Eindelijk stonden we in AFAS Live.
We zouden oorspronkelijk op 24 mei 2020 gaan, maar de show werd geannuleerd. Zodra MOJO bekend maakte dat ze op 19 oktober 2020 een nieuw concert hadden gepland, bestelde ik opnieuw kaartjes, in de hoop dat het coronavirus verdwenen zou zijn. Het tegendeel was waar. Het virus bereikte haar eerste piek. MOJO verplaatste het concert naar 14 december 2020. In deze periode piekte corona voor de tweede keer, waardoor de organisatie wederom een nieuwe datum moest uitzoeken. Ze verschoven het concert naar 22 maart 2021 en daarna naar 2 september 2021.
En nu was het zover. Linda en ik stonden eindelijk in AFAS live.
Er was sinds corona in ons land rondwaarde veel veranderd in concertland. We hadden een corona-toegangsbewijs nodig en we kregen een tijdslot waarin we naar binnen konden. Deze maatregel was genomen om lange wachtrijen bij de entree te voorkomen. Buiten in de rij moesten we anderhalve meter afstand houden. Binnen in de zaal zaten we hutjemutje en waren mondkapjes niet verplicht.
We mochten geen grote tassen de zaal in nemen. Als ook geen dieren, drones, wapens, vuurwerk, fietsen en bellenblaas. De bars en foodstands in het gebouw accepteerden alleen contactloze betalingen en dat was een grote verbetering. We waren af van die ellendige munten, die je in het verleden bij muntenkassa’s moest aanschaffen in grotere aantallen dan je nodig had.
We zaten op de eerste rij van het balkon. Ik keek om me heen en zag dat er voornamelijk stellen in de zaal zaten. Er waren nauwelijks tieners en twintigers.
Het was de eerste keer dat wij ons in de menigte hadden begeven en het voelde onwennig. Ik had 18 maanden lang mensenmassa’s ontweken en nu zaten 14 onbekenden langer dan 15 minuten binnen anderhalve meter afstand van mij vandaan. We hadden allemaal een zitplaats en we waren allemaal gevaccineerd of getest. Maar testen voor toegang is niet waterdicht, dus ik was er niet helemaal gerust op. Hoewel ik de cijfers niet wist, schatte ik in dat de kans op long covid niet groter was dan de kans dat een automobilist mij op de fiets zou aanrijden. Dat stelde me gerust. Bovendien zaten we vóór de vijfde piek en er nog niet midden in. Dus het was nu of voorlopig niet meer. Ik besloot het los te laten. Ik zou me gaan focussen op het concert.
De Marcel Fisser Band kwamen op en ze gingen spelen. Alle bandleden inclusief de twee zangers van het achtergrondkoortje waren in het zwart gekleed. Niet veel later verscheen Floor Jansen op het podium, ook in een zwarte outfit. In de spotlights zong ze het liedje Ever Dream van Nightwish, de Finse symfonische metalband waar ze deel uitmaakt als ze niet met haar solocarrière bezig is.
Floor vertelde ons dat we een muzikale reis gingen maken door haar gehele muziekcarrière. Haar fans komen uit twee uiteenlopende kampen. Linda en ik behoren tot het kamp dat kennis met haar maakte in de televisieserie Beste Zangers. Het andere kamp kent haar van metalbands zoals After Forever, ReVamp en Nightwish.
Na zo’n vier nummers kwam Henk Poort op het podium om het nummer Sweet Curse met haar te zingen. Ook hij was in het zwart gekleed. Het publiek kwam los en de vibe was voelbaar in de zaal. Ze deden samen nog een nummer en daarna verliet Henk de zaal om bij het allerlaatste nummer terug te komen.
Floor was heel ontspannen en ze genoot zichtbaar van het live kunnen optreden voor publiek. En het publiek genoot van haar en haar band. Ze vertelde dat ze een wolf en een labrador in zich heeft, die beide uiteenlopende behoeftes hebben. De wolf wil zich kunnen uitleven op het podium. De labrador verlangt naar rust en regelmaat. Als ze na een tour thuiskomt in haar huis op het Zweedse platteland, dan gaat haar make-up eraf en de knop om. Ze trekt een vale blauwe spijkerbroek aan ze focust zich op de natuur en haar gezin.
Beste Zangers was al 12 jaar op de buis, toen ik voor de eerste keer naar het programma ging kijken. Floor Jansen viel meteen op. Ze kon fenomenaal zingen. Ze zat wat onwennig op de bank bij Jan Smit, maar in de loop van de afleveringen voelde ze zich steeds beter op haar gemak.
Ze zong Mama voor Samantha Steenwijk. In het Nederlandstalige nummer kon je haar Brabantse tongval goed horen. Ik vond het heel aandoenlijk: een stoere frontvrouw van een metalband met tatoeages op haar armen zingt met een zachte G.
Ik verdiepte me in haar carrière en ontdekte dat ze al zo’n 20 jaar in het vak zat, toen ze in 2019 deelnam aan het best bekeken muziekprogramma van de Nederlandse televisie. Ik ging luisteren naar Nightwish liedjes en verwachtte een bak met herrie. Dat was niet zo. De muziek was melodieus en de heldere vrouwenstem maakte het licht en verteerbaar. Ik kwam erachter dat metal best mooi kan zijn.
We genoten van het live concert en van de goede vibe in de zaal. En toen kwam Henk Poort op het podium om samen met Floor het laatste nummer te zingen. The Phantom of the Opera maakte niet de verpletterende indruk die het de allereerste keer had gemaakt, tijdens de uitzending van Beste Zangers. Die opnames gingen de hele wereld over en binnen een uur noteerde YouTube al meer dan 1 miljoen views. We wisten nu precies wat er ging komen. De verrassing was eraf. Daar kwam bij dat we achterin de zaal zaten en de gezichtsuitdrukkingen niet zo goed konden zien. Er was geen camera die close-up shots zichtbaar maakte op een scherm. Het gaf niet. We hadden een grandioos concert bijgewoond.
