We hadden om 10 uur op station Geldermalsen afgesproken. Ik kwam met de stoptrein vanuit Beesd en Lisette arriveerde een paar minuten later met de intercity vanuit Utrecht. Het perron zag zwart van de mensen. Honderden wandelaars waren ook uit de trein gestapt. De moed zonk in mijn schoenen. Hoe moest ik Lisette in deze menigte ontdekken?
Wonder boven wonder lukte dat snel. Voor de voetgangersloopbrug was inmiddels een opstopping ontstaan en gelaten sloten we bij de kudde aan. We gingen allemaal naar de start van de 27e Rode Kruis Bloesemtocht.
Er stond een gure wind en we doken dieper in onze jassen. De gevoelstemperatuur lag rond het vriespunt. De wandelaars die eerder op de dag waren vertrokken hadden de beregening nog gezien. De fruitboeren hadden de sproeiers open gezet om de tere bloesem te beschermen tegen de nachtvorst.
Hoewel we helemaal niet van georganiseerde grote wandeltochten houden, wilden we toch aan de Bloesemtocht deelnemen. We zouden namelijk op plaatsen komen die normaal gesproken niet toegankelijk zijn. Het leek ons leuk om dwars door bloeiende fruitboomgaarden te lopen en om via pontons de Linge over te steken.
De route was prachtig. We wandelden over slingerende dijken en door mooie dorpjes. Het was jammer dat de fruitbomen nog niet volop in bloei stonden. En het was jammer dat er zoveel deelnemers waren. De organisatie meldde achteraf dat een recordaantal van 34.524 wandelaars mee had gedaan.
Vooral tijdens het eerste deel van de tocht was het superdruk. Hier was nog geen afsplitsing gemaakt naar de verschillende afstanden. Je kon 8, 11, 15, 16, 20, 25, 30 of 40 km lopen.
Het was niet zo erg dat je de weg niet meer zag door alle lopers die jou omringden. Het was ook niet zo erg dat het nooit stil was en je onafgebroken het geroezemoes van pratende mensen hoorden. Het was wel erg dat we constant flarden van gesprekken opvingen. Ik wilde niet horen wat er allemaal werd gezegd, maar ik kon me er niet van afsluiten.
Wij hadden een ander tempo dan de andere wandelaars, dus we pikten veel gebabbel op. Een vrouw vertelde over de Bloesemtocht van vorig jaar. Twee mannen namen de laatste roddels van de plaatselijke voetbalclub door. Er werden gerechten uitgewisseld. Mensen informeerde naar elkaars kwaaltjes. Ik hoorde het allemaal; het was onontkoombaar.
We sjouwden met z’n allen langs de bloesem van appels, peren, pruimen en kersen. In bijna iedere rij van de boomgaard sprong 1 boom eruit, omdat die voor liep op haar soortgenoten en vol in bloei was. Wandelaars stopten dan en gingen ervoor staan om een selfie te maken. De laatbloeiers kregen al die aandacht niet.
De wandeltocht was goed georganiseerd. Om de paar kilometer was een rustpunt ingericht met verschillende faciliteiten en met een stuk of acht Dixis. Voor die Dixis stond steevast een ellenlange wachtrij met dames. We moesten ook naar de wc, maar we wilden niet lang in de rij staan. Wildplassen was de enige uitweg. Maar hoe doe je dat, als je op je privacy bent gesteld en je overal mensen ziet lopen? Na enige speuren vonden we een bospad met dikke bomen, waar we achter konden hurken zonder ons begluurd te voelen.
We naderden het einde van onze 25 km wandeling. De lucht keurde donker en het begon een beetje te regenen. Het was gelukkig van korte duur. Ik kon mijn regenbroek in mijn rugzak laten zitten.
De organisatie bedankte ons met een medaille. Wij trakteerden onszelf op een koud glas bier. We waren een ervaring rijker.
Haha. Een interessante ervaring inderdaad zoals de Engelsen zeggen. En fijn samen met je m gelopen te hebben. Volgende keer toch maar zelf de weg zoeken…
jeetje Carolien!
Wat een verschrikkelijk verhaal!
Wij hebben met ons clubje ook eens een mooie Lingetocht gelopen herinner ik me..
Lisette en ik hebben geprobeerd het beste ervan te maken. We zagen het als een cursus Acceptatie & Loslaten. Bij de volgende wandeling gaan we lekker alleen en gaan we extra genieten van de rust om ons heen.
Wij hebben in 2016 met de Zebragroep in de omgeving van Sint-Michielsgestel gewandeld. Dat was langs de Dommel.