“Wie wil er mee?”, vroeg Thomas 4 weken geleden op Facebook. Ik reageerde op zijn oproep en nu stonden we samen in de grote zaal van Paradiso. We genoten van het concert van bassist en zangeres Nik West.
Tot voor een maand geleden had ik nog nooit van haar gehoord. Internet bood uitkomst. Haar funky baslijntjes en haar stem spraken mij meteen aan. Nu ik Nik West in levende lijve zag, bleek ze zelfs een echt podiumbeest te zijn.
Ze had een gitarist, een drummer en twee achtergrondzangeressen meegenomen. De band straalde enorm veel energie en zelfvertrouwen uit. Het was fijn om daar als publiek deelgenoot van te zijn.
Wat is Paradiso toch een leuk poppodium! Het concert was lang niet uitverkocht en toch was er een intieme sfeer.
Tijdens de avond tikte Thomas mij een paar keer aan. “Kijk eens naar ons zonnetje.”, zei hij dan. Hij doelde op de stevige achtergrondzangeres met de gele tule rok. Zij ging helemaal uit haar dak en wij vonden haar leuk.
En toen kwam de anticlimax, de domper, de tegenvaller.
De band verliet plotseling het podium. De zaal klapte en joelde, maar de bandleden kwamen niet terug. De verlichting ging uit. We bleven klappen en joelen, maar ze kwamen niet terug. Er werd een achtergrondmuziekje opgezet. We klappen en joelen nog harder, maar ze kwamen niet terug. De vertwijfeling sloeg toe. Steeds meer mensen verlieten de zaal. Ook Thomas en ik besloten weg te gaan. We hadden een super avond gehad met een teleurstellend einde.
We haalden onze jassen bij de garderobe op en liepen naar de uitgang. De bewaakster bij de deur zei ons gedag. We moesten glimlachen, want zij nam wel afscheid van ons.
