Afstand: 19 km
Startpunt: Waterleidingduinen De Zilk
Landschap: Duinen en strand
De hittegolf was voorbij. We konden weer gaan wandelen.
De afgelopen dagen had ik de deuren en ramen dichtgehouden om de warmte buiten te houden. ’s Ochtends ging het nog wel, maar in de loop van de dag warmde mijn huis op en zat ik badend in het zweet achter mijn beeldscherm. Als er geen corona was geweest, dan had ik in de koele airconditioning gezeten op kantoor.
Het transpireren was niet eens het grootste probleem. Het ergste was dat ik overdag het gevoel had dat ik in mijn donkere woning was opgesloten. Na mijn werkdag vluchtte ik weg naar buiten en ging ik fietsen. De wind bracht verkoeling en het daglicht had een positief effect op mijn gemoedstoestand. Ik vind het altijd fijn om in de buitenlucht te zijn. Dat is een van de redenen waarom ik graag wandel.
Om half één gingen we van start. Dat was later dan normaal. De hele ochtend was het bewolkt geweest en nu liet de zon zich af te toe zien. We liepen bij De Zilk de Amsterdamse Waterleidingduinen in en we werden bevangen door een weeïge dierengeur. Het deed denken aan een geiten- of een kinderboerderij. De stank moest afkomstig zijn van de vele damherten die hier verbleven.
Het zand was nog vochtig van de buien van de dag ervoor. Dat was fijn, want het maakte het wandelen over de zandpaden een stuk makkelijker.
Een zweefvliegtuig van vliegveld Langeslag werd onder een hels kabaal met een kilometer lange kabel de lucht ingetrokken. We zouden het geluid die dag nog een keer of acht horen. De damherten keken geen enkele keer op; ze waren kennelijk aan de herrie gewend.
Het pad slingerde door open laag duingebied. Er waren geen bossen en in de zon was het warm. We hadden helaas onze hoeden thuisgelaten. Gelukkig stond er een koel briesje vanuit zee.
Halverwege de wandeling kwamen we bij het strand uit van de Langevelderslag. De ene na de andere auto kwam aanrijden. Duitsers en een enkele Nederlander zochten verkoeling bij de zee. We kochten een ijsje en wandelden het strand op.
De zonaanbidders hielden netjes 1,5 meter afstand van elkaar. Brutale zilvermeeuwen liepen tussen de mensen door op zoek naar etenswaren. Het strand ging over in het naaktstrand en de onderlinge afstand tussen de verschillende groepjes was hier aanzienlijk groter. Er zaten steeds 34 passen tussen. Schuchtere zilvermeeuwen en een scholekster liepen over het natte zand. Als we te dichtbij kwamen, dan gingen ze er snel vandoor.
Na ruim een kilometer liepen we de duinen weer in. Door de vele zandpaden was dit gedeelte van de tocht zwaarder dan het eerste deel. We probeerden zoveel mogelijk naast het pad te lopen, maar dat kon niet altijd.
We passeerden drie duinmeertjes, maar we zagen ze niet. Het water was grotendeels verdampt. Vier damherten waren hier om te drinken. Ze snelden weg, toen ze ons zagen.
We bekeken de harde cijfers. Hoeveel kilometers hadden we afgelegd, hoeveel moesten we nog en hoe lang waren we onderweg geweest? Het viel tegen. We waren langzamer dan vooraf ingeschat. Ik had om 18:00 een tafel gereserveerd bij Buitenplaats Plantage in Vogelenzang en dat tijdstip was niet haalbaar meer voor ons.
We besloten om onze wandeling zo’n anderhalve kilometer in te korten door een stuk af te snijden. Via smalle hertenpaadjes vervolgden we onze tocht. Tientallen damherten keken verschrikt op en gingen er vandoor. We kwamen uit bij een makkelijk mensenpad en zetten de pas erin. Het licht was ondertussen zachter geworden. De zon stond lager en de schaduwen werden steeds langer.
Na 19 kilometer kwamen we binnen de planning bij het beginpunt van onze wandeling aan. We hadden een mooie en pittige tocht gemaakt. De hittegolf was voorbij, maar het was nog steeds heel warm in Nederland. Als we in de maand augustus gaan wandelen, dan gaat voortaan de hoed standaard mee.