Het weerbericht geeft aan dat de zon niet zal schijnen aan de kust. We vinden het niet erg. Hoe meer bewolking er is, hoe minder mensen de deur uitgaan.
Lisette en ik lopen langs en door IJmuiden. Flatgebouwen liggen pal aan het duin. Net zoals het industrieterrein aan de Ampèrestraat. Op de achtergrond zien we het silhouet en de rookwolken van Tata Steel.
Het doet me denken aan de imponerende grote houtskooltekening die mijn vader vroeger aan de muur had hangen. Tientallen schoorstenen stoten dikke rookwolken uit en kleuren de hemel pikzwart. Aan het begin van de industriële revolutie was het een teken van welvaart.
We laten IJmuiden achter ons. Het contrast tussen de rauwe industrie op de achtergrond en de lieflijke zangvogels in het duindoornstruweel is groot. Op drie meter afstand zit een nachtegaal op een takje en hij zingt uit volle borst. We staan roerloos en luisteren ademloos. Als we na een tijdje in beweging komen duikt het vogeltje verschrikt weg in het struikgewas.
Nu we het gezang van de nachtegaal hebben leren kennen horen we het overal. Dat is bijzonder, want het beestje staat als kwetsbaar op de Rode Lijst van Nederlandse broedvogels. De Rode Lijst bevat soorten die bedreigd worden of kwetsbaar zijn.
Tijdens het eerste gedeelte van de wandeling lopen we hoofdzakelijk over mulle zandpaden. Wat zwaar is, maar het deert ons niet: het is namelijk een goede training voor onze bovenbenen en billen. We komen opvallend weinig mensen tegen. De personen die naar buiten gaan laten hun hond uit. Een van de honden komt ons enthousiast begroeten en brengt zijn kop dicht bij ons gezicht. Hij wil ons een kusje geven, zegt de eigenaar.
Het mulle zand maakt plaats voor een schelpenpad en we bevinden ons op de zogenaamde bunkerroute. Vele kolossale bunkers liggen verdekt in de duinen. Er zit steeds zo’n 70 meter tussen. De betonnen verdedigingswerken zijn in de Tweede Wereldoorlog gebouwd in opdracht van de Duitsers, als onderdeel van de Atlantikwall. Ze moesten de monding van het Noordzeekanaal beschermen en daarmee ook de toegang tot de haven van Amsterdam. Nu zitten ze onder spuuglelijke graffiti.
Via het Kennemermeer en het IJmuiden Strand bereiken we de Kennemerduinen. Ik kom regelmatig in het duingebied en iedere keer is het fijn om er te zijn. Het is heel gevarieerd met de duinen, de binnenduinrandbossen en het struikgewas, In deze natuurschoon zijn geen sporen van de industrie te vinden. Tenminste, als we niet over onze schouders achterom kijken.
De lente is losgebarsten. Blaadjes zijn uit de knoppen gekomen en de zangvogels zingen uitbundig. Een grote roofvogel hangt in de lucht. Hij is zo ver weg, dat we hem niet kunnen herkennen. We nemen ons voor om de volgende keer een verrekijker mee te nemen.
We naderen het einde van onze wandeling en zien groene en witte kleuren om ons heen. Het groen is van de bladeren en het wit is van allerlei bloemetjes. Meer kunnen we er helaas niet van maken. We hebben er vrede mee, want we willen ons focussen op het herkennen van vogels. Dat is al lastig genoeg.
We hebben vandaag de nachtegaal leren kennen. In het duindoornstruweel bij IJmuiden nota bene. Wat kan die vogel betoverend mooi zingen!
Twee weken later liepen Lisette en ik opnieuw door het gebied. Dit keer met een verrekijker. We hebben de volgende vogels uitgebreid bekeken: