Onderweg naar het buitenland
Het was lang geleden dat ik zo’n lange autorit had gemaakt. Op de ring van Antwerpen stond een file en dat gaf me alle tijd om de wijze waarop de Belgen de snelwegen op elkaar laten aansluiten te analyseren. Als je het doorgaand en afslaand verkeer van elkaar scheidt, dan verbeter je de doorstroming en hoef ik niet meer zo lang te wachten in de eindeloze colonne van voertuigen.
Google maps leidde me over de A12 naar Brussel. Ik had verwacht dat ik tussen Amsterdam en Brussel over een volwaardige snelweg zou rijden, maar dat was niet zo. Tot mijn verbijstering moest ik bij Boom remmen voor verkeerslichten die bij een kruispunt stonden. Er volgden nog vijf andere gelijkvloerse kruispunten. Anno 2021 had Vlaanderen de autosnelweg tussen de grootste stad van België en de hoofdstad niet afgemaakt.
Na bijna 3 uur kwam ik in het dorpje Dworp aan, dat zo’n 15 kilometer ten zuiden van Brussel lag. Jolanda stond op me te wachten en gaf me een rondleiding door het huis, waar ik 2 nachten zou blijven.
Ik was meteen onder de indruk van de woning en de smaakvolle inrichting. De vloer en het plafond waren van hout. Er lagen authentieke tegeltjes in de hal. De muren waren zacht groen, blauw, roze, geel en oranje geverfd. De vide creëerde openheid in de eetkamer beneden en de werkkamer boven. Aan de muren hingen vele schilderijen en schilderijtjes, zonder een gevoel van overdaad te geven. Op de grond en in de vensterbanken stonden planten. Overal waren tierlantijntjes. Het huis straalde warmte en gezelligheid uit. Ik voelde me er meteen thuis.
Pajottenland
Omdat het 30 graden was had Jolanda een wandeling door het Hallerbos voorbereid. In de schaduw van de bomen zouden we geen last hebben van de brandende zon.
Dworp lag in Pajottenland. Ik kende de term van de Belgische komiek en zanger Urbanus, maar ik had nooit geweten waar de streek precies lag en hoe mooi die was. Het was een geweldig wandelgebied met licht glooiende heuvels, kasseien, kapellekes, holle wegen, vierkantshoeven, akkers, graslanden, bossen en beekjes,
In het Hallerbos stopten we bij restaurant ’t Kriekske om kriekenbier te bestellen. Pajottenland is namelijk bekend om zijn lambiekbieren, waaronder kriek. De eigenaar kwam naar buiten om te vertellen dat hij gesloten was. Ik keek blijkbaar zo beteuterd, dat hij toch twee glazen voor ons ging tappen. We moesten uit het zicht gaan zitten, aan de rand van het terras. Het biertje smaakte lekker en steeg meteen naar mijn hoofd. Ik had blijkbaar onderweg te weinig water gedronken. Jolanda had nergens last van.
Lange afstandsroute GR12
De volgende dag was de zon verdwenen en was het minstens 5 graden koeler. Het waren goede omstandigheden om een lange wandeltocht te maken. Het werd de GR12 Amsterdam Parijs, die langs haar huis kwam. We besloten om te wandelen tot aan het plaatsje Ittre in de provincie Waals-Brabant en om dan met het OV terug te gaan.
Voor we op pad gingen zochten we uit welke bussen en treinen we nodig hadden en hoe we aan kaartjes konden komen. Jolanda had een app om in Vlaanderen met het openbaar vervoer te reizen, maar in het Franstalige deel van België heb je daar niets aan. Vlaanderen, Wallonië en Brussel hebben namelijk ieder hun eigen vervoersbedrijven. We gokten erop dat we ergens in Ittre een vervoersbewijs zouden kunnen kopen.
Het was heerlijk wandelweer en in stevig tempo liepen we door de heuvels van Pajottenland. Na tweeënhalf uur kwamen we op paden die Jolanda nog niet kende.
De GR12 bracht ons in de stad Braine-le-Château. We hadden goesting in Lambiekbier, maar we zagen geen terras. Als je de route niet kent, dan kies je soms een plek om te pauzeren, die achteraf niet ideaal blijkt te zijn. Zo ook deze keer. Een Jupiler-uithangbord ((uitspraak zjupiler)) bracht ons bij Grieks restaurant Syrtaki 2.0. Als we 10 minuten hadden doorgelopen, dan waren we in het middeleeuwse centrum van de stad uitgekomen.
Ze schonken geen lokale biertjes, wel Mythos, een Griekse lager. De toevoeging 2.0 aan de naam van de eettent suggereerde dat ze een nieuwe kijk hadden op lekker eten en drinken, maar het interieur was oud en versleten. Contactloos betalen kon niet. Een dag eerder bij ’t Kriekske wilde de eigenaar ook al niet mijn bankpas accepteren. Beide keren moest Jolanda te hulp schieten met haar beurs met contanten.
Sinds de coronapandemie betaal ik alles met mijn bankpas en heb ik geen contact geld meer op zak. Dat is niet zo handig als je naar Pajottenland gaat.
Na 24 kilometer kwamen we op onze eindbestemming aan. Onze timing was goed, want we hadden nog een half uur over voordat de bus zou komen. We zochten naar een terras waar we even konden relaxen. Die vonden we naast de bushalte. Omwille van de tijd beperkten we ons tot een drankje en bestelden we geen kaasplankje erbij. We waren fier op de afstand die we door de glooiende heuvels hadden afgelegd.
De laatste 5 kilometers liep de GR12 gelijk op met het eeuwenoude voetpad naar Santiago de Compostela. Het was het mooiste gedeelte van de route geweest, Het pad was bovendien opvallend goed onderhouden. De smalle paadjes waar je tussen de brandnetels en de bramen moest laveren waren netjes gemaaid.
Ook de brasserie wilde contanten zien en Jolanda legde haar laatste geld op tafel. Toen de bus arriveerde realiseerde ze zich dat ze geen geld meer had voor de buskaartjes.
Met het OV door Wallonië en Vlaanderen
Vanwege de coronamaatregelen mochten we niet voorin instappen. De norse buschauffeur wilde niet dat we in haar buurt kwamen. We legden ons noodgedwongen bij de situatie neer en gingen zitten zonder te betalen.
Bij station Tubize stapten we over op de trein naar Halle. We waren nog steeds in Waals-Brabant en we moesten nog één keer de puzzel oplossen hoe-komen-we-nondedju-aan-een-vervoersbewijs. We kwamen er snel uit: de kaartjesautomaat op het perron was een modern ding dat bankpassen kon uitlezen.
Via de busrit van Halle naar Dworp en nog een wandeling van 1,3 kilometer heuvelopwaarts kwamen we moe en voldaan thuis. We zouden die nacht slapen als een roos.
Pajottenland is een prachtig gebied om te wandelen. De zachtheuvelende streek geeft je direct een buitenlandgevoel. Neem wel contant geld mee, want de plaatselijke kastelein wil klinkende munt zien.