Wisenten in het Nationaal Park Zuid-Kennemerland: fake of niet?

Afstand: 12,6 km
Startpunt: Kraantje Lek Overveen
Landschap: Duinen en bos

In het derde weekend van november wandelde ik beide dagen in de duinen van Noord-Holland. Over allebei de tochten schreef ik een blog. Dit is het verslag van de zondag. Het verslag van de zaterdag kun je hier lezen.

Zondag 10 uur. De zon schijnt en er is nauwelijks verkeer op de weg. Het contrast met de dag ervoor had niet groter kunnen zijn. Blijkbaar slaap heel Holland uit op de dag des Heeren.

Ik heb afgesproken met Hester bij Kraantje Lek. We gaan een wandeling maken over het Wisentenpad. Mijn routeplanner wijst naar een zeer steile duin. Die moeten we eerst op. We halen diep adem en beklimmen de acht meter hoge zandheuvel.

Daarna wandelen we parallel aan de spoorlijn richting Zandvoort. Vaak op mul zand en af en toe op het fietspad. Regelmatig komen mannen op de nieuwste modellen mountainbikes in glimmende wieleroutfits luid bellend voorbij. Ik ben opgelucht als we eindelijk bij de spoortunnel zijn en de vervelende fietsers achter ons kunnen laten.

Het Wisentenpad begint achter de tunnel. Het is een met gele paaltjes gemarkeerd zandpad door het Kraansvlak, het leefgebied van de Europese bizons.

In 2014 liepen we hier voor de eerste keer. Ik herinner me de teleurstelling heel goed, toen we onverrichter zake naar huis terugkeerden. Een jaar later waagden we opnieuw een poging. We hadden ons beter voorbereid en op website wisenten.nl/nl/waar-zijn-ze opgezocht waar de dieren zich bevonden op de ochtend van onze wandeling. Sommige wisenten dragen namelijk een halsband met een GPS zender. Wederom raakten we ontgoochelend. We gingen geloven dat de wisenten helemaal niet bestonden. Dat ze een verzinsel waren. Dat was vijf jaar voor fake news in zwang kwam.

We klimmen voor de derde keer in ons leven een trappetje op en af om het Kraanvlak te betreden. Voor ons ligt het drie kilometer lange kronkelende pad. De hoop om de donkerbruine kortharige runderen tegen te komen hebben we jaren geleden al laten varen. We zijn hier simpelweg, omdat dit een prachtig duingebied is.

We lopen duin op en duin af. Ik ben vergeten hoe pittig het pad is. We keuvelen over onze levens in coronatijd als ik rechts voor mij beweging zie. Twaalf wisenten rennen het duin af en stoppen in de duinpan. We kunnen ons geluk niet op. Sommige dieren staan stil, anderen gaan grazen en een enkeling neemt een zandbad. We pakken ons zitmatjes uit de rugzak en gaan tussen de struiken zitten. De wilde beesten staan vredig bij elkaar en wij eten onze van huis meegebrachte boterhammen op.

Pas als ze weer in beweging komen en uit het zicht verdwijnen, stappen wij op en vervolgen we onze tocht. We hebben de wisenten gezien. We zijn zo blij als kinderen bij de kinderboerderij.

We verlaten het pad, slaan rechtsaf en lopen aan de noordkant van het Kraansvlak terug naar het beginpunt van onze wandeling. Achter het 1 meter 20 hoge hek zien we in de verte de kudde wisenten terug.

We passeren de Bokkedoorns. Het restaurant met twee michelinsterren ziet er verlaten en triest uit. Als er geen corona was geweest, dan zouden ze vol zitten en de lunch uitserveren. In de vijver naast het terras zwemmen zo’n tweehonderd eenden. We stoppen even en ik haal mijn verrekijker tevoorschijn. Krakeenden, slobeenden en kuifeenden zoeken naar voedsel. Zou eend op het menu staan van de Bokkedoorns? Zou ik eend willen eten, als ik weet dat die in de aanpalende vijver is gevangen? Ik denk dat ik voor een ander gerecht zou kiezen.

In de bossen van het Middenduin zien we een bordje dat naar het Wisentenuitkijkpunt wijst. We besluiten er poolshoogte te nemen. Het uitkijkpunt blijkt geen hoge toren te zijn, maar een paalrij aan de rand van het Meertje van Burdet. De palen reiken tot aan mijn oksel. Het is een mooie plek om naar vogels te kijken, maar van de wisenten is geen spoor te bekennen. Dat maakt ons niet uit, want we hebben vandaag al 24 wisenten gezien.