Wandelen langs de Verdon, hoogvlaktes, lavendelvelden en weidse uitzichten

Ik stapte in de trein naar Schiphol. Vandaar zou ik met Carlien, Truus en Sylvie via Brussel naar Aix-en-Provence reizen. Mijn bergschoen knelde een beetje bij mijn linkerenkel. Daar moest ik zo meteen wat aan gaan doen.

Op mijn werk waren mijn collega’s uit Portugal en Engeland een dag eerder extra vroeg naar huis vertrokken. Omdat ze via Schiphol vlogen, waren ze gestrest. De luchthaven kon de drukte niet meer aan en had aan luchtvaartmaatschappijen gevraagd om vluchten te schrappen of te verplaatsen naar Rotterdam. Dit was een uitzonderlijke stap voor een onderneming die alleen maar aan groeien denkt. Ik was blij dat ik ontspannen met de trein reisde.

In de trein was het druk. Inmiddels hadden Astrid en Ron zich bij ons gevoegd. Op het traject naar Antwerpen stonden reizigers zelfs in het gangpad. In Brussel Zuid stapten we over op de TGV. Daar hadden we gereserveerde plaatsen en maakten we kennis met Marjo, Nel en Els. De groep was nu compleet.

Met een half uur vertraging kwamen we om zeven uur in de avond aan in Aix-en-Provence. Bij de autoverhuur lag het computersysteem eruit en dit resulteerde in meer oponthoud. Het meisje achter de balie vulde de gegevens van de e-mail met de boekingsbevestiging over op een papieren formulier. Daarna belde ze de creditcardmaatschappij op om te controleren of je kredietwaardig was. Een echtpaar voor ons in de rij kwam niet door de toetsing heen. Ze kregen de auto niet mee en ik had met ze te doen.

Carlien liet haar boekingsbevestiging zien en zij kwam vlotjes door de controle heen. We kregen de sleutel mee van een zwarte Ford Transit en konden nu eindelijk onze reis vervolgen. Carlien stuurde de negen personenbus over de snelwegen en daarna over over de kleinere D-wegen van Zuid-Frankrijk. Om ons heen zagen we lavendelvelden die pas over twee maanden op zijn mooist zouden zijn. De schemering viel in en over smalle asfaltwegen reden we door de heuvels van het platteland.

Opeens verscheen een everzwijn in onze koplampen. Het beest liep vlak voor ons de weg op. Carlien moest vol in de remmen om een botsing te voorkomen. Het zwijn draaide zich verschrikt om en verdween in de lavendelvelden. De adrenaline stroomde door onze lichamen. Het platteland was zo saai nog niet.

Bij gîte La Blache stonden Dennis, Christine en een onbekende dame buiten om ons te verwelkomen. Het was een warm weerzien. Carlien en ik hadden in oktober een week bij ze gelogeerd. Nu waren we terug om opnieuw een reis van Lopus wandelreizen te begeleiden. We brachten snel de koffers naar onze onderkomens en namen plaats aan een lange tafel voor een laat avondmaal. We waren eindelijk op onze plek van bestemming aangekomen. Onze wandelvakantie kon nu echt beginnen.

Zondag: wandeling bij Saint-Jurs

Zondagmorgen om 9 uur liepen we de tuin in waar de ontbijttafel voor ons gedekt was. De zon scheen. Op tafel stond stokbrood, huisgemaakte vijgenjam en appel-gembercompote, cruesli en fromage blanc. Het was heerlijk om zo de dag te beginnen.

Na een korte autorit van vier kilometer arriveerden we in Saint-Jurs, het startpunt van onze wandeling. Het pittoreske dorpje lag tegen een helling aan. We begonnen onze tocht met een klim door een dennenbos. Daarna zagen we de frisgroene kleuren van jonge bladeren, de wit bloeiende bomen en de paarse bloemetjes op de grond. In de verte herkenden we de contouren van de Alpen.

Het was vrij veel bewolking en er stond een frisse wind. Als de zon zich liet zien, dan werd het even warm en kwamen de vlinders te voorschijn. De vogels floten uit volle borst.

Om half acht in de avond gingen we aan tafel voor een 2-gangendiner. Christine had voor ons gekookt. Ik keek uit naar haar maaltijden, want ze was een goede kok die werkte met streekproducten. Ze had oog voor detail, want ze versierde ieder bord met een takje of een bloemetje uit de tuin.

De maaltijden werden geserveerd door de onbekende vrouw, die Laurence bleek te heten. Ze was een vrolijke meid met twee korte Pippi Langkous vlechtjes. Ze sprak Engels. Aan het einde van de week vertelde ze me dat ze het prettig vond om ons te bedienen, omdat we een levendige groepen waren. We hadden veel lol met elkaar. De groepen die geen geen boe of bah zeggen vond ze erg saai.

Maandag: wandeling door de Gorges de Trévans  

Het nieuwsbericht meldde dat luchthaven Zaventem een tekort had aan medewerkers. Schiphol was dus niet de enige luchthaven met problemen.

Vanaf vandaag maakten Carlien en ik elke morgen in onze gîte de ontbijttafel gereed voor de groep. Voordat we dit konden doen moesten we eerst boodschappen doen. De grote supermarkt in Riez ging om 8:30 open en tien minuten te vroeg stonden we voor de voordeur. Het regende een beetje. Ron was met ons meegegaan en kocht enkele privé-aankopen. In een half uur tijd vulden we onze karren met boter, kaas, eieren, brood, roggebrood, croissants, vleeswaren, jam, Nutella, honing, suiker, fromage blanc, muesli, tonijn, tomaten, komkommer, bananen, appels, jus d’orange en mueslirepen.

Aan het einde van tocht pauzeerden we bij het koele water van de rivier en gingen een deel van de groep pootjebaden. We hadden een geweldige tocht gemaakt. Moe en voldaan stapten we in de bus en chauffeerde Carlien ons terug naar La Blache.

Dinsdag: duo-wandeling bij de Verdon

Wandelingen waarbij je veel moet stijgen en dalen kunnen gevaarlijk zijn als het regent. Als de stenen glad worden, dan is de kans op uitglijden groot. Omdat er regen was voorspeld kozen Carlien en ik voor de relatief eenvoudige en veilige duo-wandeling bij Saint-Laurent du Verdon en Quinson. Een bijkomend voordeel van deze keuze was dat de groep kon bijkomen van de inspanning van de vorige dag. Actief herstel heet dat in de sport.

We begonnen de dag met een stralende zon. Vanuit het dorp liepen we naar de kloof van Verdon. Onder ons stroomde het water tussen de hoge rotswanden. We volgden de kloof en liepen naar een meer toe. Regelmatig kwamen we wandelgroepen, hardloopgroepen en enkele vissers tegen. Dit was overduidelijk een populair gebied. Tussen de bomen door zagen we een vakantiepark liggen.

De tweede wandeling begon net na de brug bij Quinson. We liepen nu niet bovenop de rotsen, maar over een pad dat in de rotswand was aangelegd. Hier en daar waren metalen trapjes geplaatst, zodat je makkelijk het hoger of lager gelegen gedeelte van het pad kon betreden.

De rivier, de rotswand aan de andere kant van de kloof en de begroeiing aan onze kant van de kloof hadden de kleuren van de Amandelbloesem, het beroemde schilderij van Van Gogh.

In de rotsland sprongen gemzen van rots naar rots. Truus zag ze als eerste. Voorop liep de ene ouder, daarna volgende twee jonge gemsjes en daarna de andere ouder. Het was zoals wij onze wandelingen deden: Ik ging voorop om de route aan te wijzen, Carlien sloot de rij en de groep bevond zich veilig tussen ons in.

Het begon harder te waaien en de lucht kleurde steeds donkerder. We voelden enkele regendruppels en we besloten om stug door te lopen. Het was een goede beslissing, want de hemel klaarde even later op.

Toen we terug naar ‘huis’ reden vielen een paar regenspetters op de voorruit. De druppels volgden elkaar steeds sneller op en de ruit werd natter en natter. De regen zette nu wel door. Het was prima zo, want we zaten droog in de bus. De weersvoorspelling was met enige vertraging uitgekomen; we hadden geluk gehad.

Woensdag: Imbut pad Gorges du Verdon

Wederom meldde het weerbericht dat het zou gaan regenen in de middag. Omdat de verwachtingen voor de komende dagen nog slechter waren, besloot ik dé Gorges du Verdon route te gaan doen en een uurtje eerder te gaan ontbijten. De wandeling stond prominent op de Lopus website en ik vond dat ik het niet kon maken om die te schrappen.

Bij het woest stromende water deden we onze rugzakken af en aten we in de zon het eerste deel van onze lunch op. Een hangbrug hing over het water en we liepen erheen om foto’s te maken. Daarna besloten we om terug te keren naar de groep. We wilden ze niet te lang alleen laten. De afdaling had zo’n anderhalf uur geduurd, maar de klim deden we in de helft van de tijd. De stenen die zonlicht hadden gezien waren opgedroogd en niet meer zo glad. Het zou die dag gelukkig niet meer gaan regenen.

We gingen de wandeling met elkaar beoordelen. De afdaling en de klim waren fysiek inspannend geweest (pluspunt voor degenen die de tocht hadden volbracht). Maar er waren geen panorama’s, omdat de bomen het uitzicht belemmerden (minpunt). De autorit slingerend door de bergen was mooi geweest (pluspunt), maar ook erg lang (minpunt). Het was druk op het smalle Imbut pad, waardoor we regelmatig ruimte moeten maken voor andere wandelaars die ons wilden passeren (minpunt). Er was geen GSM signaal, niet op het pad en niet bij het restaurant, waardoor we niet met elkaar konden communiceren (minpunt). We hadden de tocht niet met elkaar kunnen afmaken (minpunt). De eindconclusie was dat we liever gezamenlijk een wandeling deden die minder uitdagend en dichter bij huis was. Zoals die bij de Gorges de Trévans.

In de ochtend was ik samen met Sylvie naar Christine gelopen, omdat het 4 mei was. Ik wilde aan haar vragen of ze om 8 uur in de avond 2 minuten stil konden zijn en of de muziek even uit kon. Ze snapte het en het was geen enkel probleem.

In de avond was iedereen een halve minuut stil, wanneer ik Dennis naar de keuken hoorde lopen. Dan stopte het geluid van de koelkast. Hij had de stekker eruit getrokken. Het was nu muisstil. Ik was vertederd door het lieve gebaar.

Donderdag: wandeling vanuit La Blache

Op woensdagavond hadden Carlien en ik hadden besloten om het wandelprogramma aan te passen. Het weerbericht had regen vanaf 11:00 uur en onweer tussen 14.00 en 16.00 uur voorspeld in het zuidoosten van Frankrijk. Meteo France kwam zelfs met een code geel waarschuwing. We kozen voor een rondwandeling vanuit de gîte. Als het weer eerder dan voorspeld slechter zou worden, dan konden we het rondje inkorten.

We deden de gordijnen open en zagen een grijze lucht. “Zou het weerbericht vandaag nu wel uitkomen?”, vroegen we ons af. Ik baalde van het slechte weer. Als je helemaal naar het zuiden afreist, dan verwacht je een stralende zon met misschien hier en daar een wolkje. Elk nadeel heb zijn voordeel: de wandeltocht begon bij de voordeur van onze huisjes en we konden de auto laten staan.

Het nieuwsbulletin berichtte opnieuw over Schiphol: “De luchthaven is in overleg om de drukte in het komende weekend in goede banen te leiden. Er wordt gekeken of vluchten verplaatst kunnen worden.” Vorig weekend annuleerde KLM 47 vluchten. De andere luchtvaartmaatschappijen schrapten geen enkele vlucht.

La Blache is een voormalige provençaalse hoeve, gelegen op de rand van een hoogvlakte (800 mtr.) met lavendel- en korenvelden. We begonnen met een afdaling door een bos. Daarna volgden we een zeer lang pad omhoog, dat uitkwam bij een lavendelveld. Over het plateau liepen we terug naar de gîte. De bergen aan de horizon waren gehuld in de wolken. De lucht werd steeds dreigender, maar we hielden het droog. We hadden zo’n 475 meter geklommen en gedaald.

Carlien en ik stapten in het busje om boodschappen te doen voor het ontbijt en de lunch van de komende dagen. De weg naar Puimoisson was bezaaid met water. Het waren de restanten van een plaatselijke stortbui, op vijf kilometer van ons vandaan. Wat hadden we een geluk gehad!

In de middag ging de groep samen op pad voor een andere wandeling in de omgeving. Carlien en ik bleven in de gîte en gingen chillen bij de verplaatsbare elektrische verwarming.

Na de maaltijd bleven we met een paar mensen wat langer hangen in een eetruimte. Laurence kwam naar ons toe met een pureestamper. Ze wilde weten wat het was. Ze had het gevonden in een doos, die door de vorige Nederlandse eigenaar was achtergelaten. “Is het iets voor pasta?”, vroeg ze ons. We legden waarvoor het was, maar ze begreep het nut van het keukengerei niet zo goed.

Ze liep nog eens naar de doos en haalde er een kaasschaaf uit. “Is dit taartschep?”, vroeg ze, “Of een opscheplepel?”. Ik mocht de kaasschaaf meenemen, want ze had er toch genoeg. De volgende ochtend probeerde ik het uit, maar het schaven van kaas lukte niet. Het ding kon weer terug in de doos.

Vrijdag: wandeling bij Moustiers-Sainte-Marie

Nieuwsbericht: Schiphol gaat een grens stellen aan het aantal vluchten in drukke periodes.

Het laatste deel van de wandeling ging over een oude Romeins weg, die tot het midden van de 19e eeuw nog de enige verbindingsweg was tussen Moustiers en Castellane. De lucht werd donkerder en om kwart over twee vielen de eerste dikke druppels naar beneden. De regen zette eerst niet door, maar later wel. De stenen werden glad en heel voorzichtig daalden we af naar Moustiers-Sainte-Marie. Zonder kleerscheuren bereikten we het dorpje.

We doken een restaurant in om het einde van de vakantie met taart te vieren, maar dat verkochten ze niet. Een serveerster deed ons een fideel voorstel: “Bij de buren verkopen ze taart. Als je dat bij hun koopt, dan mag je het hier bij je koffie opeten”. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen. Carlien en Marjo gingen naar de buren en kwamen terug met twee zakken chocolade-koekjes. De aardbeientaart in de etalage kregen ze niet mee, want die was gereserveerd voor een ander.

Voor de allerlaatste keer gingen we in de gîte aan de lange tafel zitten om te genieten van het laatste avondmaal. Christine maakte er wederom een feestje van voor het oog en voor de smaakpapillen. Buiten regende het nog steeds.

Christine vertelde dat de Chinezen gek zijn op de lavendelvelden. Zij had een hekel aan ze, omdat ze de velden inlopen om een foto te maken en daarbij de planten stuk trappen. Het deed mij denken aan de tulpenvelden in Nederland. Ook die moeten worden beschermd voor hordes toeristen die allemaal tussen de bloemen op de foto willen.

Zaterdag: de vertrekdag 

Na ons laatste gezamenlijk ontbijt stoppen we de koffers in het busje en namen we afscheid van Christine, Dennis en Laurence. De zon scheen, maar rond het middaguur zou het in La Blache weer gaan regenen. We stapten in,Aix-enProvence op de TGV naar Brussel Zuid, een treinrit van vijf uur en een kwartier.

Het is heel fijn om begin mei op vakantie te gaan. De bloemen en planten bloeien en je kunt overal de vogels horen zingen. Het is alleen jammer dat het zo druk is op de luchthavens en in de treinen. In de lagesnelheidstrein tussen Brussel Centraal en Breda stapten zoveel reizigers in, dat ze op hun koffer in het gangpad moesten zitten.

Carlien en ik hadden een week opgetrokken met een fijne mensen, die eensgezind genoten van de wandelingen, de natuur en het eten. We hadden vaak gelachen en op zijn tijd diepgaande gesprekken en interessante gedachtewisselingen gehad. De weersvoorspellingen waren beroerd geweest, maar al met al hadden we er niet veel hinder van gehad. Kort samengevat: we hadden een topweek gehad.