Op vakantie met de elektrische auto

Ik ging met Carlien naar Perl, het startpunt van onze meerdaagse wandeltocht door het dal van de Moezel. ‘Zullen we met jouw auto gaan of met de mijne?’, vroeg ze aan me. ‘Met de jouwe’, antwoordde ik, ‘Want ik wil ervaren hoe het is om met een elektrische auto op vakantie te gaan.’ Ik wist op dat moment niet dat ik ’the full experience’ zou krijgen.

Op een regenachtige zondag vertrokken we naar Duitsland. Carlien ging als eerste achter het stuur zitten. Uit de speakers klonk de muziek van 100% NL.

Carlien had vooraf bedacht om bij Maastricht te stoppen om de batterij op te laden, maar ze besloot om door te rijden. In België waren de wegen van slechte kwaliteit en door de regen hadden we belabberd zicht. Zo nu en dan stonden we in een file. Ik zat inmiddels achter het stuur en vond file rijden in een elektrische auto relaxt. Ik hoefde niet continu te schakelen en moest alleen af en toe remmen. Met mijn rechtervoet, want Carlien had me geïnstrueerd om vooral niet mijn linkervoet te gebruiken.

Het inhalen van auto’s zorgde voor meer spanning. Als ik na een inhaalactie weer terugkeerde naar de rechter rijstrook, dan ging de auto piepen. Carlien legde uit waarom dat was: Er zat te weinig ruimte tussen ons en de andere auto. ‘Maar ik doe precies zoals ik het op rijles heb geleerd.’, riep ik vertwijfeld uit, ‘Ik wacht netjes totdat ik twee koplampen in mijn spiegel zie.’ De software van Hyundai Kona stond erop dat ik langer wachtte.

Als ik van baan wisselde zonder de richtingaanwijzer te gebruiken, dan vond de auto het ook nodig om mij op de vingers te tikken. Ik hoorde dan weer de irritante piepjes.

Kona ging een stap verder, toen ik over een streep op de weg reed: ze ging zelf terugsturen. Om dit te voorkomen hield ik krachtig het stuur vast. Ze begon me op mijn zenuwen te werken. Kona tastte me aan in mijn autonomie.

Ik merkte dat als ik de piepjes te vaak achter elkaar hoorde, dat ik de akoestische signalen in mijn hoofd ging blokken. Ik werd Oost-Indisch doof.

We waren nog steeds in België en de borden langs de weg gaven Francorchamp aan. Nergens langs de kant van de snelweg was een tankstation en we begonnen ons ongerust te maken. De batterij werd leger en leger. Als we van de snelweg af gingen, dan konden we bij Malmedy een laadpaal vinden. ‘Rijd toch maar door’, zei Carlien, ‘want ik zie op de app dat de laadpaal bezet is.’ Na 3 kwartier rijden was de volgende snellaadpaal in Bitburg. Zouden we nog genoeg energie in de batterij hebben om deze afstand te overbruggen? We controleerden de meters in het dashboard en we slaakten een zucht van opluchting. We zouden het halen.

In Bitburg vonden we op de Römermauer het laadstation. Er waren twee palen. De ene was gekoppeld aan een witte Tesla en de andere was gelukkig vrij. Carlien haalde haar laadpasjes uit het dashboardkastje, maar de laadpaal bleek geen kaartlezer te hebben.

Een mevrouw in een zwarte elektrische Jeep kwam aanrijden. De batterij van haar auto had nog 7% over en ze wilde bijladen. Er was geen plekje meer voor haar vrij en ze moest wachten totdat wij klaar waren.

Op de laadpaal stonden instructies. We moesten een app downloaden. De app had creditcardgegevens nodig. Carlien tikte het creditcardnummer in en de cvc code, en daarna vroeg de app om een 3D Secure wachtwoord. Carlien had die niet zelf aangemaakt en ze moest met het thuisfront bellen. Het wachtwoord bleek een super sterk wachtwoord te zijn, dat je onmogelijk in 1 keer correct kan intikken. We kregen dan ook een foutmelding. Carlien tikte voor de tweede keer een reeks karakters in en opnieuw verscheen er een foutmelding.

We stonden te bibberen in de koude wind. Het was slechts 13 graden. We gaven het op. De mevrouw van de Jeep was blij.

Een paar straten verderop was een ander laadpunt. We reden ernaartoe. Tevergeefs, want de paal bleek ‘nicht verfügbar’ te zijn. Daarna reden we naar de Kölner Straße 11. Bij supermarkt Kaufland in de parkeergarage was ook een laadstation. Die was beschikbaar én die accepteerde de laadpas van Carlien. We konden ons geluk niet op. We sloten de kabel aan en niet veel later stroomde er eindelijk energie naar de auto.

Onze blijdschap was van korte duur, want we zagen dat de batterij pas na negenenhalf uur volledig opgeladen zou zijn. Dat duurde ons veel te lang, want we wilden voor middernacht in Perl zijn. We moesten weer gaan zoeken naar een snellaadpaal.

Die vonden we bij de Lidl. Dit laadstation werkte niet met een kaartlezer, maar met een app. Carlien had de Nederlandse Lidl app op haar telefoon, maar daar kun je geen betalingen mee doen. Ze had de Duitse Lidl Plus app nodig, waaraan een bankrekening is gekoppeld. We hadden slechte ervaring met het koppelen van de creditcard aan een app en besloten om terug te keren naar de Kaufland. We zouden ergens wat gaan eten om de tijd te overbruggen en we zouden de batterij slechts gedeeltelijk volladen.

Terug in de parkeergarage van de supermarkt stapten we uit om de handelingen uit te voeren die we eerder op de dag ook al hadden uitgevoerd. Het display van de laadpaal toonde een melding. Hij was buiten werking. ‘Hoe kan dat nou?’, vroegen wij ons wanhopig af.

We moesten weer een nieuw plan maken en onze actieradius was klein geworden door alle ritjes die we tussen de laadpalen van Bitburg hadden gemaakt.

Er was een Nissan dealer op het industrieterrein in Bitburg. Daar zou een laadpaal moeten zijn. Met een bijna lege batterij bereiken we het gebouw van de Nissan op de Dieselstraße. Na wat zoeken vonden we twee laadpalen. De ene was bezet en de andere was vrij. De paal was een snellader en accepteerde de pas van Carlien. Pas toen we aan het einde van ons Latijn waren, zat alles mee.

Op de paal stond nergens aangegeven hoe duur het laden was. Ik vond dat raar. Je neemt een product af en je kunt niet in een oogopslag zien hoeveel je kwijt bent aan een laadsessie. Ik weet inmiddels dat de tarieven kunnen variëren tussen € 0,28 en € 0,82 per kWh. Hoe sneller de lader, hoe hoger het tarief.

Ik had om ’the full experience’ gevraagd en die had ik gekregen. Dat we 3 uur kwijt waren met het laden, was niet het grootste bezwaar van elektrisch rijden. Dat de auto continu piepte en het stuur van je overnam, was ook niet het grootste obstakel. De Kona had een instelling waarmee je alle ‘hulp’ aan- of uit kon zetten.

Het grootste struikelblok was de stress die tanken oplevert, als je in een onbekend gebied bent. Alles moet dan kloppen:

• Je moet een laadpaal kunnen vinden.
• De paal moet beschikbaar zijn en functioneren.
• De paal moet jouw kaart accepteren of de app waaraan jouw betaalrekening is gekoppeld.
• De paal moet een snellader zijn, want je bent onderweg en je wilt niet uren wachten.

Elektrisch rijden heeft niet de toekomst. Je wilt een grote actieradius en je wilt een lege accu snel en zonder veel gedoe weer kunnen opladen. Het is wachten op nieuwe accutechnologie.