Zandvoort Light Walk langs het centrum, strand en circuit

Afstand: 18 km
Startpunt: Zandvoort, Kleine Krocht
Landschap: Stad, Strand
De route op afstandmeten.nl

In de straat Kleine Krocht stonden Lisette en ik in het startvak te wachten. Het was 18:00 uur en de schemering viel in. We hadden ons ingeschreven voor de tweede editie van de Zandvoort Light Walk. De avondwandeltocht zou ons door het centrum van Zandvoort en over het strand brengen, als ook over het circuit van Zandvoort. De organisatie had langs de route verschillende lichtkunstwerken opgesteld.

De 6.500 deelnemers waren verdeeld over verschillende startgroepen. We zaten in de tweede startgroep die uit 500 wandelaars bestond. We wilden zo snel mogelijk vertrekken, maar we moesten wachten tot de warming-up voorbij was. Een DJ had de muziek hard gezet en hij moedigde iedereen aan tot het losmaken van de spieren, maar er gebeurde niet veel. Het overgrote deel van de mensen in het startvak had er geen trek in. De DJ gaf de microfoon door aan iemand van de gemeente Zandvoort, die een korte praatje hield. Vervolgens ging de microfoon naar nog iemand van de gemeente. Daarna klonk het startsein en mochten we eindelijk vertrekken.

Met de Zandvoort Light Walk-pet op ons hoofd liepen we in de richting van het dorp Bentveld. Achter de ramen van enkele woonhuizen keken kinderen en senioren naar ons. We zwaaiden en lachten naar ze terug. We verlieten de bebouwde kom op het fietspad, dat beschenen werd door lantaarnpalen met groen licht.

We passeerden het eerste lichtkunstwerk, maar we hadden de rust niet om het rustig te bekijken. Ons hoofd spoorde ons aan om door te lopen. We moesten in totaal 18 kilometer afleggen en we wilden niet na middernacht finishen. In een glimp zagen we dat het kunstwerk er niet heel spectaculair uitzag.

We maakten een bocht naar rechts en via de Zandvoortselaan liepen we terug naar het centrum. Na 4,5 kilometer was de eerste stempel- en verzorgingspost. We sloten aan bij een rij voor een stempelaar en lieten hem onze stempelkaart zien. Een mevrouw bood ons een bitterkoekje van hoge kwaliteit aan. Het was lekker chewy van binnen. Er was ook warme chocolademelk, maar daar namen we de tijd niet voor.

Op sommigen plekken waren toilettencabines neergezet en steevast stond voor elke Dixi een rij wachtende wandelaars. Bij kruisingen hielden verkeersregelaars het verkeer tegen, zodat wij veilig konden oversteken. De organisatie had vanavond heel veel vrijwilligers ingezet.

Bij NIUS Beach House was de tweede stempel- en verzorgingspost. We hadden er inmiddels 7 kilometers opzitten. Voor de stempelpost op de strandafgang ontstond een bottleneck. De eerste stempelaar die ik zag stond niet bij een statafel, maar midden in de menigte. Hij werd aan alle kanten besprongen. Wij bestormden hem ook.

Nadat we de stempel in ontvangst hadden genomen, mochten we een heerlijk speculaasje van een schaal pakken.

De 18 kilometer route had vanuit de lucht gezien de vorm van een klavertje drie. We hadden blaadje één afgerond en we begonnen nu aan blaadje twee. We liepen over de boulevard en daarna op het fietspad naar het zuiden.

De organisatie had de deelnemers gevraagd om leuke lichtgevende accessoires of een spetterende outfit te dragen. Wij hadden onze rugzakken gedecoreerd met kerstverlichting. Sommige lopers hadden echt hun best gedaan en ze zagen er prachtig uit in hun stralende pakken en schoenen.

Wandelaars kun je verdelen in natuurwandelaars en asfaltvreters. Natuurwandelaars lopen het liefste op onverharde paden in de vrije natuur. Asfaltvreters willen bij voorkeur hun kilometers aftikken op verharde paden, zodat je minder goed hoeft op te letten waar je je voeten neerzet en hierdoor makkelijker in een hoog tempo kan lopen. Bij strandafgang Zuiderduin verlieten we het fietspad en werd zichtbaar tot welke groep je hoorde. De natuurwandelaars gingen soepeltjes het duin op en af, terwijl de asfaltvreters regelmatig moesten stoppen om op adem te komen en om te klagen over het mulle zand.

We hadden inmiddels zo’n 12 kilometer afgelegd en we hadden nog steeds niet gerust. Het was lastig om in het donker uit de grote groep te stappen. Wat de psychologische verklaring is voor dit gedrag, wist ik niet.

We bereikten het einde van blaadje twee en ik zag een groepje mensen met lichtjes naderen. Zij sneden de route af en sloegen het tweede blaadje van het klaverblad over. Even laten korte een ander groepje ook de route in. Ik had op het zuidelijkste punt een stempelpost verwacht, maar die was er niet. Misschien was het organisatorisch te lastig om dit in het buitengebied te organiseren.

De derde ;stempelpost was bij strandpaviljoen Thalassa. Hier deelde men stempels en kaasstengels uit. De gezonde voedsel trends hadden Zandvoort nog niet bereikt. We keerden terug naar het strand en daar was een prachtige lichtinstallatie van een haag van gekleurde driehoeken.

Het had de hele dag stevig gewaaid en we voelden dat de wind in kracht toenam. ‘Het is toch niet de wind voor de regen?’, vroegen wij onszelf af. Mijn vader had mij vroeger tijdens onze zeiltochten een rijmpje geleerd, dat ik nooit meer ben vergeten:

Komt wind voor regen,
daar is niets op tegen;
Komt regen voor wind,
berg dan uw zeilen gezwind.

Begin december bevatte mijn mailbox een aankondiging van de Zandvoort Light Walk. Na overleg met Lisette bezocht ik website van de avondwandeltocht om ons in te schrijven. De organisatie wilde onze leeftijd, geslacht, nationaliteit, telefoonnummer, noodnummer en adres weten. Ik schoot in de weerstand. Waarom moest ik deze persoonsgegevens delen? Zo’n 60% van de mensen stopt online, als de aanvraag te lang duurt of als er teveel informatie wordt gevraagd. Ik besloot om niet af te haken en vulde het contactformulier in te vullen.

Een paar dagen later kreeg ik een vriendelijke mail terug. De stempelkaart werd naar ons huisadres opgestuurd. Als we allebei 12 jaar of jonger waren, dan konden we alleen deelnemen onder begeleiding van een volwassene. En bij calamiteiten wilde de organisatie het telefoonnummer en het noodnummer bellen. De mail ging niet in op de noodzaak van het geslacht en de nationaliteit, maar ik besloot het erbij te laten.

De vierde stempelpost op 14,5 km was in een loods op het circuit van Zandvoort. Er was een DJ die voor de sfeer zorgde en er waren twee kraampjes waar je eten en drinken kon bestellen. We namen onze eerste en enige pauze, en we gingen zitten aan een van de lange houten tafels. De DJ droeg een zilveren pak en hij draaide muziek uit de jaren tachtig. We konden alle nummers moeiteloos meezingen. Na de break zochten we naar de plek waar je de stempelpost-traktatie kon ophalen. We vonden een grote bak die was gevuld mini Snicker, Mars, Bounty, Twix en Milky Way chocoladerepen.

We betraden de ‘heilige grond’ waarop coureurs zoals Max Verstappen, Lewis Hamilton en Charles Leclerc heel hard hadden geraced. De wandelroute ging niet langs de hoofdtribune, maar de andere op naar de laatste bocht, die de Arie Luyendijkbocht werd genoemd. Het was pikdonker, zodat ik geen foto’s kon maken. Straatverlichting ontbrak. In de bocht was het wegdek veel schuiner dan ik dacht. Het had een hellingshoek van 32 graden. Uit speakers kwamen race-geluiden en een lichtinstallatie projecteerde het patroon van de geblokte zwart-witte Formule 1 vlag op het asfalt. Na de bocht stopte de beleving en moesten we het circuit verlaten. We werden geleid naar het voetgangerstunnel waar gekleurde lampen een muur beschenen. Als je in het licht van een lamp stond, dan zag je je silhouet op de muur.

De organisatie had overal bordjes opgehangen, zodat wij wisten in welke richting we moesten lopen. Ik was bang dat ik een onverlichte bewegwijzering over het hoofd zou zien in het donker, maar we waren altijd omringd door deelnemers en als groep vonden we probleemloos de route. Op het strand werd een paar keer gebruik gemaakt van een grote verlichte pijl en op bepaalde trajecten werd het pad gemarkeerd met glazen 720 ml appelmoespotten waarin een waxinelichtje brandde. We zagen duizenden van die lichtjes. De bewoners van Zandvoort hebben waarschijnlijk een jaar lang heel veel appelmoes moeten eten.

Een elektronisch informatiebord vertelde ons dat we nog 1,5 kilometer voor de boeg hadden. We liepen langs het station en door de smalle straatjes van het centrum. ‘Ik ben het paard dat de stal ruikt’, zei ik tegen Lisette, toen ik merkte dat ze opeens achter bleef. ‘Het is grappig’, antwoordde ze, ‘jij gaat steeds sneller lopen en mijn tempo zakt helemaal in als ik vlak bij de eindstreep ben’.

De finish was op de Kleine Krocht, vlakbij de plek waar we deze avond waren gestart. We kregen een leuk herinneringsspeld met een lichtje erin. ‘Het feest kan beginnen, want wij zijn binnen’, zeiden we tegen elkaar. Desalniettemin namen we geen deel aan de afterparty. We waren moe en we hadden nog een reis terug naar huis voor de boeg.

We hadden onze auto’s in Overveen geparkeerd en we waren met de trein naar Zandvoort gekomen. Nu moesten we de omgekeerde reis maken. Op het station bleek dat onze trein was uitgevallen en dat we een half uurtje moesten wachten. Omdat alle bankjes bezet waren, haalden we onze zitmatjes tevoorschijn en gingen we op de grond zitten, met onze rug naar de wind gekeerd. We dronken een kopje gemberthee uit de thermosfles en aten een broodje, terwijl het perron volliep met wandelaars. De regen had zich deze avond gelukkig nog niet laten zien.

We hadden vandaag heel snel gelopen. In vier uur tijd hadden we 18 kilometer afgelegd, in de flessenhalzen voor de stempelposten gewacht op een stempel en gepauzeerd op het circuit van Zandvoort. Het was een leuke tocht geweest, maar de volgende keer gaan we weer lekker rustig met z’n tweetjes van de natuur genieten.