Wandelen langs de mooiste plekjes van het Rijk van Nijmegen

Eindelijk op vakantie!

Ik had me verheugd op het weerzien met Frank en Johan van Hannibal Reizen, de initiatiefnemers van de wandelvakantie in het Rijk van Nijmegen. Het was fijn om het corona-isolement te doorbreken en om onder de mensen te komen. Dat vond iedereen in de wandelgroep. We waren in opperbeste stemming. Het was weer mogelijk om samen te wandelen, samen te eten en samen tijd met elkaar door te brengen. Anderhalf jaar geleden was ik voor laatst met een georganiseerde groepsreis mee geweest. Het leek een eeuwigheid geleden.

De twee jongens van Hannibal Reizen hadden gevraagd of ik mee wilde om de wandelingen te begeleiden. Frank zou de maaltijden verzorgen en Johan zou de wandelingen leiden. Omdat het wandeltempo binnen een groep van 20 personen nooit gelijk is hadden we afgesproken dat Johan bij de achterhoede zou blijven en dat ik zou meelopen met de voorhoede.

We verbleven in Groesbeek, in een groepsaccommodatie. Het riep bij mij een beeld op van stapelbedden en een douche op de gang. Maar de werkelijkheid was compleet anders. We zaten in ruime luxe kamers met boxspring bedden, een kitchenette, een stortdouche, zeep en shampoo van Rituals en heel veel stopcontacten. Om al mijn apparaatjes te kunnen opladen, neem ik op vakanties altijd een verlengsnoer mee. Dat was deze keer niet nodig.

De omgeving van de stad Nijmegen is een uitgelezen plek voor een wandelvakantie. Je treft er verschillende typen landschappen aan: steile en glooiende stuwwallen, diepe dalen, grote rivieren, uiterwaarden, beekjes, bos, heide en vennen. Ik ben er geboren, maar mijn liefde voor wandelen is pas ontstaan, toen ik het huis uit ging en naar de randstad verhuisde.

Wandeling 1: De Overasseltse en Hatertse Vennen

Na een hartelijke ontvangst met een lekker stuk Schwarzwälder kirschtorte togen we zonder Frank naar de beginpunt van de eerste wandeling. Het deelnemersveld viel direct uit elkaar, omdat het wandeltempo van de snelle lopers hoog lag en niet iedereen het kon of wilde bijbenen. Ik kon de achterste lopers niet meer zien. Er ontstond een tussengroep die een smal paadje miste en verdwaalde. Dat was geen goed begin van de week. Gelukkig zorgde Johan ervoor dat iedereen terecht kwam. We spraken met elkaar af dat de voorhoede vaker zou wachten op de anderen.

Toen we voltallig waren begon het te regenen. We waren vlak bij De Nieuwe Schatkuil, een boerenhoeve met een boerenterras waar je kon schuilen en blauwe bessenvlaai kon bestellen. Ze hadden niet genoeg taart voor iedereen, maar dat was geen probleem. Na de Schwarzwälder kirschtorte in de ochtend had niet iedereen behoefte aan een tweede stuk taart.

In mijn jeugd was ik vaak in de Overasseltse en Hatertse Vennen geweest, maar ik herkende het gebied niet. Staatsbosbeheer had eind 2013 een grootschalige renovatie uitgevoerd, omdat de vennen dreigden te verdrogen. Ze kapten 11% van het aanwezige bos en creëerden heidevelden. Het herstelbeheer was geslaagd, want we liepen in het gebied waarin vele bijzondere en zeldzame planten- en diersoorten voorkomen. Niet schaars, maar wel vrolijkmakend was de dopheide die prachtig paars kleurde.

Wandeling 2: N70-wandelroute

Het regende toen de wekker ging. De buienalarm app voorspelde een natte ochtend en ik stopte mijn regenkleding in mijn rugzak. We gingen de N70 lopen, het wandelpad dat iedere wandelaar op zijn to-do lijstje heeft staan. De natuurwandelroute ging door de bossen en over de glooiende heuvels van de gemeente Berg en Dal.

De wandeling stond bekend om de prachtige vergezichten over de polders, uiterwaarden en het rivierenlandschap van rivier de Waal. Omdat de voorhoede van doorlopen hield, gunden we ons weinig tijd om naar het uitzicht te kijken of om foto’s te maken. We stiefelden heuvel op en heuvel af. In totaal zouden we 375 hoogtemeters maken en 500 traptreden nemen.

We hielden het droog. Gelukkig komen weersvoorspellingen niet altijd uit.

Aan het begin van de tocht bereikten we de top van de 75,9 meter hoge Duivelsberg, waar een pannenkoekenhuis was. Velen in de groep snakten naar een kop koffie, maar het restaurant was nog dicht. We wisten dat we later op de dag langs restaurant Tante Koosje in Nijmegen-Oost zouden komen. We wisten nog niet dat ze gesloten was. Een vrouw verzorgde de planten die in bloempotten op het terras stonden. Ik sprak haar aan. “Nee, we gaan om 16:00 uur open”, zei ze tegen mij. “We zijn met een groep van 20 personen”, ging ik verder in een poging haar over te halen om toch open te gaan. In coronsatijd ben je blij met extra omzet, dacht ik. Ze liet zich niet overreden en teleurgesteld dropen we af.

De volgende dag liepen we langs het terras van ’t Roosje van Ooy. Een bordje gaf aan dat ze gesloten waren. Opnieuw gingen we kijken of er iets mogelijk was en Lida trok tweemaal aan een bel. De man van Roosje verscheen aan de afhaalbalie. “Oh, draai het bord maar om en neem plaats”, zei hij. We werden gastvrij ontvangen. Zo kan het dus ook.

Wandeling 3: Lijnwandeling door de Ooijpolder

Ik werd wakker met het nieuwsbericht dat de straten en treinrails van Zuid-Limburg blank stonden. In Maastricht was zo’n 80 millimeter regen gevallen. Ik keek naar buiten en zag een grijze lucht. Als je in Nederland op vakantie gaat, dan weet je dat het weer een onbetrouwbare factor is. We zouden wel zien wat de dag ons zou brengen.

Er stond vandaag een lijnwandeling op het programma en dat vergt altijd meer organisatie dan een rondwandeling. We zouden met auto’s naar de Plus supermarkt in Beek-Ubbergen rijden, de bus naar Nijmegen nemen en dan via de Ooijpolder teruglopen naar onze bolides.

We stapten bij bushalte Terwindtstraat uit. Via een hoge voetgangersbrug liepen we het natuurgebied de Ooijpolder in. De brug was gemaakt van kunststof en veerde met je voetstappen mee. De ontwerper Olaf Gipser had het zo bedoeld: het gaf de overgang tussen de stad en de natuur aan.

Het eerste gedeelte van de route ging door de uiterwaarden van de Waal. Een hoge schoorsteenpijp herinnerden aan de ooit bloeiende steenindustrie langs de rivier. Een kudde Koniks begraasde het gebied. Een veulen volgde van een veilige afstand nauwlettend onze bewegingen .

We staken de dijk over en kwamen in een uitgestrekt polderlandschap met her en der een boerderij of een dorp. Een van de dorpen was Persingen. Het was in 1809 vrijwel geheel verzwolgen door de Waal, waardoor het nu het kleinste kerkdorp van Nederland was. Een voetgangersveer bracht ons naar de andere kant van het water. We pasten er net allemaal op.

Het had het tweede deel van de dag gemiezerd. Terug in Ubbergen wilde een deel van de groep direct terug naar de accommodatie om te douchen en om droge kleren aan te trekken. Ik ging samen met vijf anderen naar ijssalon M’ijsjes. Het tweevrouwenbedrijf was gevestigd in een prachtig monumentaal pand, dat in 1938 dienst deed als informatiekiosk van de ANWB. We moesten even wachten voordat we aan de beurt waren. We waren niet de enigen die in de regen een ijsje gingen eten. Ik koos voor een bolletje bloedsinaasappel en een bolletje hazelnoot. Het ambachtelijk schepijs smaakte verrukkelijk. De kleinste ijssalon van Nederland serveerde het lekkerste ijs van heel de wereld.

Wandeling 4 Via het Zevendal naar de Mookerhei

Bij de kerk van het dorp Breedeweg konden we probleemloos onze auto’s parkeren. Het eerste gedeelte van de wandelingen ging door de glooiende heuvels van het Zevendal. We liepen op smalle wandelpaden in de motregen langs de akkers. Het deed me denken aan een wandeling door het Engelse platteland.

We bereikten de beboste hellingen van de Sint-Jansberg, waar we omheen liepen. Het wandelpad volgde een mooi beekje. Kinderen waren in de weer met opdrachten voor school. Ze hadden geen jassen aan en leken de regen niet op te merken.

We naderden restaurant De Plasmolense Hof aan de Rijksweg, maar die bleek gesloten. Het naastgelegen pannenkoekenrestaurant Den Tol was ook nog niet open. Het regende inmiddels zo hard dat we verlangden naar een droge plek. Bowling Plasmolen aan de overkant van de weg bleek niet dicht te zijn. We excuseerden ons voor onze modderige wandelschoenen, maar ze zeiden dat het geen probleem was.

Het plan was om te wachten tot de hoge pieken in de buienradargrafiek waren verdwenen, maar er leek geen einde aan de regen te komen. We moesten verder. Wie een regenbroek bij zich had, trok die aan.

Via de Mookerheide wandelden we terug naar het Zevendal. Aan de rechterkant van het brede zandpad groeide graan. Er stond een deftig bordje bij. Het veld was van Klein Amerika Distellery, een Groesbeeks bedrijf dat pas over een paar jaar haar eerste single malt whisky op de markt brengt. De whisky-in-wording ligt in eikenhouten vaten te rijpen.

Tweehonderd meter verder aan de rand van de wijngaard Klein Amerika stond een Waco glider. Het was een op ware grootte nagebouwd skelet van een Amerikaanse militair zweefvliegtuig. Je kon er in klimmen en dat deed ik ook. 70 jaar na Operatie Market Garden was het oorlogsmonument in 2014 op deze plek neergezet.

Het was inmiddels opgehouden met regenen. We hadden de afgelopen twee dagen hinder van de neerslag gehad. Desondanks de nattigheid hadden we ervaren hoe mooi en uniek het Rijk van Nijmegen is.

De 3-gangen diners van Frank

Frank ging vier avonden voor ons koken. Hij had vaker voor groepen gekookt, maar door de coronapandemie had hij dit anderhalf jaar niet meer gedaan. De bezorgdienst van Albert Heijn was twee uur te laat verschenen. Het was duidelijk: de bereiding van de eerste maaltijd werd een race tegen de klok. De groepsaccommodatie had een professionele keuken, maar er tot overmaat van ramp ontbrak het een en ander. Zo was er geen keukenmachine.

Na de wandeling dronken Hanneke en ik een kop thee en liepen we de keuken in om Frank te helpen. Hanneke ging acht spitskolen in reepjes snijden en ik ging 750 gram cashewnoten in kleine stukjes hakken. Het waren klusjes die machinaal zo gepiept zijn, maar die handmatig lang duren.

De cashewnoten waren onderdeel van een boemboe die eerst aangebakken moest worden en daarna gemengd met kokosmelk, citroengras en limoenschillen een half uur moest koken. Kokkerellen is lastig in een onbekende keuken, met pannen die je niet kent en met houten lepels die je nergens kunt vinden. Maar het lukten ons om niet al te laat een 3-gangen diner te serveren.

Frank is vegetariër en hij kookte vegetarisch voor de groep. Dat vond ik stoer van hem. Vroeger bereidde hij vlees voor de vleesetende wandelaars, maar hij is daarmee gestopt.

Frank is een goede kok. Alle maaltijden waren smakelijk en uitgebreid. Ondanks dat hij de hele dag aan het koken was, zorgde hij ervoor dat na de wandeling thee klaar stond met zelfgemaakte koek. Hij legde ons in de watten en we vonden het heerlijk.

Tot slotte

We hadden samen een fijne week gehad met mooie afwisselende wandeltochten. De groepsreis was eenmalig. Wil je de wandelingen zelf maken, dan kan dat. Je kunt de individueel wandelvakantie Rijk van Nijmegen boeken op de website van Hannibal Reizen. Je verblijft in een hotel en je krijgt Nederlandstalige routebeschrijvingen, kaartjes van de wandelingen en de GPX tracks. De individuele wandelvakanties van Hannibal Reizen kennen geen vaste vertrek- en of einddatum.

Ik maak op deze plek graag reclame voor Frank en Johan. Ze bieden verzorgde en prachtige reizen aan. Neem een kijkje op de website https://www.hannibalreizen.nl/ en oordeel zelf.