Op pad met een onbekende Canadees

Klik hier voor de Engelse vertaling, gemaakt door Jarg Koesen.

Ik ging 11 kilometer wandelen met een persoon die ik helemaal niet kende. Via whatsapp hadden we de details van de afspraak ingevuld. We spraken af waar we gingen wandelen, hoe lang de tocht zou zijn, hoe laat we zouden starten en waar we elkaar zouden treffen.

Voorafgaand aan onze ontmoeting wist ik dat we twee dingen gemeenschappelijk hadden. We hielden beide van de natuur en we hadden allebei dezelfde achternaam. Zijn opa was toendertijd naar Canada geëmigreerd om er een nieuw leven op te bouwen. Zijn opa was een broer van mijn vader.

Ik vond het spannend om een paar uur met mijn onbekende neef door te brengen. Zou hij sympathiek zijn? Zou hij humor hebben? Zouden er ongemakkelijke stiltes vallen of zouden we op ons gemak zijn met de stilte?

Ik haalde hem op bij zijn logeeradres in de Houthavens in Amsterdam. Het had die nacht gevroren en ik had ’s ochtends het ijs van de voorruit moeten krabben. Jake had een dunne broek aan en een dunne jasje. Hij droeg geen handschoenen en geen sjaal. ‘Mijn hoodie zal me beschermen tegen de kou’, zei hij tegen mij, toen ik mijn zorgen over zijn kleding uitsprak. Er klonk enige onzekerheid door in zijn stem. Hij vervolgde: ‘Ik heb geen warme kleren bij me’. ‘Het zal zo’n vaart niet lopen’, stelde ik mezelf gerust, ‘Canadezen zijn vast en zeker gewend aan kou.’ 

We stapten in mijn auto en reden langs het Noordzeekanaal naar de Kennemerduinen. Ter hoogte van Velzen-Zuid wees hij naar het cruiseschip dat aan de kade lag aangemeerd. ‘Het is geen gebruikelijk cruiseschip. Veel faciliteiten op het schip zijn gesloten, zoals het casino, zwembad, winkels en sauna. Het is een plek waar Oekraïners worden opgevangen’, legde ik uit. Dat laatste klopte niet, want er zaten asielzoekers en statushouders. 

Ik parkeerde de auto bij station Santpoort-Noord en opende de wandelapp waarin ik de wandelroute had uitgestippeld. We gingen als eerste naar Landgoed Duin en Kruidberg. Ik wees een hek aan van minder dan een meter hoog, en zei tegen Jake ” We moeten erover klimmen. Is dat oké voor jou?”. Hij reageerde met: “Hekken zijn er om eroverheen te klimmen.” Het was precies het antwoord dat ik graag wilde horen. Hij was een man naar mijn hart.

Het landgoed was in de 17e eeuw een buitenplaats voor welgestelde Amsterdammers geweest die in de zomermaanden de rioollucht van de grachten ontvluchtten. In juli 1907 werd de eerste steen van het landhuis gelegd. Jake vertelde dat Canada een jong land is zonder oude gebouwen. Hij vond het indrukwekkend dat Nederland vol met historie was. Een paar dagen eerder had hij het Paleis op de Dam gezien. Het prachtige gebouw, dat vroeger dienst deed als stadhuis, was gebouwd tussen 1648 en 1665. 

We gingen verder en we liepen over de glooiende bospaden van het landgoed. Het was herfst en de bladeren hadden een prachtig gouden kleur. Een stuk verderop zag het bos er grauw en grijs uit. Hier groeiden andere bomensoorten. Daarna kwamen we in een open duingebied en konden we ver kijken over het landschap.

We hoorden nu constant het geluid van benzineauto’s die zo hard mogelijk rondjes reden. Op het circuit van Zandvoort was een evenement aan de gang. Ik had last van de herrie en kon me er niet goed van afsluiten. Jake slaagde daar veel beter in, tot het moment waarop ik de geluidsoverlast benoemde en hij het weer hoorde.

We liepen door een zeer afwisselend gebied. Ik was eraan gewend, maar voor Jake was het nieuw dat er op een klein oppervlakte zo’n diversiteit aan natuur kon zijn. 

Ik vertelde hem dat er in het gebied Schotse Hooglanders rondlopen. Ze voorkomen dat het gebied dichtgroeit. We hadden geluk, want niet veel later passeerden we een kudde grazende dieren. Ze waren z’n 40 meter van ons vandaan. Een mannetje lag op de grond en hield toezicht. Zijn imposante horens krulden naar boven. 

We bespraken veel onderwerpen, maar konden ook samen stil zijn. Ik had me voor niets zorgen gemaakt. We hadden het onder meer over Hong Kong, Taiwan, de boeren in Nederland, Paul Verhoeven, Esdoornsiroop, animatiefilms, koning Charles III, The X-Files en Battlestar Galactica,

We hadden het ook over onze familie in Nederland. Hij had in een week tijd al veel familieleden gezien en hij was tot de ontdekking gekomen dat hij meer op zijn vader leek dan op zijn moeder. ‘Wat mij verder is opgevallen’, vertelde hij mij, ‘is dat de familie uit losse groepjes bestaat die elkaar regelmatig zien, maar dat er tussen de groepjes niet veel contact is’. Dat had hij scherp gezien. Hij was een goed waarnemer. 

We hadden prima wandelweer. Er stond weinig wind en het was minder kou dan ik had verwacht. Alleen tijdens het laatste stuk van onze tocht liepen we in de miezerregen. We vonden het niet zo erg, want volgens de weersverwachtingen hadden we in de stromende regen moeten lopen. 

‘Is dit je eerste en tevens je laatste reis naar Nederland?’, vroeg ik, omdat ik het leuk vond om hem een prikkelende vraag te stellen en omdat ik oprecht benieuwd was naar het antwoord. Hij moest lachen. ‘Ja, ik ben van plan om vaker naar Nederland te komen en om aansluitend door Europa te trekken.’

Als Jake in de toekomst weer in de buurt is,  dan wil ik graag nog een keer een wandeling met hem maken. Hij is fijn gezelschap.