Afstand: 17,3 km
Startpunt: Restaurant Vroeg, Achterdijk, Bunnik
Landschap: Landgoed, bos
Het terras van restaurant Vroeg lonkt in de ochtendzon. We weerstaan de verleiding en beginnen aan de wandeling die vandaag uit twee delen bestaat. Als eerste lopen we onder de A12 door om Fort Vechten en het bos Nieuw-Wulven te verkennen.
Het is nog heerlijk rustig bij Fort Vechten, dat tegenwoordig gericht is op bruiloften, families en evenementen. Overal staan bordjes die aangeven dat je niet het talud mag oplopen. Onder de bomen zien we twee bijzondere schommelbankjes, waarop we even gaan zitten. Met tientallen touwen zijn ze aan de takken van de boom vastgemaakt.
Het verdedigingswerk is groot en bestaat uit een stervormige ruig begroeide wal die omgeven is door een brede gracht. In de wal zijn kazematten en barakken aangelegd. Net buiten het terrein brengt een reconstructie van een Romeinse uitkijktoren ons nog verder terug in de tijd. Ik herken het bouwwerk uit de strips van Asterix en Obelix. Sommigen halen hun feiten en weetjes uit de Donald Duck. Ik haal mijn historische kennis uit de stripboeken over de onoverwinnelijke Galliërs.
De Nieuwe Wuiven is een verrassend mooi gebied met bomen, bloemenweides en slootjes. Het is rond de eeuwwisseling aangelegd voor de bewoners van Houten, Bunnik en Utrecht-Oost.
Bij een vredige waterplas stoppen we even en nemen we plaats op een bankje. Enkel twee nijlganzen en een meerkoet dobberen op de water. Het warme weer heeft ons heerlijk lui gemaakt en we maken allebei geen aanstalten om verder te gaan. De kikkers zijn actiever, want zodra een wandelaar met zijn hond is verdwenen, gaan ze allemaal luid kwaken. We kunnen ze niet zien, omdat ze zich goed hebben verstopt in de begroeiing.
Een blauwe reiger komt op het geluid af en sluipt naar zijn buffet toe. Opeens gaat hij met zijn snavel naar beneden. Zijn kop verdwijnt uit ons gezichtsveld. Als hij omhoog komt, zien we kikker in zijn bek. Ik hoor David Attenborough in mijn hoofd vertellen over “meat-eating birds and their methods of hunting”. Als de kikker in de keel van de reiger is verdwenen neemt de vogel opnieuw de jaag-houding aan. Hij is nog niet verzadigd.
We staan toch maar op, lopen terug naar restaurant Vroeg en beginnen aan het tweede deel van onze wandeling. Er zijn opvallend veel mensen op de landgoederen Amelisweerd en Rhijnauwen. Ook op het water is het druk.”Het lijkt de nationale kanodag wel”, verzucht Lisette. Voor de foodtrucks staan lange rijen.
Een landgoed zonder rododendron is als een vogel zonder vleugels. De struiken zijn net over hun hoogtepunt heen en kleuren nog steeds fleurig paars, wit en rood. Achter een groot bloemenveld zijn de contouren van de universiteit van Utrecht zichtbaar. De stad is altijd dichtbij. De snelweg trouwens ook. De A12 of de A27 is steeds op gehoorafstand, maar heel storend is dat niet.
Vlakbij landhuis Oud-Amelisweerd ontdekt Lisette de sequoia. De boom heeft een zachte bruinrode schors en is met zijn lengte van 38,4 meter de hoogste boom van het landgoed. De indrukwekkende reus is niet eens zo heel oud: hij is omstreeks 1905 gepland. Lisette heeft op haar verlanglijst staan om naar Redwood National Park in Californië te gaan. Daar staat een exemplaar van maar liefst 116.07 meter. Het is de hoogste levende boom van de wereld.
Leuke feitjes over de wolkenkrabber onder de bomen kun je hier lezen: https://www.treehugger.com/spectacular-facts-about-giant-sequoias-4858757
We volgen het Kromme Rijnpad tot aan de A27 en gaan dan richting Fort Rhijnauwen. Het vestingwerk blijkt niet vrij toegankelijk te zijn. We vinden het niet erg, want we hebben in de ochtend al een heel mooi fort gezien.
Om het oude jaagpad langs de Kromme Rijn bij Bunnik te bereiken moeten we een stukje over het Utrecht Science Park. We lopen nu tussen de gebouwen die we eerder die dag aan de horizon hebben zien staan. Het universiteitsterrein heette tot 2018 nog De Uithof. De nieuwe Engelse naam zou beter passen bij de (internationale) uitstraling van het gebied. Er is deze middag geen hond op straat en er is geen enkele bedrijvigheid. Hoe succesvol is de 4 ton kostende naamsverandering eigenlijk geweest?
Op het Kromme Rijnpad is het wel erg druk. Het is in tijden niet zo’n fraai weer geweest, dus het is niet raar dat Utrecht massaal de stad heeft verlaten. De slingerende rivier met haar natuurvriendelijke oevers is wondermooi.
We laten de wandelpromenade achter ons en nemen het bunkerpad terug naar de auto. Het paadje gaat dwars door het weiland en links en rechts van ons staan 22 bunkers die nog net boven het groene gras en het witte fluitenkruid uitsteken. De bunkers zijn eigenlijk groepsschuilplaatsen en kazematten. Ze zijn net voor de Eerste Wereldoorlog gebouwd.
Bij restaurant Vroeg nemen we plaats aan een picknicktafel in het groene gras. Het relaxte gevoel dat we op het bankje bij de waterplas hebben ervaren voelen we nog steeds. We genieten na van de schitterende wandeling, plaatsen onze bestelling en overleggen of we met de auto een pondje kersen gaan halen.
Het kersenseizoen 2021 is namelijk begonnen bij kersenboomgaard De Knapschinkel. We hadden de vlag en het uithangbord zien hangen. We zijn dol op kersen, maar we twijfelen. Het koude voorjaar heeft de bloei van de natuur flink vertraagd. De kersen kunnen nog niet rijp zijn.
Had de kersenboer in Amelisweerd gehoord van de verhalen over oude haring die voor de prijs van Hollandse Nieuwe wordt verkocht en had hij gedacht: daar zie ik een verdienmodel in? Zou de kersenboer de kersen van vorig jaar als nieuw verkopen?
Ik zoek op internet de kersenkalender op van De Kersenhut, ons favoriete adresje in Cothen waar 45 soorten kersen worden geteeld. Zij starten de verkoop pas in week 24. We weten het nu zeker: we gaan vandaag niet langs bij kersenboomgaard.