Natte weilanden, natte Shetlanders en een lawaaierig fluisterbos

Afstand: 12,2 km
Startpunt: Matterhorn, eindhalte tram 1, Amsterdam
Landschap: Polder en boerenland
Bron: Trage tochten
Naar de routebeschrijving

De donderdag voor kerst maakten we de laatste gezamenlijke wandeling van 2020. We startten met een warm zonnetje, maar al gauw voelden we enkele spatten. In de verte zagen we een zwarte wolk aan de hemel verschijnen. Dit was niet voorspeld. We liepen door, hopend dat het bij enkele druppels zou blijven.

Via de Wijzentkade, een grasdijk op de grens tussen de Luktemeerpolder en Akerpolder, kwamen we in een leeg weiland dat zo’n 260 meter lang was. De koeien die een paar weken geleden hier hadden gestaan waren verdwenen. De reden werd ons snel duidelijk: grote delen van het grasland stonden onder water.

We speurden de bodem af naar de hoger gelegen delen waar we onze schoenen droog konden houden. Gaandeweg werden de eilandjes van gras steeds kleiner en steeds schaarser. Ik zakte met mijn voet weg en voelde een straaltje koud water in mijn waterdichte schoen stromen. Dat was niet fijn.

We waren inmiddels halverwege het weiland en het had weinig zin om terug te gaan. “Ik voel een blog aankomen”, zei Lisette en ze schaterde erbij. Gelukkig kon ze nog lachen. Ik besefte dat we inmiddels gepokt en gemazeld waren door de vele wandelingen die we dit jaar hebben gemaakt. Wij draaien onze hand niet om voor een modderpoel.

We bereikten de rand van de boerderij en waren nog nooit zo blij geweest om een verharde weg te zien. We staken de Osdorperweg over, liepen over een bruggetje en gingen linksaf een wandelpad in. Opnieuw liepen we over een grasdijk. We hadden zicht op de achtertuinen van de huizen die aan de Osdorperweg lagen. Rechts van ons was een strook groen en daarachter een onbeduidende bestrate weg met de adellijke naam: Baron Schimmelpenninck van der Oyeweg.

Een roofvogel ging zo’n 30 meter van ons vandaan op de grond zitten. Eén van de vijf Shetlanders die 40 meter verderop stonden had de vogel ook gezien en liep enthousiast op het beestje af. De roofvogel reageerde direct door zijn vleugels wijd te spreiden en weg te vliegen. Hij zocht zijn toevlucht in een hoge boom. De kleine pony schrok van de opvliegende vogel en deinsde terug.

Toen hij ons zag, kwam hij op ons af. De vier andere Shetlanders volgden hem. Op een meter afstand bleef hij staan. Hij zag er treurig uit met zijn natte vacht en zijn manen vol met modder.

Op de verharde weg reed een geelbruine auto, die ik niet herkende. Het was er eentje uit de vorige eeuw. De bestuurder reed stapvoets. Dat vond ik verdacht. Hield hij ons in de gaten?

De minipaardjes hadden ons inmiddels ingesloten en wij liepen rustig door. Ik kende de pony’s van vorige wandelingen. Meestal stonden ze stil in een hoekje te niksen. Nu waren ze heel actief en beweeglijk. Hadden ze gehoopt dat ze een suikerklontje van ons zouden krijgen?

Een pony ging er met een drafje vandoor en drie anderen volgden hem. Shetlander nummer vijf wist niet goed of hij ons links of rechts moest passeren. Hij koos uiteindelijk voor rechts. We bereikten het trappetje om de weiland te verlaten en om naar het fluisterbos te gaan.

De oude auto was inmiddels gestopt en een corpulente man stapte uit. “Weten jullie waar je bent?”, vroeg hij ons. “Ja”, antwoordde ik fronsend. Ik vond het een vreemde vraag. Natuurlijk wist ik waar ik was. “Jullie mogen hier niet komen”, vervolgde hij. “We volgen een wandelpad”, zei ik rustig. Hij herhaalde zijn zin en ik herhaalde mijn antwoord. De man was boos en mijn antwoorden kalmeerden hem niet. Dat kon mij niet veel schelen, want ik voelde weerstand tegen hem opborrelen. Wie was deze man? Waarom stelde hij deze vragen? En waarom zou ik die beantwoorden?

“Je bent op particulier terrein”, ging hij verder. “Nou en?”, dacht ik, maar het leek me beter om dit voor me te houden. We lopen wel vaker over klompenpaden, boerenpaden of laarzenpaden. Die gaan allemaal over particulier terrein. “Je loopt toch niet door een weide met dieren?”, zei hij ten einde raad. “Dat doen we geregeld”, dacht ik en wederom hield ik mijn mond. Het leek mij niet verstandig om de man nog bozer maken. We lopen dikwijls door een weiland met schapen en een enkele keer zelfs met paarden en koeien. “Jullie mogen hier nooit meer komen”, sloot hij af.

Lisette had tijdens het gesprek de man tot bedaren proberen te brengen, maar de emoties zaten hoog. Hij nam ons kwalijk dat we zijn pony’s hadden laten schrikken. Ik was niet aardig tegen hem geweest, omdat hij ons onvriendelijk bejedigde en omdat hij voor de dieren geen enkele beschutting had gemaakt. En als hij niet wilde dat mensen over zijn grond liepen, dan had hij contact moeten opnemen met de gemeente om de wandelroute te laten aanpassen.

We vervolgden onze tocht en de man stapte mokkend in zijn auto. We bereikten het fluisterbos dat pal naast de A5 lag. Auto’s raasden continue voorbij. Aan niets kon je merken dat Nederland in lockdown was. “Wat is eigenlijk een fluisterbos?”, vroeg ik me af. Is het een bos waarin het fluisterstil is? Is het een bos waarin de bomen met elkaar fluisteren? Is het een sereen en sprookjesachtig bos waarin vogels overweldigend fluiten?

Vandaag was geen van de definities van toepassing. Als de bomen weer bladeren hebben die het geluid dempen, en als niemand meer over de A5 rijdt, dan zou het een spannend bos kunnen zijn met slingerende paden, hoogteverschillen en zangvogels die uit volle borst zingen. Nu zagen we enkel kleine kale bomen die natuur compenseren die elders in Amsterdam is verdwenen.

Onze wandeling door de Westelijke achtertuin van Amsterdam was natter, avontuurlijker en rumoeriger dan van te voren gedacht. Wil je de wandeling ook doen, dan kun je de routebeschrijving op de site van Frankwandelt.nl vinden Frank heeft de wandeling in de zomer gelopen en hij heeft de tocht anders beleefd. Heel anders zelfs.