Een maand Netflix

Ik ben niet verslaafd, maar wel verslavingsgevoelig. Ik heb het niet over drank, drugs of gokken, maar over het kijken naar series. Daarom wil ik geen abonnement op Netflix. Ik ben te bang om aan het beeldscherm vastgeplakt te zitten.

Nou wil het geval dat ik van de zomer met heel veel plezier het eerste seizoen (ofwel deel 1 en 2) van La Casa de Papel hebt gezien. De makers besloten een vervolg te maken en ik wilde het vanzelfsprekend ook zien. Mijn nichtje wist van mijn verlangen en zij stuurde mij een link op waarmee ik een maand lang gratis Netflix kon kijken. Met mezelf sprak ik af dat ik het bij die ene maand zou laten.

In vier dagen tijd had ik het derde deel van serie Casa de Papel bekeken. Het was een fijn weerzien met El Profesor, Raquel Murillo, Tokio, Rio, Nairobi, Helsinki, Denver, Mónica en Berlin. Tussendoor bleef ik wel werken, sporten en de krant lezen. Ik was immers niet verslaafd.

Het einde van deel 3 was een enorme teleurstelling, want er was geen fatsoenlijk einde. Ik had het kunnen weten, omdat deel 1 ook midden in het verhaal stopte. Pas op 3 april, wanneer mijn maandabonnement allang was verlopen, komt deel 4 uit. Ik ging twijfelen: misschien moest ik wat langer lid van de streaming dienst blijven? 

Documentaires

Waar ging ik nu naar kijken? Ik had gehoord dat Netflix goede documentaires heeft.

Mijn keuze viel op Seeing Allred, over het leven en de  carrière van vrouwenrechtenadvocaat Gloria Allred. Ik raakte in haar geïnteresseerd, toen ik in de krant las dat zij een #MeToo slachtoffer van Harvey Weinstein vertegenwoordigt. Weinstein had de vrouwelijke advocaat Donna Rotunno ingehuurd. Dat was een slimme zet, omdat zij in deze zaak verder kon gaan dan mannen. Op het moment dat ik deze blog schrijf is Weinstein inmiddels door de jury van een rechtbank in New York schuldig bevonden voor aanranding en verkrachting. Ik ben blij met deze uitkomst.

Terug naar Seeing Allred. Het is een mooie documentaire. De 78 jarige Gloria Allred kreeg als jonge vrouw te maken het huiselijk geweld en verkrachting. Ze ging rechten studeren,  werd advocate en zette zich gedreven in voor vrouwenzaken. Ze heeft gestreden tegen komiek Bill Cosby, miljonair Jeffrey Epstein en rapper R. Kelly. Nu woont ze in een prachtig huis met uitzicht op de oceaan in Malibu Californië. Wat zou ik graag in zo’n huis willen wonen!

De volgende documentaire was Fyre: The greatest party that never happened. Het was vermakelijk om te zien hoe een groots opgezet festival met muziek en celebrity’s in 2017 uitliep in een complete chaos. Een kaartje kostte tussen de 1.000 en 11.000 euro.

Ik ging verder met een serieus onderwerp. The Bleeding Edge laat zien dat de Amerikaanse industrie in medische technologie haar winst belangrijker vindt dan het welzijn van patiënten. We weten allemaal dat medicijnen aan strenge regels zijn onderworpen. Dan verwacht je dat hulpmiddelen ook uitgebreid getest moeten worden voordat ze op de markt komen. Dat is niet zo. 

Sommige hulpmiddelen kunnen mensen verschrikkelijk ziek maken. Het was schokkend om te zien dat bedrijven hun producten niet van de markt haalden, nadat de negatieve bijwerkingen in de praktijk waren aangetoond. Als ik ooit zelf een kunstheup nodig heb, dan weet ik nu dat ik nooit voor de metaal-op-metaal-heupprothese moet kiezen, omdat deze kan leiden tot kobaltvergiftiging. Je moet zelf onderzoek doen, want de industrie is niet te vertrouwen.

In 2012 was ik op vakantie in Brazilië. Vandaag de dag werk ik samen met Braziliaan Marco. Redenen genoeg om me eens te verdiepen in de Braziliaanse politiek. De documentaire The edge of Democracy had op IMDB een beoordeling van 7.1 gekregen en dat stemde mij hoopvol. De documentaire was een persoonlijk verslag van twee uur lang. Het werden de langste twee uur van mijn leven. Wat was het saai! En wat was het tendentieus! Aan het einde begreep ik nog steeds weinig van de Braziliaanse politiek. En was ik teleurgesteld dat een IMDB beoordeling van 7.1 niet alles zegt.

Ik had mijn buik vol van documentaires en besloot series te gaan volgen.

Peaky Blinders

Ik koos voor Peaky Blinders. De serie gaat over een criminele bende uit het Birmingham van vlak na de Eerste Wereldoorlog. De bendeleden dronken veel whiskey, hadden continue een sigaret in hun mond en droegen een flat cap op hun hoofd. In deze wollen pet met klep hadden ze scheermesjes ingenaaid. Als ze opeens in een gevecht verwikkeld waren, dan gebruikte ze de pet als een wapen. 

De eerste aflevering kon mij niet boeien, maar ik gaf de serie nog een kans en na de tweede aflevering was ik om. Ik heb in totaal drie series van elk zes afleveringen gezien. Serie zeven is inmiddels uit. Ik zou ze allemaal willen bekijken. Misschien moest ik mijn Netflix abonnement een paar maanden laten doorlopen…

Wat is er zo goed aan Peaky Blinders? Het acteerwerk, de uitwerking van de personages, de dialogen, de muziek in het algemeen en de titel song Red Right Hand van Nick Cave and the Bad Seed in het bijzonder. Het onheilspellende liedje past perfect bij de serie.

Als ik een man zou zijn geweest, dan zou ik tegen mijn kapper zeggen dat ik een Peaky Blinders kapsel wil. Hij zou niet raar opkijken en mij vragen: “Tommy stijl of de Arthur stijl?”

Derry Girls en Formula 1: Drive to Survive

Ik wisselde Peaky Blinders af met twee andere series. Ciara en Dennis hielden mij in de weekenden binnen, dus ik had alle tijd voor Netflix. Een week later klopte een naamloze storm bij mij op de deur. Ik had mijn proefabonnement niet beter kunnen timen.

Op aanraden van mijn collega Aislinn keek ik naar Derry Girls. Aislinn is opgegroeid in Noord-Ierland in de jaren 90. De sitcom speelt in dezelfde periode en volgt vijf scholieren. Voor haar was het een ’trip down memory lane’. Voor mij was het een hilarische serie tegen de achtergrond van The Troubles, de Noord-Ierse oorlog tussen protestanten en katholieken. Ik vroeg Aislinn of haar schoolbus toendertijd ook doorzocht werd door gewapende militairen. “Ja, dat gebeurde wel eens”, antwoordde ze.

Elk afleveringen duurde slechts 24 minuten, dus ik was razendsnel door de twee seizoenen heen. De serie werd aangeprezen als een Neflix Original, maar het is gemaakt door Channel 4. De term Netflix Original betekent dus niet wat je denkt.

Er is een derde serie in de maak. Dat is goed en slecht nieuws. Want ik heb op het moment van de release geen Netflix meer. Misschien moest ik toch maar verlengen … 

In mijn leven heb ik nog nooit een volledig formule 1 race gezien. Het duurt me simpelweg te lang. Toch heb ik veel plezier beleefd aan Formule 1: Drive to Survive. De documentaire serie volgt de Formule 1 competitie van 2018. Het geeft geen volledig beeld van het seizoen, omdat de twee grootste teams niet aan de documentaire meewerkten. Het toont exclusieve achter-de-schermen-beelden in een flitsende Hollywood montage. Het vertelt het verhaal van een aantal coureurs, managers en teameigenaren. Deze serie is trouwens wel een echte Neflix Original.

De laatste dagen van mijn proefabonnement

Ik had nog een paar dagen over voordat mijn abonnement zou aflopen. De tijd was helaas te kort voor seizoen vier van Peaky Blinders. Ik raadpleegde enkele top 10 en top 50 lijstjes op internet en plaatste Blackfish en Jiro dreams of Sushi op mijn shortlist. Beide documentaires bleken onvindbaar. Ze waren van Netflix verwijderd, omdat de rechten verlopen waren. Teleurgesteld zocht ik verder.

Ik kwam uiteindelijk uit op The Young Offenders, Tell me who I am en The fear of 13. Ze waren alle drie de moeite waard.

The Young Offenders is een Ierse Komedie over twee tieners die op gesloten fietsen 160 km naar de kust rijden, omdat daar cocaïne is aangespoeld. Het vette Cork accent was soms lastig te volgen, maar gelukkig bood de ondertiteling uitkomst.

Over Tell me who I am las ik in een recensie dat je het beste er blanco aan kon beginnen. Ik volgde het advies op en stopte met lezen. De documentaire gaat over Alex die op zijn achttiende een motorongeluk krijgt en wakker wordt zonder geheugen. Hij herkent alleen zijn tweelingbroer Marcus. Zijn moeder is voor hem een onbekende vrouw. Ik vertel verder niets over het ontroerende en schokkende verhaal, omdat het waar is dat je er het beste blanco aan kunt beginnen. 

Mijn allerlaatste Netflix avontuur was The fear of 13. De Britse documentaire vertelt het verhaal van Nick Yarris, die voor moord ter dood is veroordeeld en 21 jaar lang in de dodencel zit in Pennsylvania. Je kijkt anderhalf uur naar een monoloog. Dat lijkt saai, maar dat is het niet. Nick Yarris is een begenadigd verteller en zijn levensverhaal grijp je naar de keel.

Het is voorbij

Mijn Netflix avontuur is voorbij. Ik heb het abonnement niet verlengd. De verleiding was groot, omdat alle leuke series een vervolg bleken te hebben. Ik zeg niet dat ik me nooit meer zal abonneren. Voor nu is het even genoeg geweest. Ik ben verslavingsgevoelig, maar niet verslaafd.