Afstand: 19,1 km
Startpunt: Restaurant Zuiver Amersfoort nabij de A28
Landschap: Stad en bos
Om 10 uur in de ochtend was het druk in de bossen van landgoed Den Treek – Henschoten. We zagen mountainbikers, hardloopclubjes en tai chi beoefenaars die in een grote kring op anderhalve meter van elkaar stonden. Hondeneigenaren werkten aan de communicatie met hun hond onder begeleiding van een hondentrainer.
Het was curieus dat hier zoveel mensen vertoefden. Waren de bewoners van Leusden en Amersfoort zo actief of was het landgoed zo klein? Het natuurgebied was mooi, maar de snelweggeluiden van de A28 waren alom aanwezig. Het lawaai verstoorde de serene kalmte die de natuur van nature uitstraalt en dat hinderde me. Maar misschien ga je na verloop van tijd aan de herrie wennen .
Op het landgoed waren ook enkele heidevelden. De paarse bloemetjes van de struikheide hadden hun beste tijd gehad en kleurden niet meer zo fel. Op de grond lagen eikels, veel eikels. Ze waren dit jaar uitzonderlijk vroeg van de boom gevallen.
Na vier kilometer bereikten Lisette en ik de rand van Amersfoort en liepen we door het groene beekdal naar het centrum van de stad. Jongens van de plaatselijke scouting roeiden over de Heiligenbergerbeek. Zij gingen ongeveer even snel als ons. Bij de Sint-Joriskerk streken we op een terras neer, waar het heerlijk toeven was in de warmte van de zon. We waren niet de enigen; veel dagjesmensen profiteerden van het mooie weer.
Eerder die week had Lisette voorgesteld om naar de Bep Rietveld tentoonstelling te gaan in het Flehite museum en het museumbezoek te combineren met een wandeling. En zo geschiedde.
Bep Rietveld is de dochter van ontwerper Gerrit Rietveld en ze heeft haar hele leven veel geschilderd en getekend. In de tentoonstelling stonden de kinderportretjes centraal, die ze had gemaakt in verschillende Jappenkampen tijdens de Tweede Wereldoorlog. De kampbewoners waren heel blij met de portretten en gingen er zorgvuldig mee om. Daardoor kregen ze een extra betekenis voor mij.
We verlieten het museum en gingen even op een bankje zitten. Bij de bakker stond buiten een lange rij. Gidsen leidden toeristen rond, te voet of zittend in een sloep. Modern geklede stadsbewoners liepen langs, op weg naar hun afspraak. Als ik een marketingmeisje was geweest, dan had ik gejoeld dat Amersfoort bruist.
Via de Koppelpoort, het moderne Eemkwartier en het groene Bergkwartier met villa’s uit het eerste deel van de 20e eeuw bereikten we de rand van de bebouwing. Amersfoort is een stad met vele verschillende gezichten.
Tijdens het laatste gedeelte van onze tocht liepen we in het bosgebied van Klein Zwitserland en over het terrein van Golfclub De Hoge Kleij. De golfbaan was mooi met overal plukjes heide, die er prachtig bij stonden. De tuinman verstond zijn vak, “Zou de heide gepland zijn?”, vroeg ik aan Lisette. Ze reageerde met een wedervraag: “Of was de heide hier eerder dan de golfbaan?”.
We arriveerden bij restaurant Zuiver, waar onze auto’s achter een slagboom stonden. Die ging pas open als we een consumptie namen. Dat was gelukkig geen grote opgave voor ons en we lieten de witte wijn en garnalen in tempurabeslag aanrukken.