Een week lang wandelen in de Haute Provence

De heenreis

Om 8 uur in de ochtend trok ik de deur achter me in het slot en reisde ik met het OV naar station Schiphol. Carlien was er al en we stapten in de TGV naar de Haute Provence. We gingen samen een wandelvakantie van Lopus Wandelreizen begeleiden.

Na een tussenstop in Brussel -Zuid bereikten we rond half zeven in de avond het aankomststation Aix-de-Provence TGV. In de trein hadden we kennis gemaakt met drie reisgenoten. De vier andere deelnemers zouden we treffen onder de grote stationsklok van het station.

Maar eerst gingen Carlien en ik onze 9-personenbus ophalen bij de autoverhuur. De administratieve afwikkeling ging vlotter dan verwacht en om zeven uur waren we klaar om weg te gaan. Helaas konden we nog niet vertrekken, want een deelneemster was spoorloos. Ze kon de grote stationsklok niet vinden, vertelde ze me aan de telefoon. Eerst dacht ik dat ze het treinstation aan de verkeerde kant was uitgelopen, maar ze bleek op een totaal andere plek te staan. Naast Aix-de-Provence TGV bestaat er ook station Aix-de-Provence, zonder de toevoeging TGV. Ik moest als reisleider meteen aan de bak. Na enige overredingskracht van mijn kant nam ze bus 40 en voegde ze zich bij de groep.

We stapten allemaal in de zwart metallic Ford Transit met geblindeerde ramen. Het was inmiddels donker geworden. Carlien zat achter het stuur. Ze zou de hele week onze chauffeur zijn.

In het eerste deel van de rit reden we over zoevend asfalt in het licht van lantaarnpalen. We kwamen in het platteland aan en de verlichting verdween. Hier en daar ontbrak de middenstreep. Het asfalt veranderde in een zandpad met stenen en kuilen. De allerbelabberdste kwaliteit van het Franse wegennet deed me beseffen hoe goed de wegen in Nederland zijn. Een paar kilometer later bereikten we onze bestemming. We waren bekaf.

Denis en Christine verwelkomden ons. Christine had een lichte maaltijd voor ons gemaakt en we gingen aan een lange tafel zitten. Onder het genot van een bord soep en verschillende quiches kwamen we een beetje bij van de lange reis. Christine kon lekker koken. Dat beloofde veel goeds voor de komende dagen. We zouden een week lang genieten van heerlijke authentieke Provençaalse gerechten.

Gorges de Trévans

De volgende dag later stapten we fris en fruitig in het busje om naar het beginpunt van de wandeling in de Gorges de Trévans te gaan. Google maps stuurde ons een onverhard pad op dat steeds hobbeliger werd. De struiken groeiden op bepaalde stukken over het pad en we hoorden takken tegen de lak van de auto schuren. Iedere kras ging door merg en been. Er was geen ruimte om te keren, dus we moesten doorrijden. Ik was opgelucht dat we het eigen risico van de autohuur hadden afgekocht. We hoefden de schade niet te betalen.

Later in de week leidde Google ons opnieuw over deze weg, maar wij negeerden de instructie. We reden liever om.

De wandeling door de kloof van Trévans was prachtig. In de zon was het lekker warm, maar in de schaduw was het stervenskoud. Het was lastig om je erop te kleden. Ik hield al mijn drie lagen aan. Anderen hadden enkel een t-shirt aan. Het was fijn om weer in de bergen te zijn. Wat had ik dit gemist!

Basses Gorges du Verdon

Op dag drie maakten we een wandeling bij de Basses Gorges du Verdon. In de kloof kleurde de rivier Le Verdon turquoise. Twee kajaks vaarden voorbij en ik voelde een lichte afgunst in mij opkomen. Dat wilde ik ook: hier kajakken langs de hoge rotswanden. We maakten een haakse bocht naar links en na vele traptreden bereikten we de hoogvlakte van Malasoque.

Ik had een kaal plateau verwacht met een weids uitzicht en hier en daar een boom, maar ik zag alleen metershoge struiken. De vergezichten waren verborgen achter het struweel.

Omdat de wandeling slechts vijf kilometer lang was, gingen Carlien en ik met de liefhebbers een extra rondje lopen bij het dorpje Saint-Laurent-du-Verdon. We liepen wederom langs de rivier, maar nu bovenop de klif. Langs het pad stonden sprieterige planten met witte bloemetjes. Bij nadere inspectie zagen we dat het witte slakjes waren. We noemden ze fleur de escargot.

Het ontbijt 

We verbleven in vier verschillende huizen en gingen meestal om 9 uur gezamenlijk ontbijten. Carlien en ik deden de voorbereidingen. We vulden de waterkoker, zetten koffie, zorgden voor warme opgeklopte melk en sneden de roomboter in plakken. We kookten iedere dag eitjes, maar eenmaal niet, omdat de gasfles leeg leek. Iedereen nam elke keer een eigen bord, mok, bestek en schaaltje mee voor de muesli en fromage blanc. We namen altijd uitgebreid de tijd voor het ontbijt en we maakten dan meteen een lunchpakket klaar. Om 10 uur, of een kwartiertje later, gingen we op pad.

Moustiers-Sainte-Marie

Om de wekelijkse streekmarkt te bezoeken, reden we op vrijdag naar Moustiers-Sainte-Marie. Het was een kleine markt met kruiden, groenten, kleding en armbanden van steen of hout. Het pittoreske stadje lag op een rots met uitzicht over het Lac de Sainte-Croix. Het had gezellig pleintjes, leuke straatjes, authentieke huizen, restaurants, twee bakkers en aardewerk-winkeltjes. Omdat we niet in het hoogseizoen waren, zagen we niet veel toeristen.

We verlieten het dorp en begonnen aan onze wandeling. Vijf vale gieren cirkelen in de lucht. Het was een machtig mooi gezicht. Na een klim van zo’n 400 meter stopten we even om te lunchen tussen de vlinders in het gras.

Tijdens het tweede deel van de tocht was het pad smaller en soms zelfs helemaal onzichtbaar. Dan moesten Carlien en ik op verkenningstocht. De groep bleef achter en wachtten rustig op onze terugkeer. Tijdens zo’n expeditie klauterde ik over rotsen en vond ik uiteindelijk het pad aan de andere kant van een drooggevallen beek. Ik volgde het pad terug tot ik op 10 meter van de groep stond. Een struikgewas versperde de doorgang. Ik brak een paar takken af en de groep wurmden zich door het groen. Even later volgde nog een horde.

We waren vlak in de buurt van het Chapelle Notre-Dame de Beauvoir toen het makkelijke pad opeens een hoge moeilijkheidsgraad kreeg. Niet iedereen in de groep had ervaring met bergwandelpaden, maar we waren wel allemaal goede lopers en stoere vrouwen. Behoedzaam gingen we verder en hielpen we elkaar bij lastige passages. Het ging allemaal goed en we bereikten veilig de kapel. Ik checkte bij de groep of het niet te zwaar was geweest en ik kreeg terug dat het zeker niet makkelijk was geweest, maar wel heel leuk. Het was zelfs de leukste wandeling tot nu toe. Carlien en ik haalden opgelucht adem.

Saint-Jurs

Een dag later kozen Carlien en ik voor een makkelijke tocht. Het werd de wandeling vanuit het dorpje Saint-Jurs, dat op 5 kilometer afstand van de accommodatie lag. Vanaf de helling van de berg zagen we onze verblijfplaats op een hoogvlakte liggen. Het lag tussen de lavendelvelden, die in de maanden juni en juli het plateau paars kleurden. Op de achtergrond stak de Mont Ventoux boven zijn omgeving uit.

Na een afwisselende wandeling gingen we Saint-Jurs wat drinken op het terras van restaurant Le Bout du Monde. Minstens 20 vale gieren zweefden door de lucht. Sommigen hadden een spanwijdte van 2,5 meter. We hadden niet eerder zoveel vliegende aaseters bij elkaar gezien.

Les Cadieres de Brandis

Het hoogste punt van de wandeling bij Saint-Jurs, was het laagste punt van de tocht langs de Cadieres de Brandis. We gingen nu echt de bergen in en we begonnen met een flinke klim door het bos. Door het forse stijgingspercentage en de ijle lucht moesten we soms naar lucht happen. We bereikten een open vlakte en gingen verder over de flanken van de berg. We waren nu in het gebergte van de Gorges du Verdon op een hoogte van 1.600 meter.

In een ver verleden had ik op school geleerd dat de afkoeling van de lucht per 100 meter stijging ligt tussen 0,5 graden of 1 graad. De praktijk was anders. In de luwte van de berg hadden we het helemaal niet koud met de zon op ons bolletje.

Voor ons zagen we de Cadieres, die in het Provençaals de ‘stoelen’ worden genoemd. De rotsformaties waren indrukwekkend, maar ze leken helemaal niet op een stoel. Ze hadden eerder de vorm van een kruk.

We gingen aan de rand van het pad zitten om te lunchen en we genoten van een schitterend uitzicht over het dal. Een vale gier zweefde door de lucht. Hij was alleen.

Later die dag stonden we op ooghoogte met de gigantische krukken van kalksteen. De weelderige vormen waren door erosie ontstaan.

De laatste wandeldag

Voor de maandag stond de wandeling door de Gorges du Verdon op het programma, de grootste kloof van de Provence. We moesten er vijf kwartier voor rijden. Even voorbij het stadje Aiguines was de weg versperd. De gemeente had besloten om precies vandaag de weg af te sluiten. De bergen zijn niet te vergelijken met de stad, waarin je makkelijk een andere route kan nemen. Omrijden kon niet, dus we moesten een plan B bedenken. De groep ging op het terras zitten en Carlien en ik zochten naar een alternatief. We vonden een wandeling vanuit het dorp naar het Lac de Sainte-Croix, het op één na grootste stuwmeer in Frankrijk.

We waren allemaal teleurgesteld dat we de beroemde kloof van Verdon niet konden bezoeken. Toch probeerden we het beste ervan te maken en te genieten van de laatste dag in Zuid-Frankrijk.

Na de wandeling stapten we in het busje en 10 minuten later stapten we bij de Pont du Galetas weer uit. De brug had uitzicht over het Lac de Sainte-Croix én de Gorge du Verdon. We voelden ons als de reizigers van een toeristische busreis die bij beroemde plekken even de bus verlaten om een foto te nemen. Onder ons zagen we vele waterfietsen op het water. De toeristen waren dik aangekleed en hadden het koud in de schaduw van de kloof. Het was een schrale troost.

Tot slot

Terwijl in Nederland opnieuw operaties werden uitgesteld, leefden wij in Zuid-Frankrijk vrijwel zonder coronamaatregelen en konden we ongedwongen vakantie vieren. Op slechts één terras wilde de ober onze corona-app zien en in de supermarkt moesten we een mondkapje op. Daar was goed mee te leven. In de trein moest het ding ook op. Dat vond ik wel vervelend, omdat we urenlang in de langeafstandstrein zaten.

Ik wist van te voren dat de taal een uitdaging zou zijn. In Spanje kan ik me redelijk redden, maar in Frankrijk niet. Ik ken een paar Franse woorden, zoals bagage, chauffeur, conducteur en entrée, maar dat is niet genoeg om bijvoorbeeld afspraken over het avondeten te maken. Gelukkig maakte Barbera deel uit van onze groep. Ze sprak goed Frans en ze was bereidwillig om als tolk op te treden.

Haute Provence is een mooi en afwisselend wandelgebied. We hebben veel gelachen en meer avonturen beleefd dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Saai was het nooit. Ik kijk terug op een geweldige week met een fijne groep.