The Codswold Way

De kennismaking

We verlieten Nederland in de zomer. Het regende en de lucht was grauw en grijs. In Birmingham was het weer gelukkig ietsje beter; het was er droog.

We hadden onszelf op een Uber getrakteerd. Het kostte een paar centen, maar het bespaarde ons veel tijd en gedoe. Chipping Campden was namelijk vanuit de luchthaven slecht te bereiken met het openbaar vervoer. 

Na een rit van 50 minuten stapten we in het midden van het kleine stadje uit bij de goedbewaarde markthal uit 1627. In één klap stonden we in een andere universum. We waren omringd door gebouwen uit de 17e eeuw die waren opgetrokken uit honinggeel kalksteen. Het overdonderde ons. Het was alsof Scotty uit Star Trek ons terug in de tijd had getransporteerd.

We liepen een tearoom in om bij te komen. Na een pot thee en een stuk taart voelden we ons beter en konden we de wereld weer aan.

The Cotswold Way

De Romeinen hadden in het gebied een verbindingsweg van zuid naar noord aangelegd. In de late middeleeuwen was de heuvelachtige streek het centrum van een florerende wolhandel. Om de rijkdom te tonen lieten de handelaars mooie huizen en prachtige kerken bouwen. Ze gebruikte daarvoor de kalksteen, die was gewonnen uit de steengroeven in de buurt. De huizen en kerken staan er nog steeds en sinds 1970 loopt een langeafstandspad door de streek.

Lisette en ik gingen het noordelijke deel van de Cotswold Way lopen. We hadden zo min mogelijk spullen in onze rugzakken gestopt, want we moesten een week lang onze eigen bagage dragen. We hadden voor dit wandelpad  gekozen, omdat we een landschap zouden doorkruisen dat bij de Engelsen bekend staat als quintessentially English.

Zeven dagen lang liepen we over heuvels en door dorpjes. De heuvels waren glooiend en begroeid met gras of oude bomen. De dorpjes waren toeristisch (Broadway), het zomerverblijf van de ‘rich and famous’ (Stanton) of heel klein zonder gemeenschappelijke ruimten zoal een kerk, dorpshuis, pub of supermarkt (Wood Stanway).

The Rising Sun

Onze accommodates waren divers. De eerste nacht sliepen we in een Engelse cottage van 400 jaar oud. De nacht erop in een even oude boerderij, waar ’s ochtends vroeg om 6:30 de tractor langsreed. De derde nacht verbleven we in een hotel met de naam: The Rising Sun.

Van te voren hadden we de menukaart van het hotel opgezocht op internet. We verwachtten een aanbod van mooie Chinese gerechten, want we schaarden het etablissement onder de reeks ‘De Chinese muur’, Lotus en ‘China Garden’,  We kwamen bedrogen uit. Ze serveerden enkel pub food. We checkten bij de receptie in en openden onze kamerdeur. Die klemde. Vanaf dat moment ging het mis tussen ons en The Rising Sun. Ik geef een paar voorbeelden.

De naam van het hotel klopte niet. Je kon vanuit het hotel de opgaande zon niet zien. Wel zagen we de ondergaande zon. The Setting Sun zou dus een veel passende naam zijn geweest. Het lijkt een detail, maar we waren in een modus waarin we op alle slakken zout legden.

De douche was het volgende bron van irritatie. Op de muur was op verschillende plekken een waarschuwing geplakt. “Caution! Water may be very hot”. De watertemperatuur was niet goed in te stellen. We konden kiezen tussen zo rood als een kreeft worden of douchen onder een lauwe straal. Beste hotel management, steek je energie niet in het maken van waarschuwingen, maar los her probleem op!

Als laatste wil ik noemen dat de receptie om haf zeven in de ochtend de muziek aandeed. Engelse hotelkamers zijn gehorig, dus we werden er wakker van. Ik heb nooit geweten dat Engelsen zo vroeg opstaan.

Na lekker gemopperd te hebben gingen we samen reflecteren. Hotels zijn professionele instellingen waar de dingen moeten kloppen. Aan een B&B stel je minder hoge eisen. Wat ook een rol speelden was dat we de eerste twee nachten de enige gasten waren en persoonlijke aandacht van onze gastvrouwen gekregen. Het hotel was massaal en onpersoonlijk. En daar moesten we aan wennen.

Ouwehoeren

De kleinschalige accommodaties hadden een keerzijde: de eigenaren waren allemaal bedreven in ouwehoeren. Ze kletsten de oren van je kop. Robin in Cheltenham bijvoorbeeld werkte in de marketing en hij was kampioen leuteren. Wat waren we blij toen we hem de volgende ochtend gedag zeiden en de stilte van de natuur konden opzoeken.

Hij had werkelijk overal een mening over en en wilde die graag ventileren. Hij had voor de Brexit gestemd. Ik vond het interessant om zijn redenering te horen. Engeland moest weer ‘in control’ worden en geen geld meer uitgeven aan de asfaltwegen in Spanje. We hielden ons op de vlakte, want we waren te gast en hadden geen zin in een discussie.

Pre Gin Walk

Op de eerste avond kwamen we een echtpaar tegen tijdens hun ‘pre gin walk’. Een paar dagen later in Birdlip besloten we hetzelfde te doen. We maakten een korte wandeling door het dorp en bestelden daarna in de pub een gin cocktail. Ik was bang dat de gin te bitter voor mij zou zijn, maar als je het mixt met lemonade in plaats van bitter lemon, dan smaakt het als … limonade. Ik werd er heel vrolijk van.

Gin is booming. Rond ons heen werd het in de pubs vaak gedronken. De mannen zaten aan het bier en de vrouwen dronken gin. En wij pasten ons aan en dronken mee.

The Cotswold Way

We genoten van het buiten zijn, het landschap, de dorpjes, de pubs en de gesprekjes met de locale bevolking. Als je in Engeland wandelt, dan passeer je regelmatig hekken en opstappers om van het ene perceel naar het andere te gaan. Die hekjes leidde soms tot een beetje stress, als we ze niet open kregen. De rest van de dag waren we super relaxt. De hele dag? Nee, de spanning nam ook fors toe als we de douche niet aan de praat kregen. Elke douche werkte volgens een eigen systeem. We kregen er een punthoofd van.

Bij Painswick eindigde onze tocht. Onze wandelweek zat erop. We namen de volgende morgen de trein naar het officiële eindpunt in Bath. Omdat we nog lang niet uitgewandeld waren, verlieten we meteen de stad en liepen we de Bath Skyline Walk. Dit is een pad van 6 miles dat uitzicht biedt op de stad. Het was fijn om voor de laatste keer de benen te strekken.

Volgend jaar gaan we weer een langeafstandspad doen. Ik verheug me er nu al op.