Ik wilde gaan hardlopen, maar ik moest wachten op de dierenambulance. Tijdens de dagelijkse online vergadering had ik aan mijn collega’s verteld dat ik een duif in mijn omheinde tuin had. Een duif die niet kon vliegen. Hij was er al een paar dagen en ik wist niet wat ik met hem aan moest.
“Bel de dierenambulance.”, adviseerde Aldert. Ik zocht het 0900 nummer op en kreeg na een menu de dierenambulance van Amsterdam aan de lijn.
“Bloedt de duif?”, vroeg een mevrouw aan mij. Nee, ik had geen verwondingen gezien.
“Het is een twijfelgeval”, ging ze verder. “Wat u kunt doen is de duif in een doos zetten en ons terugbellen. Dan komen wij bij u langs”. Het was niet de bedoeling dat de medewerkers de duif zelf gingen vangen. Dat zou teveel tijd kosten.
“Pikt hij niet met zijn snavel?”, vroeg ik, want ik had nog nooit in mijn leven een duif opgepakt. “Nee hoor”, stelde ze me gerust, “Hij doet helemaal niets.”.
Ik ging op zoek naar een doos en liep daarna de tuin in. De duif zat op het terras vlak bij mijn raam. Ik liep rustig op hem af, maar hij bleef natuurlijk niet rustig zitten. Angstig dook hij de rozenstruik in, waar ik hem niet kon pakken. De vogel liet zich niet zo makkelijk vangen.
Ik ging naar binnen om het later opnieuw te proberen. Dan zou ik het anders aanpakken; ik moest sneller handelen.
Twee uur later kon ik de duif nergens vinden. Zat er een gat in het hek? Nee, mijn schutting was intact. Opeens zag ik hem aan de andere kant van de tuin. Hij zat verscholen onder mijn appelhaag. Vlug en voorzichtig pakte hem met mijn beide handen vast. Hij deed niets. Ik stopte hem met langzame bewegingen in de doos en deed er een schaaltje met zaden bij. Dan had hij tenminste wat te eten.
Ik ging weer aan het werk. Een collega belde me om wat met mij te bespreken. De duif liep over de krakende kartonnen bodem van de doos en at van het vogelvoer. De geluiden leidde me af en Ik voelde me genoodzaakt om uit te leggen dat er een duif in een doos in mijn huiskamer was. Christiaan moest lachen en hij zei dat ze in Zuid-Afrika de vogel allang de nek hadden omgedraaid,
De werkdag zat erop en de ambulance was er nog steeds niet. Ik was al gewaarschuwd dat het lang kon duren, omdat er die dag veel meldingen waren binnengekomen.
Ik had de afgelopen dagen de duif uitgebreid in mijn tuin kunnen bestuderen en ik was tot de conclusie gekomen dat het een jonge houtduif was. Een volwassen vogel zou de kenmerkende witte vlek in nek hebben gehad.
Wat had ik een hekel aan wachten! Het was 4 uur geleden dat ik de dierenambulance had gebeld.
Ik hoorde de lokroep van de ijscoman. Hij stopte bij de buren en had de pech dat ze net op vakantie waren gegaan. Niet veel later reed eindelijk een ambulance de straat in. Drie personen in lichtgroene en donkergroene kleding stapten uit.
Een jonge vrouw met lange blonde haren nam de leiding en onderzocht de duif. Hij was verzwakt en vermagerd. Ze kon het borstbeen voelen. Er was geen sprake van een botbreuk. Hij was simpelweg te zwak om te vliegen.
Ze nam de vogel mee en deed hem in een kooitje. In een van andere kooien zat een egeltje. Ze gaf mij het tijdschrift van de dierenambulance Amsterdam en we namen afscheid. Ik was blij dat de jonge houtduif in goede handen was.
De doos waarin hij uren had gezeten had hij vol gescheten. Voor iemand die weinig had gegeten, kon hij veel duivenpoep produceren. Die ontlasting was precies de reden waarom ik duiven normaliter uit mijn tuin verjaag; ze schijten altijd in een mum van tijd alles vol.
Leuk verhaal Carolien. En de duif gered. Goed zo.
Dank je. Ik ben blij dat ik de duif heb gered en dat we in Nederland een dierenambulance hebben. Zoals je weet zijn veel van mijn collega’s afkomstig uit het buitenland. Ze hadden nog nooit van een ambulance speciaal voor dieren gehoord. Dat je een hulplijn kunt bellen, vinden ze raar en amusant.
Goed gedaan Caro!! Iedereen weer blij!
Als de dierenambulance niet komt of er is spoed bij, dan kan je vogels ook naar de Toevlucht in Amsterdam Z-O brengen. Wij hebben daar een paar jaar geleden een jonge Kauw naartoe gebracht.
Dank je wel voor de tip, Daniel. Ik had nog nooit van deze vogel en zoogdierenopvang gehoord.
Eten en drinken lost vaak veel op als ze niet gewond zijn. En nu af en toe een donatie voor de dierenambulance! Vogels die tegen mijn raam vliegen en versuft blijven zitten, zet ik ook altijd een paar uur in een doos met wat water. Ze komen dan bij van de schrik en vliegen weer vrolijk weg als ik ze buiten zet.