Ik liep over een stenig wandelpad op het eiland Brač en struikelde over een steen. Een pijnscheut schoot door mijn knie en ik zag bloed uit een snijwond vloeien. Mijn groepsgenoten snelden toe. Het was duidelijk: ik moest worden gehecht.
We hadden in ons hoofd dat de wond binnen drie uur dichtgemaakt moesten worden, omdat anders de kans op een infectie te groot zou zijn. We moesten dus snel handelen.
De asfaltweg was gelukkig dichtbij. Er was al een taxibusje onderweg om de zeven wandelaars van onze groep op te halen, die slechts een halve tocht wilden lopen. Ik sloot me noodgedwongen bij ze aan. Jolanda was solidair en ging met mij mee.
Het was de derde dag van onze vakantie. Op zaterdag waren we aangekomen op de luchthaven van Spilt. Voordat we verder reisden naar de eilanden voor de kust van Kroatië, gingen we Split in voor een bliksembezoek. De stad was afgeladen met toeristen. Als je langs de vakantiegangers keek, dan zag je de goed bewaard overblijfselen uit het Romeins verleden. Het paleis van Diocletianus is het decor geweest voor de Game of Thrones. We zagen toeristen in de rij staan om een selfie te maken voor een etalage met een papier-maché draak erin.
Na een rit van 20 minuten kwamen we bij de dokter in Postira aan. Er waren twee wachtenden voor mij. De receptioniste / telefoniste zat achter een loketraampje. Ze was druk bezig met haar computer en met haar telefoon, die continue ging. Ik kon niet verstaan waarover de gesprekken gingen, want ik sprak de taal niet.
Ze stond op, deed een lichtblauwe jas aan en verdween uit beeld. “Was ze ook de doktersassistente?”, vroeg ik me af.
Ik was aan de beurt en moest gaan liggen op de behandeltafel. Jolanda werd erop uitgestuurd om een kopie te maken van de voor- en achterkant van mijn ziektenkostenverzekeringpasje.
De receptioniste / telefoniste / doktersassistente maakte het verband los dat om mijn knie zat, bekeek de wond, deed het verband weer terug en liep naar de aangrenzende ruimte waar vele stemmen klonken. Ze keerde terug en haalde een gesteriliseerde schaar en twee andere instrumenten uit een kastje. Haar nagels waren groen gelakt en ze had hoge zwarte gympen aan met veel goud erop.
Opeens kwamen twee jonge mannen en een oudere vrouw tevoorschijn. De vrouw was de dokter en ze vertelde me in het Engels dat ik gehecht moest worden. Ze gaf me geen verdoving. Het zou geen nut hebben, omdat ik maar twee hechtingen nodig had en de verdovingsprik zelf ook pijn zou doen.
Een macho-man stapte naar voren en legde een pakketje op mijn buik, waarin twee handschoenen zaten. Hij deed de eerste vlot aan en begon te klungelen met de tweede. Ik concludeerde dat hij mijn wond zou hechten en dat hij een arts-assistent in opleiding was.
Hij liet de handschoen op de grond vallen en de receptioniste / telefoniste / doktersassistente vloekte luidkeels. Ze gaf hem zuchtend een tweede pakketje en opnieuw hanneste hij met de tweede handschoen. Vier paar ogen waren op hem gericht en de spanning was om te snijden. De echte dokter begon in het Kroatisch uit te leggen hoe je handschoenen moet aantrekken. Als ik niet zo betrokken zou zijn geweest, dan was ik in lachen uitgebarsten.
Weer ging het fout en moest er een derde pakketje aan te pas komen. De handen van de arts-assistent in opleiding trilden en ik dacht: het is beter als jij je later niet specialiseert tot chirurg. Ik dacht ook aan mijn eigen knie. Ik was ervan overtuigd dat ik een litteken zou overhouden aan dit avontuur.
Nadat de handschoenen eindelijk om zijn handen zaten, kon de arts-assistent in opleiding zich richten op zijn volgende taak. Hij legde een doosje met hechtingsdraad op mijn buik. Ik keek de andere kant op, want ik kon het niet meer aanzien.
Een naald drong mijn knie binnen en deed mij pijn. Ik verstarde. De echte dokter begon een praatje met mij te maken. Ze wilde weten waar ik had gelopen en hoe het was gebeurd. Het was klip-en-klaar dat ze me wilde afleiden. ‘Oh’, concludeerde ze, ‘you were not very cautious.’. ‘No, I wasn’t’, antwoordde ik kortaf. Ik werd eerst door de mangel gehaald door een medisch monster en vervolgens gebruuskeerd door zijn superieur. Ik vond ze niet aardig.
Weer ging er een naald door mijn knie en weer ik zette me schrap. De andere arts-assistent kwam bezorgd bij me staan en legde zijn hand op mijn goede knie, Hij keek me vriendelijk aan en zei ‘Nog eentje maar’.
De echte arts vroeg me of ik in de ochtend had gedronken. Ik vond het een rare vraag. Zocht ze naar een verklaring van mijn val? Ik wist zelf niet waarom ik was gestruikeld. Het gebeurde gewoon.
Ik had anderhalve dag aangenaam gewandeld op het prachtige ongerepte eiland Brač. Het heeft rustige dorpen, veel bos en steile klippen. Overal aan de kust zie je de heldere azuurblauwe zee. Ik had fijn gewandeld, totdat ik was gevallen over die stomme steen.
Het arts-assistent zette de laatste hechting en de doktersassistente met de groene nagellak nam het over. Ze controleerde het resultaat en fatsoeneerde de hechtingsdraden die uit mijn knie staken. Ik vond het fijn dat ze zorg had voor mij.
Ik kreeg mijn ziektenkostenverzekeringpasje terug en moest 10 Kuna afrekenen. Dat is omgerekend € 1,34. Waarvoor het bedrag was, wist ik niet. Ik kon het niet aan de doktersassistente vragen, want haar Engels was beroerd.
Ons hotel lag om de hoek van de dokter. Voor de ingang troffen Jolanda en ik twee groepsgenoten aan, waarmee we de taxi hadden gedeeld. Ik vertelde hoe het was gegaan en voelde opeens dat iemand mijn hand pakte. Het was de doktersassistente. ‘Card not okay’, zei ze en ze trok me mee naar de dokterspraktijk. Ze rookte een sigaret.
Mijn ziektenkostenverzekeringpasje was verlopen. Ik liet de app zien van mijn ziektekostenverzekering, maar dat bracht geen soelaas. De Kroatische verzekering eiste een fotokopie van een geldig pasje. Er zat niet anders op dan de rekening contant te betalen. Ik legde 800 Kuna op tafel neer en de doktersassistente ging in haar eigen portemonnee kijken om mij het wisselgeld terug te geven.
Ruim een week later ging ik bij mijn eigen huisartsenpraktijk langs om de hechtingen te laten verwijderen. De Hollandse doktersassistente keek haar ogen uit. ‘Het lijkt wel elastiek!’, zei ze en ze refereerde naar de dikte van het hechtingsdraad. Ze liet me Nederlands hechtingsdraad zien en dat was veel en veel dunner. Ze verwonderde zich ook wijze waarop de hechtingen waren gezet. Het maakte mij allemaal niet meer uit. De wond zat netjes dicht en dat was een wonder.
Wat een naar avontuur, gehecht door een stel klungelige fascisten..
Heb je daarna nog wel gewandeld?
Ja, ik heb daarna nog gewandeld. De volgende dag hadden we in de ochtend een overtocht naar het eiland Korčula en in de middag een wandeling van slechts 2 uur pure looptijd. Dat kwam mij reuze goed uit. Omhoog lukte wel, maar afdalen was lastig. Elke dag ging het gelukkig een stukje beter.