Een voordeel van samen wandelen in coronatijd is dat je niet bij een restaurant hoeft af te spreken. Die zijn toch dicht. Daarom troffen we elkaar deze keer in een parkeerhaven aan de Woudsedijk-Zuid.
De wandeling begon goed met een zonnetje in de lucht en een paadje langs een akker, maar de grasstrook naast de sloot bleek lastig te belopen. De ondergrond, keihard vanwege de droogte, zat vol met diepe gaten die aan het oog waren onttrokken door hoog gras. We houden van onverhard, maar dit was niet comfortabel. In de akker naast de eerste rij met plantjes liep het bandenspoor van een tractor. We waren veel lichter dan een landbouwvoertuig, dus we konden daar lekker lopen zonder schade aan te richten.
Er waren geen vogels te bekennen, wel vliegtuigen. Er kwamen aanzienlijk meer toestellen over dan in de afgelopen weken.
Ik hoorde drie knallen, alsof er met een geweer werd geschoten. Een tijdje later was er opnieuw een serie van drie explosies. Zou er sprake zijn van een afrekening in het criminele circuit, omdat een onverlaat een partij cocaïne achterover had gedrukt? De afgelopen week had ik alle afleveringen van de misdaadserie ZeroZeroZero bekeken en ik zat er nog helemaal in.
Het geluid bleek afkomstig te zijn van een elektronisch knalapparaat. Verderop in de akker stond namelijk een rode buis op een driepootstatief. De buis draaide rond en was bevestigd aan een gasfles. De vogelverschrikker 2.0 werkte goed, want alle vogel waren verdwenen.
Het boerenwandelpad kwam uit op een kaarsrechte polderweg. We sloegen rechtsaf en gingen verder op een fietspad. Samen buiten sporten mag weer in Nederland. Wielrenners maakten en masse gebruik van deze nieuwe vrijheid, want we moesten regelmatig uitwijken voor voorbijrazende mannengroepjes in felgekleurde wielershirts. Om de een of andere reden waren het altijd kerels. Ze hadden voor het gemak de anderhalvemeterregel vergeten.
In het dorpje Ter Aar lieten we het vreselijk fietspad achter ons en vervolgden we onze tocht over een geasfalteerde dijkje. Hier heerste een serene rust en dat voelde direct heel prettig. Er waren wel wielrenners, maar die reden niet zo hard. We hadden geen last meer van ontwijkstress. Aan de ene kant van de dijk lagen uitgestrekte groene weilanden en enkele boerderijen. Aan de andere kant was een nieuwbouwwijk, die zo’n 30 jaar geleden moet zijn gebouwd.
Boerenzwaluwen vlogen over ons heen. Ze hebben een prachtig blauwzwart verenkleed, maar die ken ik helaas alleen van foto’s. Hoe goed ik mijn best doe, ik zie de kleur in het echte leven nooit. Daarvoor vliegen ze te snel. Ze gaan harder dan ik fietsen kan. En trouwens ook harder dan een amateurwielrenner fietsen kan.
We lieten Ter Aar achter ons en zagen een grote witte vogel bij een sloot staan. Eerst dachten we dat het een zilverreiger was, maar toen hij zijn kop ophief en zijn snavel toonde, wisten we dat we te maken hadden met een lepelaar. Na de zomer zou de vogel naar het zuiden trekken om te overwinteren aan de West-Afrikaanse kust in de Banc d’Arguin.
Op de dijk stonden twee koeien in de berm. Het was onduidelijk waar de loslopende dieren vandaan kwamen en van wie ze waren. Gek genoeg vind Ik het niet vreemd als ik een Schotse hooglanders, Galloways of Heckrunderen op mijn pad tref en kijk ik raar op als zwart- of roodbonte vee los rond loopt.
De zwart gevlekte besloot opeens de weg over te steken. Dat deed hij zonder op of om te kijken. Een groepje van vier wielrenners moest in de remmen. Ze passeerden achterlangs en de koe liep onverschrokken door. Zoals te zien is in de bovenstaande animatie.
Een paar kilometer later wilden we een boerenwandelpad inslaan met de naam Varkenskade. We werden gestopt door een bord. Daarop stond dat we het gebied niet mochten betreden vanwege het broedseizoen. Vanaf 15 juni waren we weer welkom. We slikten onze teleurstelling weg en gingen verder over de asfaltweg. Ik baalde, want ik had in de voorbereiding gecheckt of het pad open zou zijn. Blijkbaar had ik niet goed gekeken.
Op mijn mobiel stippelde ik een nieuwe route uit. We kwamen er niet onderuit om een stuk langs de provinciale weg N207 te gaan. Het was zoals het was.
In de lucht zweefden verschillende roofvogels. Bij thuiskomst raadpleegde Lisette haar boeken en concludeerde ze dat we de Bruine Kiekendief hadden gezien. Ze appte me plaatjes die de details toonden die we hadden waargenomen. Helaas konden we niet achterhalen wat die andere roofvogel was geweest.
Wat vroeger dan gepland keerden we terug naar onze auto’s. Op een bankje bij de Leidse Vaart aten we onze laatste boterhammen op. Een zwerm van zo’n 40 vogels vloog rondjes boven het water en boven de boerderijen aan de overkant van de vaart. Ik had de kolonie eerder die dag ook al gezien. “Het zijn duiven”, zei Lisette beslist. “Duiven?”, ik kon haar bijna niet geloven. De stadsduiven bij mijn woonhuis vliegen enkel korte stukjes, naar een tuinhek of naar de nok van een huis. Ze wagen zich niet aan serieuze afstanden. Lisette legde uit dat ze als kind regelmatig duiven urenlang rondjes had zien vliegen. Als er eentje de duiventil invloog, dan volgden ze allemaal. “Dit zijn duiven.”, zei ze, “Ik weet het zeker.”.
We gaan de wandeling nog een keertje doen, als het broedseizoen voorbij is. Ik ben benieuwd wat we dan allemaal tegenkomen.
Dit is de lijst van dieren die we hebben gespot en herkend:
- Valken en de Bruine Kiekendief
- Blauwe reigers, een ooievaar en een lepelaar
- Kievieten en een scholekster
- Vele meerkoetjes en een waterhoentje
- Bergeend
- Boerenzwaluwen en een gierzwaluw
- Zwaan op een nest met grote eieren
- Hazen in groen knollenland.
Leuk die fotoserie met de snelle Jelle’s en de koe. Ik ben voor meer koeien op dijkjes.
Leuk wandelverhaal weer Carolien!!
hebben jullie een verrekijker bij je? Je ziet zoveel meer! Ze zijn niet meer zo zwaar als vroeger hoor. Als je tips wil mail me dan maar!
We hebben sinds kort altijd een verrekijker bij ons. Lisette heeft een 8×32 verrekijker uit de Buizerd serie van Optiek, het huismerk van de Vogelbescherming. Ik gebruik een mini verrekijker: de Pentax UCF 8×21.