Het was een zwoele maandagavond in september. Jolanda en ik zaten op een terras op het Plaza de Santa Maria te wachten op de processie die langs zou komen. We hadden overdag een mooie wandeling gemaakt en begonnen trek te krijgen. De ober bracht ons een bord met chips waarop Boquerones en vinagre waren gedrapeerd. Tussen de chips lagen knalgroene olijven. Het smaakte ons goed.
We zaten te midden van Spanjaarden. Het hele dorp was uitgelopen voor de processie. Met name de dames zagen er keurig verzorgd uit, het haar zorgvuldig gecoiffeerd. Sommigen mensen liepen op blote voeten en we vroegen ons af waarom dat was.
De muziek zwelde aan en we zagen een enorm groot schilderij naderen. Het portret van Christus aan het kruis werd verplaatst door 22 mannen die allemaal een rode polo aanhadden. Het was een eer om de beeltenis te mogen dragen. Vuurpijlen werden afgestoken om Christus te verwelkomen.
De mensen op het terras vertelden over de bijzondere waarde van het schilderij. Het hing vroeger in de Santa Maria kerk van Cazorla. Na de grote overstroming van 1692 vond men het doek twee kilometer verderop volledig intact terug. Tijdens de Franse invasie in Andalusië staken de Fransen in 1810 de kerk in brand en opnieuw overleefde Christus de ramp.
Ik begreep de verering nu heel goed. Als ik een Spaanse was geweest, dan had ik ook ieder jaar met de processie meegelopen.
We verlieten het terras en gingen op zoek naar de San Francisco kerk, de huidige verblijfplaats van het schilderij. De bewoners hadden de route van de processie gemarkeerd door witte tafellakens of kleurige sjaals aan hun balkonnetjes te hangen. Het was een fleurig gezicht.
We voelden ons als rechercheur Saga Norén uit de serie The bridge. Stukje voor stukje ontrafelden we het verhaal achter de processie van Cazorla.
We liepen de San Francisco kerk binnen en zagen de kale plek op de muur waar eerder die dag het schilderij had gehangen. De trap stond er nog. In de kerk zaten mensen op klapstoeltjes geduldig te wachten tot het doek weer terug zou zijn.
Even later in een winkelstraat naderden de dragers ons voetje voor voetje. Als een man op zijn fluitje blies, dan stopten ze en gingen ze zijwaarts verder totdat het volgende fluitsignaal klonk. De toeschouwers op het balkon hingen daarna een geldbiljet aan het schilderij. Het geld zou een jaar later worden gebruik om de processie te financieren.
Het was inmiddels donker geworden en we liepen terug naar het Plaza de Santa Maria. Daar troffen we onze reisgenoten aan. Onder het genot van een Spaanse maaltijd vertelden we elkaar enthousiast wat we hadden ontdekt.
De processie was een onverwachts cadeautje geweest waar we allemaal enorm van hadden genoten. Ik ben heel benieuwd wat jij van de processie vindt en zou het leuk vinden als je hieronder of op YouTube een reactie achterlaat.
