In een trekkershut in De Brabantse BiesBosch

De eerste dag

Rond een uur of tien kwamen we bij natuurcamping De Knotwilg aan. De receptie was onbemand. Een mevrouw in een dikke zwarte badjas kwam aanlopen. Ze bracht me in verwarring, of beter gezegd haar badjas bracht me in verwarring. Ik kon haar peignoir niet direct rijmen met het tijdstip van de dag en de omgeving waar ik was.

Ze wees ons op een telefoonnummer dat we konden bellen. De eigenaar van de camping gaf aan dat onze trekkershut pas om 14.00 uur beschikbaar was. Dat was geen ramp. Sabine en ik waren in de Brabantse Biesbosch en we gingen alvast een wandeling in de omgeving maken.

We volgden een fietspad langs een grote plas. De zon scheen; het was lekker weer. Om ons heen zongen vogeltjes uit volle borst. Een visdief vloog meermalen  voorbij.

Een alarm-gekwetter zwol aan. Aan de overkant van de plas ging een grote groep vogels in paniek de lucht in. Er moest een roofvogel in de buurt zijn. We tuurden de horizon af en zagen een zeearend, de grootste roofvogel van Europa. De imposante vogel landde ergens en vloog een minuutje later weer op. Een groepje van acht kleine kokmeeuwen ging achter hem na en probeerde hem zo veel mogelijk te hinderen. De missie van de dappere wendbare meeuwen slaagde en de grote machtige zeearend taaide af. Het was een waar spektakel, en ik was opgelucht dat er geen doden en gewonden waren gevallen. 

De eerste ochtend

De eerste ochtend zaten we met onze ontbijtborden op de knieën in het zonnetje op veranda van onze trekkershut. Twee grasmussen zongen luid. Eerst de ene en dan de andere. Het leek alsof ze met elkaar aan het battelen waren.

Op zo’n 40 meter van ons vandaag staken enkele brandganzen met hun kopjes boven het gras uit. Ze hielden de omgeving goed in de gaten, zodat de groep van 24 soortgenoten rustig kon eten. Later ontdekten we dat ze jongen hadden. De pullen waren te klein om boven het gras uit te steken.

Het was goed toeven op de veranda. De camping ontwaakte. Kampeerders kwamen uit hun tenten en gingen aan hun formica klaptafeltjes zitten met een kop koffie of een kop thee. Een jonge man bakte eieren. 

De Brabantse Biesbosch

In de aanloop van de kampeervakantie was in mijn hoofd een avontuurlijk beeld ontstaan van het Nationaal Park De Biesbosch. In het grootste zoetwatergetijdengebied van Europa voelt de bever zich thuis en het hele jaar doen vele verschillende vogelsoorten het gebied aan. Ik dacht dat het een Nederlandse mini-jungle zou zijn, maar ik trof een bijna aangeharkt natuurpark aan, dat toegankelijk was gemaakt voor recreanten door de aanleg van wegen.

De paden in de Brabantse Biesbosch waren bijna allemaal verhard. Sporadisch had Staatsbosbeheer een onverharde pad door begroeiing aangelegd. Daar gingen we opgetogen in en daar kwamen we een stuk minder enthousiast weer uit. Er viel namelijk om de paar meter een druppel op je arm of op je hoofd. Het was de dunne diarree van spuugbeestjes.

We kwamen tot de conclusie dat de Brabantse Biesbosch een eldorado is voor vogelliefhebbers, en jammer genoeg niet de place-to-be voor natuurminnende wandelaars. 

Uit eten gaan

 Sinds 5 juni waren de restaurants weer open mochten en konden we eindelijke weer eens uit eten gaan. Ik had er naar uitgekeken. In de buurt van de natuurcamping ligt Werkendam. Omdat deze plaats één van de drie hoofdpoorten tot de Biesbosch is, verwachtte ik een ruime keuze aan restaurants. 

Ze bleken alleen over afhaalchinees Ocean, afhaalgriek Gyros Corner, vele cafetaria’s en brasserie De Lachende Gans te beschikken. De teleurstelling was groot. Noord-Brabant is helaas niet de bourgondische provincie die ze zeggen te zijn.

Op de tweede avond ontdekten we dat vegetarisch restaurant Kop van ’t Landdicht in de buurt was. Het was gelegen aan de andere kant van de Nieuwe Merwede, net naast de pont. We gingen direct plannen maken. Als we toch het water over moesten, dan konden we meteen de Dordtse Biesbosch verkennen. De wandelkaart liet zien dat daar serieuze onverharde paden waren. 

Helaas konden we niet reserveren: ze waren de komende drie weken volgeboekt. “Probeer het eens bij Villa Augustus’, adviseerde ze ons. Het restaurant lag midden in een (moes)tuin aan het Wantij te Dordrecht. Gelukkig hadden zij nog wel een plekje voor ons in de eerste shift van half 5 tot 7 uur. Dat vroege tijdstip kwam eigenlijk wel goed uit, want de laatste pont terug ging om kwart voor 8.

We kregen een tafeltje op het terras en keken uit op een perfect onderhouden moestuin en een markante watertoren. In deze mooie ambiance aten we een smakelijke maaltijd. Ik kom er graag nog eens terug. In de provincie Zuid Holland zijn gelukkig wel goede restaurants te vinden.

De Dordtse Biesbosch

De Dordtse Biesbosch bleek anders dan de Brabantse. Het was ruiger en gevarieerder. En grotendeels onverhard. We liepen langs de Nieuwe Merwede, waar het gras twee meter hoog stond. Het pad was een meter breed en leek alsof je door een doolhof liep. Het gras maakte plaats voor grienden, wilgenlaantjes en spuugbeestjes, Het landschap werd open en we kwamen langs zandstrandjes, witte koeien en bloemrijke graslanden. 

Sabine nam het pad terug langs de rivier en ik koos voor een langere route door een oude polder die nu een nieuw natuur- en recreatiegebied was. Landbouwgrond was omgetoverd tot het bos De Elzen aan de westkant en tot natte natuur aan de noordkant. De metamorfose was goed gelukt.

De camping in het weekend

Vrijdagavond bij terugkeer op de camping bleek dat deze ook een gedaanteverwisseling had doorgemaakt. Voor het weekend bleef iedereen bij zijn eigen tent, caravan of camper en mengde je je niet met de andere campinggasten.

Op vrijdag arriveerden verschillende vriendengroepen die drie of vier tenten met de opening naar elkaar zetten en zo een binnenplaats creëerden. Ze gingen gezellig samen borrelen en samen eten. De stilte was verdwenen en de camping was opeens heel levendig geworden. 

Vogelen

Zolang ik Sabine ken, en dat is inmiddels 11 jaar, is zij een vogelaar. Ik ben pas aan het begin van de pandemie met vogel kijken begonnen. Ik merkte dat ze volledig tevreden is als ze op het gehoor een nachtegaal of een bosrietzanger herkent. Ze hoeft de vogel niet te zien.

Ik ben nog niet zo ver. In de Biesbosch heb ik de zang van de Cetti’s zanger leren herkennen, maar ik voel me niet voldaan. Ik wil de vogel heel graag een keer in levende lijve zien.

Dat is misschien de reden waarom steltlopers mijn favoriete vogels zijn. Ze zijn lekker zichtbaar en verbergen zich niet in het struweel.