Op de eerste ochtend in Hoek van Holland was ik vroeg wakker. Ik deed de gordijnen open en zag een verlaten strand in het zachte ochtendlicht. Een meeuw vloog voorbij.
Toen mijn zus mij had verteld dat ze een beach villa had geboekt gingen mijn gedachten naar de beach houses die ik in Amerikaanse films had gezien. Op een verlaten strand stond een prachtig huis in de stralende zon. De hoofdpersoon stapte met een witte handdoek om haar nek het huis uit, liep op een drafje naar de branding, gooide de handdoek op het goudkleurige zand en dook het verfrissende helderblauwe water in.
Dit romantische beeld klopte natuurlijk niet met de realiteit. Op de kalme grauwgroene zee dreef een dikke laag schuim, de wind was koud en het zeewater was nog lang niet op temperatuur in dit deel van het jaar. Links van mij op 400 meter afstand was de kade van de Nieuwe Waterweg. Een volgeladen containerschip voer langzaam de Rotterdamse haven in. Op de Maasvlakte waren de contouren van de hoge havenkranen en de olieterminals te zien. Nee, het romantische beeld klopte helemaal niet met de werkelijkheid.
Na twee dagen begon de rauwe havenindustrie mij te boeien en besefte ik dat romantiek schromelijk wordt overschat. We maakten een rondje door de Maasvlakte met de Fast Ferry van de RET. Diverse hijskranen waren containers aan het inladen. Ik wist dat de containerschepen groot zijn, maar ik raakte toch onder de indruk toen ik ze van dichtbij zag. De Moscow Maersk bijvoorbeeld is 399 meter lang, 58,6 meter breed en kan maar liefst 20568 containers vervoeren (van elk 20 voet lang, 8 voet breed en 8,5 voet hoog). Ik snap nu wel waarom er bij een storm af en toe honderden containers overboord slaan bij de Waddenzee.
De containerschepen en tankers navigeerden niet op eigen houtje de haven in en uit. Ze werden begeleid door twee sleepboten, één voor en één achter. De voorste sleeper voer altijd achteruit. Omdat ik wilde weten waarom dat was, ging ik op internet naar het antwoord zoeken. Wat ik ook probeerde, ik kon de juiste zoektermen niet achterhalen. Wel stuitte ik op een website waarop je de positie en bestemming van zeeschepen kon inzien.
Er ging een wereld voor mij open. Ik had nooit beseft dat alle schepen een GPS aan boord hebben en een systeem dat gegevens over de identiteit, positie, koers en snelheid uitzendt. Dat het radiosignaal door ontvangers op de wal en op andere schepen wordt opgevangen. Dat er een database is waarin de data wordt opgeslagen. Dat er diverse websites zijn waarop je gratis de schepen real-time kan volgen. Een voorbeeld van zo’n website is MarineTraffic.
Je kon als kapitein nooit eens onder de radar duiken. Al je bewegingen werden geregistreerd. Ik vond het beklemmend, maar ik zag ook mogelijkheden. Als ik in de toekomst een pakketje van AliExpress uit China laat komen, dan kan ik de reis over zee op de voet volgen. Hoe leuk is dat!
Een beach villa naast de Nieuwe Waterweg en de Maasvlakte heeft toch z’n charmes. Je ziet schepen die in de havens van Shanghai, Singapore of Hong Kong zijn beladen en weken later in Rotterdam aankomen. Ze zijn door de Indische Oceaan, de Arabische Zee, de Golf van Aden, de Rode Zee, het Suezkanaal, de Middellandse zee, de straat van Gibraltar, de Noord-Atlantisch Oceaan en de Noordzee gekomen. Ze hebben een lange reis achter de rug. Eigenlijk zijn de zeevaart en havens zoals Rotterdam best wel romantisch.
Dit is het tweede en laatste deel van mijn vakantie in Hoek van Holland. Deel 1 kun je hier vinden: EEN MIDWEEK IN EEN BEACH VILLA IN CORONATIJD.
Ja ik hou altijd wel van een stad met een haven. De reuring en connectie met de grote wereld. Maar nu ben ik tuurlijk ook een Rotterdamse!
Je zegt het mooi: de reuring en de connectie met de grote wereld. De Maasvlakte en Rotterdam worden vaak in 1 adem genoemd, maar er zit maar liefst 15 kilometer tussen.