Door weer en wind gaan, zoekend naar de wintergasten op Texel

Lisette en ik stapten op de boot van 9:30 naar Texel. De voetgangers om ons heen hadden allemaal een  verrekijker om hun nek. Het waren dagjesmensen, want ze hadden verder geen bagage bij zich. Wij bleven het hele weekend en droegen een dagrugzak met daarin een regenbroek, een pyjama, enkele toiletartikelen en een vogelgids. We hadden een hotel geboekt in de haven van Oudeschild.

De veerboot meerde aan en wij liepen direct naar de fietsverhuur. Niet veel later zaten we kromgebogen over het stuur van onze Gazelles en vochten we tegen de wind. Gelukkig hoefden we niet ver te fietsen. We gingen naar De Petten, een klein natuurgebied in het zuiden van Texel dat bestaat uit een plas met brak water en enkele eilandjes.

Het was er heel druk. Aan de kant van de weg stond een rij auto’s met ernaast een groep mensen die naar de vogels in het natuurgebied tuurde. Ik ging naast een man met een telescoop staan en vroeg of hij iets leuks had gezien. Bij het noemen van de snip veerde ik op. Ik had de weidevogel nooit eerder in het echt gezien. De man richtte zijn telescoop op een snip en maakte ruimte voor mij, zodat ik door zijn kijker kon kijken. Teleurgesteld vertelde ik hem dat ik de vogel niet kon vinden. Het beestje was niet stil blijven staan en had zich verstopt tussen de smienten. De man met de telescoop ging op zoek naar een andere snip en ook deze was onzichtbaar voor mij. Bij de derde poging was het raak en bewonderde ik een prachtige vogel met een lange snavel en opvallende strepen aan de bovenzijde. Je eerste waarneming is altijd speciaal.

Ik dacht: ‘Ik wil ook een telescoop … en een persoon naast mij die de bijzondere vogels aanwijst’.

De groep vertrok en we liepen de dijk op om naar de vogels in de Mokbaai te kijken. Die waren er wel, maar veel te ver weg voor mensen die geen telescoop hebben. Dreigende wolken verschenen aan de horizon en zonder de zon was het opeens onaangenaam koud.

We liepen terug naar de fietsen en reden naar koffie-café Inn De Knip in Den Hoorn. Onder het genot van thee, koffie en een stuk taart warmden we op. Het was 12 graden buiten, maar door de wind was de gevoelstemperatuur een graad of 6.

We bleven niet al te lang zitten, want we wilden voor het invallen van de duisternis nog veel doen. We reden naar de Molenkolk, een brakwatergebiedje aan de oostkant van het eiland. We hadden de wind in de rug en dat fietste lekker ontspannen. We zongen luid:

Zoveel te doen
Ik heb nog zoveel te doen

Deze twee zinnen herhaalden we steeds, omdat we de rest van het liedje van Toontje Lager niet meer wisten.

We zagen overal omgekeerde vlaggen hangen. Texel is van oorsprong het eiland van de landbouw en de visserij. Tegenwoordig is toerisme de belangrijkste pijler van de economie. De laatste jaren wordt er veel aan natuurbeheer gedaan. Aan de binnenkant van de waddendijk komt veel zout water onder de dijk door. Dit maakt de grond onbruikbaar voor landbouw, maar zeer geschikt voor de natuur. Natuurmonumenten ontfermt zich over deze binnendijkse brakwatergebieden en koopt ze op. Vogels komen er graag om er rustig te broeden of om op krachten te komen tijdens de vogeltrek. Vogelliefhebbers komen er graag om naar de vogels te kijken. 

Wij fietsten langs de Molenkolk, Ceres, de Ottersaat en de vogelkijkhut van Dijkmanshuizen.

De eerste week van november was niet de meest ideale tijd om naar Texel te gaan. De piek van de vogeltrek was voorbij en de wintertijd was ingegaan, waardoor het eerder donker was. Toch zagen we nog vele vogels, omdat Nederland het gastland is voor miljoenen wintergasten die in het hoge noorden broeden. 

We hadden het koud en we fietsten naar de haven van Oudeschild. Hotel Havenzicht gaf ons een kamer met een waterkoker en met uitzicht op de haven. We dronken een kop thee en gingen daarna nog even het dorp in, omdat we niet de rest van de dag binnen wilden zijn. Het ging regenen en de buienradar vertelde ons dat het niet meer droog zou worden tijdens de rest van ons verblijf op Texel. Dat was een tegenvaller.

Een week eerder bezochten we de Zuidpier van IJmuiden. We hadden onze verrekijkers meegenomen, voor het eerst sinds lange tijd. We genoten van de vogels, de zon en van het warme weer. In onze euforie maakten we het plan om een week later naar vogeleiland Texel te gaan. We wisten dat het dan niet nog eens 20 graden zou zijn, maar we hadden ook geen rekening gehouden met 24 uur regen achter elkaar.

Hotel Havenzicht

Hotel Havenzicht was een gebouw van meer dan 100 jaar oud. Je kon de koude wind voelen als je voor het raam ging staan. We ervaarden hoe het was om in een doortochtwoning te zijn. We hadden het zo koud, dat we de verwarming aandeden. Dat konden we ongestraft doen, omdat de energierekening naar de hoteleigenaar zou gaan.

In het hotel was tapasrestaurant TX gevestigd. ‘Leuk!’, dacht ik enthousiast, ‘Dat sluit goed aan op mijn taalcursus’. De afgelopen 71 dagen had ik iedere dag Spaanse zinnetjes geoefend met Duolingo. Lisette was gelijktijdig gestart met Duolingo, maar dan in het Duits. Een blik op de kaart leerde mij dat we gerechten zouden eten die in geen enkel Spaans restaurant te krijgen waren. Zoals ‘Quesadilla met pesto, kaas en uien’ en ‘Stamppot zuurkool met uitgebakken spekkies, worst en jus”.

Nadat onze gastvrouw de eerste gerechten naar onze tafel had gebracht begreep ik dat ’tapas’ op Texel een ander woord was voor ‘mini’, of beter gezegd voor ‘ienieminie’. Na drie happen was elke schotel helemaal op. Nadat we samen 8 tapas hadden verorberd en daarbij 1 fles Sauvignon Blanc soldaat hadden gemaakt, hadden we gek genoeg voldoende gegeten.

We gingen terug naar onze tochtige kamer en deden een taaloefening met Duolingo om onze reeks te beschermen. Een reeks in Duolingo is het aantal dagen op rij dat je een les hebt afgerond. De taal-app is enorm succesvol, omdat ze prima weet hoe ze haar gebruikers moet motiveren.

Zondag

In de ontbijtzaal hadden we een mooi uitzicht over de noordkant van de haven. Er was geen enkele bedrijvigheid waar te nemen. Het drukke zomerseizoen was duidelijk voorbij. De meeuwen op de kade stonden roerloos voor zich uit te staren. Ook zij waren in rusttoestand.

Er kwam een blauwe Ford Focus aanrijden met kenteken 7-TJB-70. De bestuurder stopte de auto, deed het raampje naar beneden en gooide iets naar buiten. De meeuwen kwamen in beweging en stoven op het voedsel af. De man wachtte even en gooide toen het volgende stukje naar de vogels. Dit tafereel herhaalde zich een keer of tien. In Amsterdam was dit verboden. Daar krijg je een boete als je vogels in de openbare ruimte voert.

We openden de buienradar-app en we zagen tot onze vreugde dat het vanaf 10:15 anderhalf uur min of meer droog zou zijn. Daarna zou het continue regenen. We maakten het volgende plan:

1. Wachten tot 10:15.
2. Wandelen langs de Waddendijk tot aan de vogelkijkhut van Dijkmanshuizen.
3. Daarna te voet naar museum Kaap Skil in Oudeschild.
4. In het museum lunchen en de tentoonstelling bekijken over de centrale rol van Texel in de handel in de 16e, 17e en 18e eeuw.
5. Daarna in de stromende regen terugfietsen naar de fietsverhuur en de veerpont.

We deden voor de zekerheid onze regenbroek aan en liepen langs de haven. Tot onze verbazing zagen we in een uithoek een hotelschip met een Oekraïense vlag in de mast. De boot lag hier sinds 23 maart en er was plaats voor 120 vluchtelingen. Het leek op een ponton waarop 3 lagen containers waren gestapeld. De aanblik maakten ons triest.

De wind kwam nu uit het zuiden en we liepen langs de waddendijk die een paar jaar geleden tot deltahoogte was gebracht. De meeuwen stonden allemaal met de kop in de wind. Het waren net koeien, met dit verschil dat koeien altijd met de kont in de wind staan. Af en toe vloog een tureluur verschrikt op of vloog een wulp parallel aan de dijk over het water voorbij. Een paartje eiders rustte uit op basalt stenen. We liepen op het fietspad, dat we helemaal voor onszelf hadden. De fietsers waren thuis gebleven vanwege het slechte weer.

We kwamen kletsnat in het museum aan. Het museum bleek helaas geen lunch te serveren, wel taart, dus we bestelden carrotcake als ook een glas verse gemberthee. Daarna verdiepten we ons in de oostvaart, de westvaart, de straatvaart en de VOC vaart. Museum Kaap Skil is een leuk museum voor jong en oud.

Omdat we niet genoeg hadden gegeten liepen we door de regen naar restaurant de Kombuis aan de haven. Het was de enige plek in de buurt waar we terecht konden. In het winterseizoen is er op zondag bijzondere weinig te doen op Texel. Alle winkels zijn dicht als ook veel horeca.

We namen plaats op barkrukken en we keken uit op de noordzijde van de haven. Terwijl we aten van onze vissoep zagen we een zeekoet voorbij zwemmen. Hij dook onder water en kwam na een tijdje weer tevoorschijn. Het zijn de kleine dingen in het leven die je gelukkig maken.

We verzamelden moed om aan onze terugtocht te beginnen. We hadden goede regenkleding, maar door de mouwen kwam er fietsend toch regen binnen. En ook onze sokken hielden we niet droog.

Tenslotte

Ons weekend op vogeleiland Texel zat erop. We hadden het beste ervan gemaakt en in totaal nog zo’n 49  vogelsoorten gezien. Ik noem de soorten die we niet zo vaak zien:

• Watersnip
• Pijlstaart
• Wintertaling
• Eider
• Dodaars
• Wulp
• Steenloper
• Koperwiek
• Kramsvogel
• Kleine zilverreiger
• Zeekoet

Vorig jaar waren we ook op Texel. We gingen toen een week. Over deze vakantieweek schreef ik twee blogs. Het eerste blog ging over het vakantie-eiland Texel. Klikt hier om over het vakantie-eiland te lezen.

Het tweede blog ging over het vogeleiland Texel. Klikt hier om over het vogeleiland te lezen.