Stevensloop

Ik rende door de straten van de stad waarin ik was opgegroeid. Een dweilorkest speelde een deuntje. Langs de kant van de weg stonden vele mensen met dikke jassen aan. De wind was guur en ik was blij dat ik een bandana om had gedaan. De hartverwarmende aanmoedigingen van de toeschouwers verminderden de kou een beetje.

Het 1 km punt was gemarkeerd. Ik vond het prettig om te weten hoeveel ik had gelopen. Of voor de mensen die van het type glas-half-leeg zijn: hoe ver ik nog moest. Een paar minuten later merkte ik dat mijn lijf warm begon te worden. Het rennen ging een stuk soepeler nu.

Verderop in het parcours ontbraken de 2 km, 3 km en 4 km markeringen. Een minpuntje in een verder perfect georganiseerde stadsloop.

Met Oud en Nieuw had ik besloten om de Stevensloop te gaan doen. Helene en Tess hadden zich al ingeschreven en het leek me leuk om er een familie-uitje van te maken Bovendien was het een goede aanleiding om het hardlopen weer op te pakken. Met een doel voor ogen is het makkelijker om een training op te pakken.

Drie weken later haalde ik een 5 km schema van het internet. Op de loopband van mijn sportschool ging ik een minuut hardlopen en een minuut wandelen, en dit dan tien keer. Het was fijn dat ik al na 20 minuten klaar was. Lekker relaxt opbouwen heet dat.

De afgelopen nacht had het wederom geregend. Ik had de regen op het dak horen vallen. De laatste twee weken waren heel onstuimig geweest. Meer dan eens had ik gedacht: ‘Waar ben ik aan begonnen?  Waarom had ik me ingeschreven voor een loopje in de maand maart.’ Het spreekwoord ‘Maart roert zijn staart’ was er niet voor niets.

En wat moest ik aan? Ik had dit seizoen nog niet buiten hardgelopen. Ik vroeg het aan Helene en Tess. Zij deden twee lagen aan en ik volgde hen. Maar ik deed wel mijn handschoenen aan, want ik ben een koukleum.

Het was leuk om samen naar het loopje toe te leven. Om ’s ochtends samen te ontbijten, samen de trein naar Nijmegen Centraal te pakken en om samen naar de startvakken te lopen. Maurice en Chiel gingen mee om ons aan te moedigen.

Tess was ingedeeld in startvak Oranje. Helene en ik stonden in het gele vak te blauwbekken. We marcheerden om niet teveel af te koelen. Na zo’n 10 minuten klonk eindelijk het startsein en kwam de massa bestaande uit 1.450 lopers langzaam in beweging.

Ik rende door de straten van de stad waar ik mijn jeugd had doorgebracht. Er was in de loop der jaren veel veranderd. Nijmegen kent hoogteverschillen, herinnerde ik me opeens. Het laatste deel van het parcours moesten we de Valkhofheuvel op. Mijn ademhaling werd zwaarder en ik nam kleinere passen. Het leek op een klim zonder einde.

Ik bereikte eindelijk de Burchstraat en wist dat ik bijna bij de finish op de Grote Markt zou zijn. Ik hoorde mijn naam roepen. Maurice en Chiel stonden achter de dranghekken en juichten mij toe. Ik was blij verrast ze te zien. De eindstreep was in zicht en ik versnelde mijn pas.

Nadat we alle drie gefinisht waren begon het te regen. De weergoden waren ons goed gezind geweest. Ze hadden gewacht tot wij klaar waren.

De rest van de dag hield ik mijn medaille om. Pas toen ik ging slapen deed ik hem af.