Kleine en brute tuinvogels in Amsterdam Nieuw-West

De huismussen vlogen aan en af naar de voedersilo die ik voor ze had opgehangen. Vanuit mijn thuiswerkplek in de woonkamer kon ik ze goed zien. Ik had ze geteld: er waren er tien. Het had twee dagen geduurd voor ze de nieuwe snackbar hadden opgemerkt.

Ik vond het fijn om tijdens het werk afgeleid te worden. Het was ook goed voor mijn ogen, die vermoeid raakten als ik lang naar het beeldscherm tuurde.

Huismussen zijn groepsdieren. Ze gaan samen eten en samen rusten. Als er onraad is, dan vliegen ze allemaal razendsnel de rozenstruik in.

Ik zag ook verschillen. Je had voorzichtige types die van tak naar tak sprongen en daarna snel een zaadje uit de silo haalden. Er waren ook durfals die van grote afstand in één lijn naar de silo vlogen en vervolgens aan het buffet bleven zitten totdat ze genoeg hadden gegeten.

Het was niet altijd pais en vree in mijn tuin. Als een dominante mus honger had, dan verjaagde hij of zij de minder dominante mus van zijn krukje in de snackbar. Soms gingen twee mussen met elkaar vechten en storten ze koprollend naar het aardoppervlak.

Ik kreeg niet alleen bezoek van huismussen, maar ook van twee koolmeesjes en heel soms van twee vinken. De voersilo had ook een aantrekkingskracht op de houtduiven die in mijn buurt leven. Ze ontdekten dat ze via een tak bij de zaden konden komen. Omdat het niveau van het voer in de silo zienderogen lager werd, ik besloot bruut in te grijpen. Ik verwijderde een tak, zodat ze er niet meer bij konden. De meest ondernemende houtduif ging daarna boven op de silo zitten, maar al snel zag hij in dat hij niet bij het voer kon komen.

De houtduiven bleven mijn tuin aandoen, want ze aten de zaden op die uit de silo naar beneden waren gevallen. Huismussen zijn namelijk slordige eters. Ik kreeg verder visite van Turkse tortels, stadsduiven en ook van een halsbandparkiet. Deze acrobaat kon, hangend aan een tak met zijn kop naar beneden, wel bij het voer komen.

Er was veel te beleven in mijn tuin.

Mijn gedachten gingen terug naar een zondagavond in juli 2021. Ik was tijdens het avondeten aan het videobellen met de familie. Vanuit mijn ooghoeken zag ik iets bewegen in de tuin. Ik dacht in eerste instantie aan een houtduif, maar de bewegingen waren anders. Nieuwsgierig geworden draaide ik mijn hoofd naar het raam en ik zag een sperwer.

Ze zat op een plastic tuinkrukje en ze peuzelde haar prooi op. Ze keek steeds om haar heen en ging vervolgens met haar kop naar beneden om een hapje te nemen van haar buit. Wat was ze mooi met haar gebandeerde horizontale grijze strepen op haar borst en haar goudgele ogen.

“Pak je camera”, riep mijn zwager. Dat deed ik en ik maakte een paar foto’s van de roofvogel, die mijn tuin had uitgekozen als plukplek. Toen ze was uitgegeten vloog ze naar het dak van mijn berging. Daar bleef ze minutenlang zitten.

Ze vloog weg en ik liep de tuin in om te kijken wat ze precies gegeten had. Er lagen overal kleine vleugeltjes. Fascinatie maakte plotsklaps plaats voor vrees. Ze had toch niet mijn huismus te pakken genomen?

Twee dagen eerder was ik in de tuin de krant aan het lezen, toen een huismus op een meter van mij vandaan op de tuintafel ging zitten, de tuin in dook om zaadjes te eten en weer terugkwam naar de tafel. Dat schepte een band. Ik hoopte zo dat de sperwer mijn huismus niet had opgegeten.

De volgende ochtend werd ik na een onrustige nacht vroeg wakker. Ik hoorde mussen tjilpen en mijn opluchting was groot. Hij leefde nog, mijn lieve trouwe huismus.

Van alle tuinvogels is de huismus mijn favoriet.