ‘locals’ hadden hier en daar asfalt gestort en daar houden natuurwandelaars niet van. Toeristen blijven gelukkig altijd in de buurt van de attractie, dus verderop waren de paden weer smal en aantrekkelijk.

We hadden in de ochtend om 9:45 uur onze huurauto bij Sennen Cove geparkeerd en we zouden in Lamorna de lijnbus van 17:01 uur terugnemen. We liepen rustig, want we hadden alle tijd.

De rotsformaties waren prachtig en de zee beukte woest tegen de kust. Het landschap veranderde wat en we zagen meer begroeiing. Vele bloemetjes in verschillende kleuren dansten vrolijk in de wind. In de verte zwommen dolfijnen in de Keltische Zee.

Het was een uur of vier toen Roel op zijn horloge keek. Hij schok. “We gaan de bus terug misschien niet redden”, zei hij. “Ik loop vast in mijn eentje vooruit”. Als Roel op tijd bij de bushalte zou zijn en wij niet, dan zou hij ons ophalen met onze huurauto.

De rust die we de hele dag hadden gevoeld maakte plaats voor lichte onrust. We versnelden ons tempo en Bianca ging op kop lopen. We bereikten Lamorna en moesten nog een mijl landinwaarts naar de bushalte lopen. De weg liep omhoog en we passeerden een pub die gesloten was. De Lamorna Wink zou om zes uur open gaan. We liepen verder en de stopplaats van de bus kwam eindelijk in zicht. Tot onze opluchting zagen we Roel. Het was vijf uur. We hadden het op het nippertje gehaald.

Een aantal van ons ging uitgeput op een muurtje zitten. We hadden in totaal 5 uur en 3 kwartier gelopen over een geaccidenteerd terrein. De route was een stuk langer dan vooraf voorzien.

We praatten na over wat er die dag allemaal gebeurd was. Een taxibusje stopte. De chauffeur deed zijn raampje naar beneden en zei dat de streekbus was geannuleerd. Ontdaan keken we hem aan. En nee, hij kon ons niet meenemen, want zijn dienst zat erop en hij moest de auto terugbrengen. Hij reed weg en wij bleven beteuterd achter.

We zouden een taxi kunnen bellen, maar niemand kon verbinding maken met het mobiele netwerk. Ook dat nog! We waren in een gebied zonder dekking.

Roel en Bianca besloten langs de asfaltweg terug naar Sennen Cove te lopen, in de hoop dat ze een lift zouden krijgen.

Wij bleven achter. Wat moesten we in de tussentijd doen? We konden terug naar de pub lopen. Die zou spoedig open gaan en dan konden we een welverdiend drankje bestellen. We zouden ook in de berm van de weg kunnen blijven staan, maar dat vond ik geen optie. Thea dacht daar anders over. Ze wilde niet meer lopen, want ze had het helemaal gehad. Na enige overreding kwam ze uiteindelijk toch in de benen.

Bij de pub stonden enkele houten tafels en stoelen op het terras. We namen er plaats. Het bord met de openingstijden bleek een nadere bepaling te bevatten, die we eerder over het hoofd hadden gezien. De Lamorna Wink was alleen open van donderdag tot en met zondag. Het was nu dinsdag. Het zat ons niet mee.

We verdeelden ons laatste eten en ons laatste water. Tegenspoed verbroedert. Het werd kouder en onaangenamer. Enkele meeuwen kwamen over het land vliegen. Het zou spoedig gaan regenen.

We gingen rekenen. De weg naar Sennen Cove was negen kilometer lang. Als Roel en Bianca geen lift konden krijgen, dan zouden ze een kleine twee uur nodig hebben om de auto te bereiken. We zouden in totaal zo’n tweeënhalf  uur moeten overbruggen.

Op het terras van de pub zat nog een gezin met twee kleine kinderen. Een taxi arriveerde om ze op te pikken. Een ouder stel nam plaats in de houten stoelen naast ons. Ze vertelden dat ze in afwachting van een taxi waren.

We gingen geloven in complottheorieën. De buschauffeur had een broer die taxichauffeur was. Om zijn inkomsten te spekken had hij expres de busrit geannuleerd.

Opeens zagen we ons eigen busje naderen. Een Audi-bestuurder had Roel en Bianca al na een paar minuten opgepikt. Opgelucht stapten we in. Dit was een dag geweest die we niet snel zouden vergeten.

Wil je meer lezen over mijn wandelreis in Cornwall, ga dan naar DE MEEUW of naar CORNWALL.