Het is weer kersentijd

Afstand: 16,2 km
Startpunt: Cothen
Landschap: Boerenland en park

Twee weken geleden wandelden Lisette en ik langs Cothen, een dorpje aan de Kromme Rijn. De kersenbomen hingen vol met vuurrode kersen. Ze waren helaas nog niet rijp. “Over twee weken zijn ze dat wel”, vertelde een man van boerderijwinkel De Kersenhut ons. We houden kan kersen, dus voor onze 12e coronawandeling keerden we terug naar het dorpje aan de Kromme Rijn.

We waren de eerste klanten van de dag. Er was verder nog niemand. De plastic schotten voor de vijf kassa’s en de duidelijke looproute in verband met de coronamaatregelen vielen meteen op. De Kersenhut verkocht op dit moment twee kersenrassen. We konden niet kiezen, dus we kochten ze beiden.

We liepen de boomgaard in om naar de mooie oude hoogstambomen te kijken. Een oude man had een houten ladder tegen een boom aangezet en hij plukte kersen. Die deed hij in een rieten mand. Als zijn mand vol was, dan gaf hij het af aan de kersenkraam. Daar haalden zes dames de slechte kersen eruit, zodat alleen de beste te koop werden aangeboden. Van de beschadigde vruchten zou jam worden gemaakt.

Nu ik met mijn neus er bovenop stond, besefte ik pas hoeveel arbeid er in een pondje kersen zit.

Ik vroeg iets aan de oude man, ik weet niet meer wat. Hij bleek een spraakwaterval te zijn. Er was geen ontkomen aan. Hij was sinds 7 uur aan het plukken. De pittige buien van de avond ervoor hadden hem veel zorgen gebaard. Hij had verwacht veel gebutste kersen aan te treffen, maar het viel gelukkig mee. Hij liet me een gekneusd exemplaar zien. Ik kreeg ook een handje gave kersen en die peuzelde ik op. Ze smaakten goddelijk. Plotsklaps dacht ik aan corona en de twijfel sloeg toe. Wat het verstandig geweest om ze op te eten? Ik maakte een korte kansberekening en suste mijn geweten.

Lisette had zich inmiddels ingesmeerd met zonnebrand en we weekten ons van de man los. Ik had een tocht uitgezet over bestaande wandelpaden. Eerst zouden we over het Kromme Rijnpad lopen, vervolgens over het Utrechtpad en daarna over het Trekvogelpad.

We hadden er zin in. We waren niet eerder zo ontspannen geweest. Helemaal zen en niet gejaagd of onrustig. Was dit het effect van 12 weken thuiswerken?

Dat het flink had geregend de vorige avond merkten we aan de stuiken langs het pad. Die waren nog nat. Als we er langs liepen, dan voelden we het water tegen onze armen en benen spatten.

We bespraken het coronanieuws van de afgelopen week. De regering wil dat we weer gaan vliegen. Zij stelt geen maximum aan het aantal passagiers in vliegtuigen. De anderhalvemeterregel geldt niet aan boord, omdat volgens het RIVM de kans buitengewoon klein is dat iemand een heel vliegtuig besmet. Lisette en ik waren beide over de zinsnede “een heel vliegtuig” gevallen. Ja, het is onwaarschijnlijk dat iedereen aan boord wordt besmet, maar iedereen binnen een meter afstand van een passagier met covid-19 krijgt het waarschijnlijk ook (kans 80% – 100%).

Ik ben een business analyst en het is mijn vak om worstcasescenario’s te bedenken. Ik hoop dat de komende tijd geen passagier met covid-19 op een volgeboekte vlucht van 16 uur lang aan het gangpad bij de toiletten gaat zitten.

Onze magen begonnen te knorren en we gingen pauzeren om enkele boterhammen van thuis te eten en om de kersverse kersen te proeven. De vuurrode waren fris van smaak en de donkerrode lekker zoet. Ik kon niet zeggen welke het smakelijkste was; ze waren allebei verrukkelijk. Ergens in een bosje zong een tjiftjaf herhaaldelijk zijn eigen naam. Het 11 cm grote vogeltje zou in augustus naar het zuiden trekken om te overwinteren in Spanje, Portugal of Marokko.

Bij landgoed Parc Broekhuizen gingen we over op het Trekvogelpad. Het viel tegen, want we liepen alleen maar over asfalt en we zagen geen enkele vogel. Het was ons volstrekt onduidelijk waar de naam vandaan kwam. Na afloop deed ik research op internet en zag ik dat Piet Smulders, de maker van de uitgebreide niet-commerciële wandelwebsite https://www.pietsmulders.nl/, ook moeite met de naam had. Hij vond Nederland-overdwars-pad toepasselijker. Jammer dat dit niet lekker bekt.

We waren het asfalt zat en liepen een smal boerenpad in. Links van ons was een haag die voor verkoeling zorgde en rechts een kruidenrijk grasland dat de biodiversiteit moest versterken.

Het pad kwam uit op de Langbroekerdijk. Verkeer stopte voor twee zwanen die de weg overstaken. De ene was al aan de overkant en de andere treuzelde. Twee fietsers wezen me erop dat de zwaan wachtte op de vier jongen die nog in de sloot waren. De grijze jongen keken wanhopig naar hun moeder, want ze wisten niet hoe ze tegen de steile helling op moesten klimmen. Moeder zwaan overzag de situatie en maakte een geluid. Ze zei iets tegen vader zwaan, die inmiddels in de sloot aan de andere kant van de weg was geplonsd. Hij kwam met zichtbare tegenzin terug en voegde zich bij zijn gezin.

In de tussentijd wachtte het verkeer rustig af. Op de twee fietsers na, die zo ongeduldig waren, dat ze tussen de zwanen door hun tocht vervolgden.

We wandelen verder en we bevonden ons in de bossen van landgoed Sandenburg. Om een groot perceel was stroomdraad gespannen op 10, 20 en 30 cm hoogte. Dat was voor de varkens die hier leefden. Na een tijdje kregen we ze in het vizier. De dieren lagen uitgestrekt in de greppel. Ze hadden enorme roodharige lijven en ze lagen dicht tegen elkaar aan. Dit was de varkenshemel op aarde, begrensd door schrikdraad.

We keerden terug bij de kersenbogaard. Het was een drukte van jewelste. In een lange coronarij wachtten mensen op hun beurt om kersen te kopen. We liepen langs de menigte en namen onder de kersenbomen plaats op het terras van De Kersenhut. Dat kon nu weer: een terras pakken! We genoten van de thee, koffie en kersenijs van Kromme Rijnse Kersen. Af en toe hoorden we blikken tegen elkaar rammelen. Een jongen was dan bezig met het heuen van spreeuwen. Hij stond in de wachttoren in het midden van de boomgaard.