Wandeling langs de zuidkant van het Noordzeekanaal

Afstand: 18,4 km
Startpunt: Parkeerplaats landgoed Velderbeek
Landschap: Landgoederen, Park, Stad
Naar de route op afstandmeten.nl

Mijn wekelijkse wandeling met Lisette ging niet door en ik besloot om alleen op pad te gaan. Als ik thuis bleef, dan zou ik me heel ongelukkig voelen. De koude wind hield me niet tegen; ik trok een lekkere warme trui aan.

Een poosje later parkeerde ik mijn auto op de parkeerplaats van het voormalig landgoed Velserbeek. De zon scheen en ik voelde me kiplekker.

In het park bloeiden stinzenplanten en om me heen hoorde ik vogels zingen. Er waren veel gezinnen met jonge kinderen, als ook oudere joggers die nauwelijks vooruit kwamen. De mensen die plaats hadden genomen op de bankjes, hadden hun gezicht naar de zon gekeerd en ze genoten zichtbaar van de warme zonnestralen. Het was een prachtige dag en iedereen had goede zin.

Ik passeerde de velden van de Kennemer HockeyClub Strawberries en liep IJmuiden in. De groene stroken van de havenstad leidden me langs de rand van Heerenduinen, door Stadspark Zuid en Stadspark Noord, en langs de Westerbegraafplaats. Uiteindelijk kwam ik bij het Shell station aan de Dokweg uit.

Voor me lag de Vissershaven en de Halkade. Dit gebied had onlangs een renovatie ondergaan, en zou in citymarketingtaal ongetwijfeld bruisend worden genoemd. Er was horeca, een viswinkel, een luxe broodwinkel, een wijnwinkel die wijnproeverijen organiseerde, een koffiebranderij en een Italiaanse kruidenierswinkel.

Hier en daar stonden informatieborden met foto’s van en informatie over Oud-IJmuiden. Het was interessant om iets van de geschiedenis mee te krijgen.

In de Tweede Wereldoorlog werd de haven van IJmuiden en de hoogovens regelmatig gebombardeerd. Het grootste bombardement vond op 26 maart 1944 plaats. Het doel van de geallieerden waren twee Schnellbootbunkers in de Haringhaven. Ze boden bescherming aan motortorpedoboten die onder een metersdik betondak lagen. 373 Amerikaanse bommenwerpers gooiden die dag 666 bommen uit. De kleinste bunker bestaat niet meer. De grootste van 242 x 74 meter werd beschadigd, maar staat nog steeds overeind.

Klik hier als je historische beelden wilt zien van de grootste Schnellbootbunker. Het filmpje duurt 1:23 minuut.

De oorlogsschade was niet alleen door de bombardementen ontstaan. De Duitsers hadden ook een inbreng gehad. Ze hadden tijdens de bouw van de Atlantikwall duizenden woningen afgebroken en verwoest. In de twintig jaar na de Tweede Wereldoorlog vond de wederopbouw plaats.

Ik was intussen aangekomen bij de kop van de haven. Een enorm cruiseschip, de Princess Seaways uit Kopenhagen, lag aangemeerd. Ik was onder de indruk van de hoogte. Het bovenste dek bood ruimte aan de rooftop sky bar.

Een cruisevakantie trekt me totaal niet aan, maar als ik een keer een uitnodiging krijg, dan vind ik het toch wel leuk om overdag rond te banjeren in plaatsen zoals Nordfjordeid en Stavanger.

Ik nam plaats op een bankje en at de botenhammen die ik thuis had klaargemaakt. Aan de andere kant van het water waren de gebouwen van Lineage IJmuiden. Ik zag een kantoorgebouw en hallen voor de opslag en bewerking van bevroren vis. Achter me waren de schoonstenen van Tata Steel.

Een RIB kwam heel rustig aanvaren. Er stonden twee mannen op die in gesprek met elkaar waren. Ik had zelf ook een keertje in de stijve opblaasboot gezeten. Dat was in 2007, tijdens een bedrijfsuitje van Mirabeau.

Ik liep langs het Noordzeekanaal terug naar Velserbeek. Tussen de Kanaaldijk en de IJmuiderstraatweg was een groenzone. In de vorige eeuw lag hier het traject van de IJmuider spoorlijn, die ook wel de ‘Vislijn’ werd genoemd. De rails lagen er nog en bovenop de spoorbielzen had de gemeente gemalen beigekleurige dolomietsteen laten storten om een wandelpad te creëren. De buurtbewoners maakten veel gebruik van dit pad, want ik kwam veel hondenuitlaters tegen.

Na een tijdje ging ik de Wilgenstraat in en had ik het Noordzeekanaal in mijn rug. Bij de Zeeweg ging ik verder over een kaarsrecht fietspad, dat naast de busbaan lag. Ik was tot nu toe heel tevreden geweest over de route die ik had samengesteld, maar dit deel was dodelijk saai. Het enige leuke was dat ik wist dat hier vroeger de vistrein hadden gereden.

Ter hoogte van begraafplaats Westerveld liep ik Driehuis in en passeerde ik woonzorglocatie Huis ter Hagen. De mensen die hier een appartement hadden gehuurd keken uit op weilanden en een spoorlijn. Elk half uur kwam de stoptrein uit Amsterdam Centraal langs.

Ik wandelde verder naar buitenplaats Beeckestijn. Ik wist dat hier horeca was en ik verlangde naar een kop thee. Ik had alleen in de haven gepauzeerd en inmiddels al 18 kilometer afgelegd. Eenmaal binnen zocht ik een tafeltje uit en trakteerde ik mezelf op een stuk appeltaart. Ik zou vaker een pauze moeten nemen, maar in de wind was te koud geweest om even te gaan zitten.

Ja, het was goed dat ik op pad was gegaan en deze leuke wandeling had gemaakt. Ik kreeg er energie van. Ik hou van wandelen, van bewegen, van nieuwe plekken ontdekken, van de interacties met de mensen die je pad kruizen. Ik hou van de seizoenen, van het voorjaar vooral, van de vogels die zingen of fourageren. Ik zou dit allemaal enorm missen, als ik dit niet meer kon doen.

Ik moest nog een kleine 2 kilometer afleggen en dan was ik terug in Velserbeek en terug bij mijn auto. Ik had vanmorgen mijn haren gekamd, maar door de wind had ik nu veel klitten in mijn haar. Het was een nadeel dat ik op de koop toe nam.