Kajakken in de Rivièra van de Randstad

Op de dag dat er officieel sprake was van een landelijke hittegolf zagen we af van onze wekelijkse wandeling en zochten we de verkoeling van water op. We stapten in onze gehuurde kajaks en peddelden de Noordplas van Vlietland op. Het populaire recreatiegebied was in 1970 begonnen als zandwingebied.

De strandjes waren zwart van de mensen. Overal stonden gekleurde parasols. We zagen drie super SUP boards, die ieder zo’n anderhalve meter breed en vijfenhalve meter lang waren. Op elke plank stonden zes jonge gasten die elkaar steeds luid lachend in het water duwden.

Op de plekken waar geen mensen waren zwommen meerkoeten en futen. We waren op ooghoogte met ze en ik kon goed zien hoe een volwassen fuut een spartelend visje doorgaf aan een piepend jong.

We kanoden de Jan Bakkersloot in om naar de Vliet te gaan. Het kanaal tussen Leiden en Leidschendam was rond 50 na Christus door de Romeinen aangelegd om de Romeinse troepen, die tot aan de Oude Rijn gelegerd waren, te kunnen bevoorraden.

Tegenwoordig gebruiken de beroeps- en de pleziervaart de Vliet als doorgaande vaarweg. Op deze warme zaterdag waren alleen motorboten actief. Ze produceerde allemaal een stevige golfslag die onze kleine eenpersoonsvaartuigjes een ogenblik lang heftig op en neer deed wippen. Het voelde dan alsof we eventjes op de wildwaterbaan van Zoetermeer waren. 

Toen we later op de dag terug naar huis fietsten zagen we mensen in het kanaal zwemmen. Ze riskeerden een boete van € 150, want je mag niet zwemmen in de Vliet.

We gingen een smalle sloot in en vaarden langs de huizen van Starrenburg, de nieuwste wijk in Voorschoten. De huiseigenaren hadden allemaal een aanlegsteiger met een motorboot. Hoewel het hier prachtig wonen was, zagen we nauwelijks mensen in de woningen en in de tuinen. Het gaf me een unheimisch gevoel. Waar was iedereen?

We waren de sloot op de bonnefooi ingevaren en na een tijdje bleek dat die dood liep. Niet alle wegen leiden naar Rome. We keerden om. 

Terug op de Vliet kanoden we naar de Weegsloot, die we alleen konden bereiken door bukkend onder een zeer lage brug te varen. De wetering was begrensd door twee meter hoog riet. Het omliggend land was verdwenen achter de haag van groene stengels.

“Waar zullen we nu naar toe gaan?”, vroegen we aan elkaar. De vaarkaart die we van watersportcentrum Vlietland hadden gekregen toonde een te beperkt aantal routes. We moesten nu zelf iets bedenken en besloten om naar Stompwijk te gaan. Daar zou vast een terras zijn waar we thee of iets kouds konden drinken.

We vaarden onder de A4 door en kwamen in het Groene Hart, dat we goed hadden leren kennen  tijdens onze wandelingen in de Corona periode. Hier was geen riet en we konden de kilometerslange weilanden goed bekijken. Op deze zaterdag verbleven vele grote Canadese ganzen, nijlganzen  en brandganzen bij het water. Ze leefden in groepen. De jongen waren inmiddels even groot als hun ouders. De zwemmende vogels vluchtten massaal de kant op, als wij te dicht in hun persoonlijke ruimte kwamen.

Stompwijk doemden voor ons op en we verheugden ons op een terrasbezoek. Bovendien wilden we graag even onze benen strekken.

In het dorp wapperden verschillende vlaggen. Tot dit jaar was het altijd een teken dat er vlakbij de vlaggenstok een restaurant of café was. Sinds de boeren en hun sympathisanten overal de omgekeerde Nederlandse vlag hebben opgehangen, heeft de vlag de functie van aandachtstrekker voor horeca verloren. We kwamen dichterbij en constateerden dat alle doeken op zijn kop hingen. We vreesden het ergste: zou Stompwijk een dorp zonder drankgelegenheden zijn?

Bij de hoge brug was gelukkig een eetcafé, maar bij nadere inspectie bleek dat het gesloten was. Google gaf aan dat in het dorp restaurant De Bles was gevestigd. We konden vanuit onze positie niet goed zien of het open was. We konden ook geen plek vinden waar we aan wal konden gaan en onze kajaks onbeheerd konden achterlaten. Teleurgesteld keerden we terug naar Vlietland. 

Om ons kanotocht positief af te sluiten gingen we op de Noordplas bij Storm Aquapark op zoek naar de ingang van de sloot die dichtgegroeid was met riet. De verhuurder had ons erop gewezen dat je er doorheen kon varen met je kajak. Het aquapark was een drijvende stormbaan met watertrampolines, klim- en klauterobjecten, en glijbanen. Het zag er aantrekkelijk uit. Ik behoor niet tot de doelgroep, maar gelukkig ben je zo oud als je je voelt. Ik ga eens kijken wie ik enthousiast kan maken om met mij mee te gaan.

Er was nergens een opening in het riet en we vaarden om het aquapark heen om aldaar een nieuwe zoekpoging te doen. We vonden een doorgang, die erg nauw en bezaaid met kroos was. We lieten ons er niet door weerhouden. Gelukkig stonk het er niet.

Omdat we weinig ruimte hadden, experimenteerden we met alternatieve manieren van voortbewegen. We trokken ons voort aan rietstengels of staken we de peddel in de grond als een Venetiaanse gondelier. Het riet zwiepte alle kanten op en in een mum van tijd zaten onze kajaks en onze armen onder de groene kleine waterplantjes.

Het traject was best wel lang en ik was blij toen ik eindelijk het open water zag en de avontuurlijke tocht voorbij was. Ik probeerde het kroos van mijn armen af te spoelen, maar de plantjes bleven aan mij plakken.

We passeerden vier vriendelijke mensen op een waterfiets, die dobberend aan het borrelen waren. Ze boden ons een blokje kaas aan. 

Terug bij het watersportcentrum merkten we op dat het er veel drukker was dan in de ochtend. De hittegolf had de mensen naar ‘De Rivièra van de Randstad’ getrokken. Bij restaurant Waterfront bestelden we een drankje en keken we terug op een relaxte en enerverende dag.