Ik heb deze blog in tweeën gesplitst. Heb je deel 1 nog niet gelezen, klik dan hier om naar het eerste deel te gaan.
Wandeling 4: Hochgrat west naar de Seelekopf en terug naar Steibis
Er stond een stevige wind en we wisten niet of de Hochgratbahn open zou zijn. Als de gele gondels te veel zouden slingeren, dan werd de kabelbaan stopgezet. Frank belde met de organisatie en zij lieten weten dat onze tocht door kon gaan.
We verlieten het bergstation en sloegen rechtsaf. Het regende een beetje. De graat was smal en begroeid met bomen. Het pad was stenig en bezaaid met boomwortels. Ik was blij dat ik met mijn lange benen sommige hindernissen makkelijk kon omzeilen.
We passeerden twee toppen, en ik wist inmiddels dat elke top een naam had en gemarkeerd was met een kruis. We liepen vandaag langs de Seelekopf (op 1.663 meter) en de Hohenfluhalpkopf (op 1.636 meter). Daarna staken we de grens met Oostenrijk over.
Rond het middaguur kwam de zon af en toe tevoorschijn. We daalden af naar het terras van berggasthof Falken en namen in het zonnetje plaats aan een van de grote houten tafels. Op het bord bij de ingang van het restaurant stond aangegeven dat ze perentaart met chocolade, abrikoos-kwarktaart en appeltaart hadden. Bijna iedereen koos voor gebak. Een paar groepsgenoten wilde liever iets hartig eten en bestelde goulashsoep.
De wandelaars die als eersten bij het berggasthof waren neergestreken, waren de eersten die in de benen kwamen. Er was inmiddels meer bewolking ontstaan, waaruit later een buitje viel. We liepen nu niet meer door een ruig landschap, maar over lieflijk glooiende hellingen en door bossen.
Het pad in het tweede bos was bezaaid met bladeren, terwijl de bomen nog vol en groen waren. Rechts van ons was een diepe afgrond en links van ons een steile helling van tientallen meters hoog. Hier en daar stopte het pad even en moesten we over planken een ravijn oversteken. We waren in het elfenbos van Harry Potter beland. Ik had de boeken niet gelezen en liep ik zodoende onbevreesd door het woud.
Wandeling 5: Vanuit het Imbergbahn Bergstation naar de Moos-Alpe
Donkere wolken pakten zich samen. We wisten dat het zou regenen, maar we wisten niet wanneer. Boven bij het bergstation van de Imbergbahn scheen de zon eventjes tot onze verbazing en was de temperatuur zwoel. We liepen over de kam en zagen aan onze linkerhand de bergrug waarover we de dag eerder hadden gewandeld, als ook het dal waar we de afdaling hadden gemaakt. De donkergroene naaldbomen staken sterk af tegen de grijze lucht, zodat een mooi silhouet zichtbaar was.
We passeerden een grenssteen en waren in Oostenrijk. Verscholen tussen de bomen was een historische materiaalkabelbaan. Op foto’s was te zien dat lang geleden op zondag de houten bak werd gebruikt om mensen te vervoeren. Ze gingen naar de kerk aan de andere kant van de berg.
Aan het einde van de kam was het uitgangspunt Kojenstein op 1.300 meter. Er stond een harde wind, die te onaangenaam was om lang stil te blijven staan. Iets lager op de helling vonden we enkele afgezaagde boomstammen waarop we gingen zitten om te pauzeren en te groeperen.
Na een tijdje stonden we weer op en daalden we af naar het dal. We liepen terug naar Duitsland. We kwamen door zompige hoogveenvelden, die we een paar uur eerder in het dal hadden zien liggen.
Niet veel later kwamen we langs Alpengasthof Hörmoos-Alpe en we besloten om naar binnen te gaan. Onze timing was perfect, want buiten begon het te regenen. We bestelden Käsesuppe en Käsekuchen. Bij de taart zat een piepklein glaasje van 2cl met zelfgemaakte warme eierlikeur. Het drankje was veel dunner dan de advocaat die we in Nederland kennen. Het smaakte lekker bij de kwarktaart.
We vervolgden onze wandeling. Het was droog, maar niet voor lang. De bergtoppen om ons heen waren in de wolken verdwenen. Langs het pad waren borden opgehangen met een vraag. Als je een houten plankje optilde, dan kon je het antwoord bekijken. We kwamen onder meer deze vragen tegen:
Hoeveel kilometer legt een rund per etmaal af?
Hoe lang duurt het voordat een blaadje in de Noordzee aankomt, nadat het in de beek is gevallen?
(De antwoorden staan onderaan deze blog.)
De vragen hielden ons een tijdje bezig en voor we het wisten waren we bij het bergstation van de Imbergbahn aangekomen. We stapten in de gondel naar beneden. Je kon ook naar beneden lopen, maar de regen weerhield ons er van.
Beneden in het dal moesten we op de bus wachten. We konden in de stromende regen gaan staan of een apres-ski hut betreden. De keuze was snel gemaakt. Met Aperol Spritz, Jägermeister, Johannisbeerschorle en Orangen-Schorle sloten we een mooie en natte dag af.
Shoppen in Oberstaufen
Oberstaufen is een dorp met veel restaurants, boetiekjes, klederdracht-winkels en outdoorwinkels. Voordat we naar ons hotel terugkeerden, gingen Jolanda en ik , met onze wandel-kloffie nog aan, shoppen. Vlak voor sluitingstijd zagen we buiten bij Emilia Mode een rek staan met truien die in de aanbieding waren. We gingen kijken of er iets leuks tussen zat en even later stonden we allebei in een pashokje. Jolanda’s trui zat haar als gegoten. De mouwen van de mijne waren te kort en de verkoper kwam een andere trui brengen. En nog een, en nog een. Ik raakte de tel kwijt. Terwijl ik me aan het omkleden was, liet de verkoper aan Jolanda verschillende broeken zien.
We vonden het prettig om geholpen te worden door een verkoper die alle aandacht voor ons had en ons advies gaf. Ik paste truien, broeken en bodywarmers die hij aanreikte, totdat ik er genoeg van had. Om 18:30 verlieten we de winkel met een tas vol kleren. De aardige winkeliers was speciaal voor ons langer open gebleven. We mochten van hem onze pinpas gebruiken. Hij deed niet zo moeilijk.
Wandeling 6: de Salmaser Höhe en de Kalzhofener Höhe
We pakten vandaag bug 39, die langs het dorp Wiedemannsdorf kwam. De groep was kleiner dan de vorige dagen, omdat vier lopers in het hotel waren gebleven. Omdat er een wegomleiding was, moesten we een halte eerder dan gepland uitstappen. Het regende een beetje. De wandeling begon met een stevige klim over een goed beloopbaar pad. Na 500 hoogtemeters kwamen we uit bij het kruis en de zitbankjes op de Salmaser Höhe (1.254 meter).
We daalden door een mooi bos af en via een grashelling, die pittig omhoog liep, kwamen we uit bij het kruis van de Kalzhofer Höhe (1.118 meter). In de verte zagen we Oberstaufen liggen. We zouden straks lopend het dorp betreden, en dat was een fijn vooruitzicht.
De route bracht ons langs een bosrand en langs de golfbaan. En tenslotte naar de Nagelfluhlounge, het eindpunt van de wandeling. Degenen die vandaag niet aan de wandeling hadden deelgenomen kwamen ook naar het restaurant en samen proostten we op een zeer geslaagde vakantie.
Tenslotte
Oberstaufen is een goede uitgangsbasis als je een week in een natuurgebied met bergen wilt gaan wandelen. Je kunt er met de trein komen en ter plekke heb je de beschikking over gratis openbaar vervoer. Er zijn veel restaurants en in de winkels staan verkopers die hun vak verstaan en je uitstekend helpen.
Je moet wel in de restaurants met contant geld betalen en het wifi-signaal in de hotels is ronduit slecht. Deze nadelen wegen niet op tegen de voordelen. De Allgaü is een prachtig wandelgebied op hoogte.
Wil je de reis naar de Allgäu ook maken, dan kun je een individuele wandelreis boeken bij Hannibal Reizen.
Antwoord quizvragen
Hoeveel kilometer legt een rund per etmaal af?
Antwoord: 2 tot 6 kilometer
Hoe lang duurt het voordat een blaadje in de Noordzee aankomt, nadat het in de beek is gevallen?
Antwoord: Het blaadje volgt een traject in drie delen:
- Na 15 dagen komt het blaadje in het Bodenmeer aan.
- Het duurt 4 jaar totdat het blaadje het Bodenmeer is overgestoken.
- Daarna heeft het 4 dagen nodig om de Noordzee te bereiken.
Ik heb deze blog in tweeën gesplitst. Wil je het eerste deel (nog eens) lezen, klik dan hier om naar het eerste deel te gaan.