Zonsopgangwandeling

Gelukkig word ik net voor de wekker wakker. Gapend sta ik voor de spiegel van de badkamer. Het is vroeg. Heel vroeg.

Het stuur van mijn auto voelt koud aan. Het is 4 graden. De stoplichten zijn nog niet in werking gesteld en bij het kruispunt kijk ik behoedzaam naar links, naar rechts en dan nog een keer naar links. Zoals Veilig Verkeer Nederland het mij lang geleden heeft geleerd.

Bij Schiphol doorkruis ik een zee van lichtjes. De luchthaven heeft enkele pieren afgesloten, omdat ze slechts 5% van de reizigers heeft overgehouden aan de coronacrisis. De verlichting op de parkeerterreinen is er niet op aangepast; het brandt alsof er geen vuilte aan de lucht is.

Google maps begeleidt mij naar mijn eindbestemming: hotel en casino De nachtegaal in Lisse. Het ligt er verlaten bij. Op de immense parkeerplaats staat slechts 1 busje geparkeerd.

Lisette is er nog niet. Er is mooi weer voorspeld, wat Rutte deed opgeroepen om in het weekend niet de natuur in te gaan. De vraag was of de mensen zich daaraan zouden houden. “Als we nou eens heel vroeg gaan wandelen”, had Lisette voorgesteld, “dan is de kans heel klein dat we iemand tegenkomen.” Zo ontstond het idee voor een zalige zaterdag zonsopgangwandeling in de Bollenstreek.

Ik zie de auto van Lisette naderen. We begroeten elkaar op corona-afstand en we zijn benieuwd naar wat de wandeling ons gaat brengen. Een paar dagen eerder had ik de route uitgestippeld in een gebied dat nieuw voor mij is. Je weet dan nooit hoe de tocht in het echt zal zijn. 

Het eerste deel gaat over de Zwartlaan. Tot mijn teleurstelling bemerk ik dat er geen apart fietspad of trottoir is. Gelukkig slaapt de wereld nog en kunnen we ongestoord lopen. Links van ons liggen de kleurrijke bollenvelden. Paarse, roze en gele hyacinten staan in bloei en de krachtige geur van de bloemen vult onze neusgaten.

Op de T-splitsing passeert onverwachts en razendsnel een ANWB echtpaar ons op elektrische fietsen. Ze zijn verbazingwekkend vroeg op pad gegaan.

Het is koud en ik ben blij dat ik een muts en handschoenen heb meegenomen. Het is lekker om in de frisse lucht te wandelen, maar van de zonsopkomst is weinig te zien. Ik had een roodgekleurde hemel verwacht, maar ik aanschouw hooguit een gele gloed.

We passeren de parkeerplaatsen van de Keukenhof. Het hek is hermetisch gesloten. Omdat het park dit jaar niet meer open gaat, kunnen we het alleen virtueel bezoeken.

Voordat we de Lageveense Polder ingaan, wandelen we eerst door een natuurgebied dat ‘De waterbossen’ heet. Op het pad zijn boomstammetje gelegd, om je te beschermen tegen de natte bodem. Het is nu niet nodig, want het heeft weinig geregend de afgelopen tijd

We steken de Stationweg over en lopen parallel aan de spoorlijn over een mooi graspad. De Lageveense Polder is in verschillende percelen verdeeld en regelmatig moeten we door of over een hek stappen.

Twee rotganzen vluchten het water in als we te dichtbij komen. Tweehonderd meter verderop staat een ooievaar in een weiland. Hij is alleen. Op het gras ligt dauw en onze schoenen worden natter en natter.

We verlaten de spoorlijn en via de Loosterweg Zuid gaan we terug in de richting van onze auto’s. Langs de verharde weg zijn smalle voetpaden gemaakt. We komen in een bosje en slaan rechtsaf een kronkelpad in. Enkele omgevallen bomen blokkeren het pad en we stappen er overheen of duiken er onderdoor. Het blijft niet bij een paar bomen. Het hele pad blijkt een hindernisbaan te zijn. We vinden het leuk, al moeten we wel oppassen om niet in bramenstruiken te blijven hangen,

We passeren de blokhut van scouting Graaf van Lynden en lopen het Keukenhofbosch in. Het terrein is gevarieerd, bosrijk, zanderig en heuvelachtig. We horen een specht roffelen. Het is 9 uur geweest en het wordt drukker in in het bos. Het is tijd om naar huis te gaan.

De wandeling was aangenaam, afwisselend en avontuurlijk. We hebben een frisse neus gehaald, gesocialized en ons netjes aan de sociale afstand gehouden. We kunnen de thuisisolatie weer tegenaan.