Mooi Assendelft

Regendruppels vallen op de vooruit van mijn auto. “Oh, jee” denk ik verschikt, “had ik mijn waterdichte wandelschoenen maar aangetrokken.” Het valt mee. De bui drijft over.

Bij Vuurlinie Events in Beverwijk parkeer ik mijn auto. De parkeerplaats is leeg. Het is het startpunt van de wandeling ‘Mooi Assendelft’, die trouwens helemaal niet door het dorp blijkt te gaan. 

Lisette en ik beginnen aan onze vierde coronawandeling. Pas na enig nadenken kunnen we opnoemen waar we de afgelopen weken zijn geweest: de Kennemerduinen, de bollenvelden bij Lisse, de polders bij Montfoort en dan nu de polders ten westen van Assendelft.

De route is leuk. Voor een keertje en niet voor vaker. Dat komt door de vele kilometers asfalt, en als je niet verhard loop, dan loop je altijd parallel aan een weg of fietspad.

Het eerste deel gaat over het fietspad met de naam Vuurlinie. We passeren Fort Zuidwijkermeer, dat gebouwd is in 1903 en deel uitmaakt van de Stelling van Amsterdam. Het is gesloten. Op het hek staat dat je niet mag magneetvissen. Het intrigeert mij. Zou de gemeente bang zijn dat explosieven worden opgevist? Lopen wij in een gebied waarin nog ontplofbare oorlogresten liggen? Ik wil het niet weten.

Aan het einde van het fietspad is het Noordzeekanaal. Enorme koopvaardijschepen komen voorbij. Ze hebben geen lading en liggen hoog op het water. Op de achtersteven is op een helling een oranje reddingsboot bevestigd. Later lees ik op internet dat het zogenaamde free-fall liveboats zijn. Op YouTube kan je zien hoe het in zijn werk gaat.

Een kilometer verderop is Natuuroever Buitenhuizen. Het is een gebied waar vissen kunnen uitrusten en vogels kunnen foerageren. We doen hetzelfde: we nemen plaats op een bankje en drinken we thee uit een thermosfles. 

Terwijl de grote schepen langs varen, kijken wij naar de vogels aan de waterkant. We willen ze graag identificeren, maar dat lukt niet altijd. Ook niet met de hulp van Google. We herkennen scholeksters, kieviten, aalscholvers, grauwe ganzen, een nijlgans, brandganzen en Canadese ganzen. Maar welke steltloper we hebben gezien, dat weten we niet.

We steken de rotonde over en gaan verder op het asfalt van de Kanaalweg. Onderaan de Zeedijk is goddank een graspad, waar het raapzaad in deze periode van het jaar in volle bloei staat. Een veldleeuwerik zingt uit volle borst. Een torenvalk bidt. Boven op de dijk snellen auto’s en wielrenners voorbij. De fietsers zijn vaak alleen, maar soms ook met z’n tweeën, drieën en vieren.

Een vliegtuig vliegt over. Het geluid van de motoren is duidelijk hoorbaar in de polder. Elk uur stijgt er één van Schiphol op. Voor de coronacrisis moet de geluidshinder hier niet te harden zijn geweest.

We zijn inmiddels een paar uur onderweg. In de vroege ochtend hadden we onze jassen nodig om ons te beschermen tegen de kou. Intussen is de temperatuur langzaam omhoog gegaan. Het is last om je erop te kleden, want in de luwte is het warm en in de wind is het frisjes. Regelmatig stoppen we even om een trui of jas uit te doen of weer aan te trekken.

Via de Heemskerkse golfclub komen we in het natuurgebied Sint Aagtendijk. Daar is ook een fort, te weten Fort Veldhuis (bouwjaar 1893). Het graspad op de St Aagtendijk is hobbelig en weinig belopen. We moeten het delen met de schapen, die verre van schuw zijn. De A9 ligt aan onze rechterhand en het verkeer raast voorbij. 

Als we bijna terug zijn bij de parkeerplaats, zien we een derde fort, Het is het Fort aan de St. Aagtendijk (bouwjaar 1895), dat tegenwoordig dienst doet als oefenruimte voor muzikanten. Ik besef nu pas dat we op een geniedijk hebben gelopen en dat het gebied waar de A9 ligt een inundatiegebied was. Het kon onder water worden gezet om de opmars van de vijand te verhinderen.

In de auto terug naar huis vallen een paar regendruppels op de vooruit van mijn auto. Het geeft niet, want ik heb een fijne lange wandeling achter de rug. Het buiten zijn heeft mij goed gedaan.

Wil je meer lezen over tweede coronawandeling, ga dan naar ZONSOPGANGWANDELING.