Zondag 10 november was de herfst op zijn mooist. De bomen kleurden geel, rood en oranjebruin in de warme najaarszon. Er stond weinig wind en het was fijn om in de buitenlucht en de natuur te zijn. We waren op de rand van de Utrechtse Heuvelrug.
Een paar dagen eerder hadden Lisette en ik op internet gezocht naar mooie herfstwandelingen. We kozen voor de Trage Tocht Doorn die op de website van Frankwandelt een goede beoordeling had gekregen
Een Trage Tocht is een natuurwandeling die grotendeels over onverharde paden loopt. Die wij hadden uitgezocht bleek heel afwisselend te zijn. Tijdens het eerste deel liepen we over bospaden en lanen van landgoederen die waren opengesteld voor het publiek. De landhuizen en kasteeltjes waren prachtig gelegen. Later veranderde het landschap plotsklaps en volgden we vijf kilometer lang het voormalige jaagpad langs de Kromme Rijn. Daarna lieten we de rivier achter ons en zetten we onze tocht voort over mooie wandelpaden, door bosjes en langs weilanden.
Bij de Kromme Rijn hadden we Familierestaurant De Jonge Graaf zien liggen. “Zullen we hier een kop koffie drinken?”, vroeg Lisette, “Ik moet namelijk naar de wc.”. “Dat is goed”, zei ik, want ik moest ook naar het toilet. We vinden het beide heel oncomfortabel om buiten in de kou te plassen.
Binnen was het lekker warm en levendig. Op iedere tafel stond een houten kistje dat gevuld was met potloden, kaarten en spelletjes. We kozen voor vier-op-een-rij. We hadden het spel in tijden niet meer gespeeld en waren door de jaren heen onze routine kwijtgeraakt. De eigenaresse bracht koffie, thee en twee taartpunten. We hadden de verleiding niet kunnen weerstaan om iets lekkers te bestellen.
Mijn smartwatch liet tijdens de wandeling elke 10 minuten weten hoe lang we liepen, hoe hard we liepen, hoeveel kilometer we hadden afgelegd en wat mijn hartslag was. Ik had hem pas twee dagen en was nog aan het ontdekken welke functies erop zaten. “Als ik thuis komt, dan moet ik de instellingen aanpassen”, dacht ik. Minder vaak een terugkoppeling krijgen zou meer motiveren. En de afstand en de snelheid klopte niet. We liepen per uur een kilometer verder. Dat wist ik zeker.
De afgelopen 48 uur was ik volkomen happy geweest met mijn nieuwe gadget, maar nu was de allereerste barst in mijn tevredenheid gekomen. Ik zette de teleurstelling van me af en richtte me op de warme herfstkleuren om mij heen.
Het was verbazend wekkend hoe weinig mensen naar buiten waren gegaan. Het drukst was het op het jaagpad, waar we enkele hondenuitlaters en wandelaars tegen kwamen. Maar waar was de rest van Nederland? Waren ze op de bank geploft om te binge-watchen en was het te moeilijk om de serie even los te laten? Het was prachtig herfstweer! Ik begreep er niets van. Maar ik vond het ook wel prima zo. Als je wandelt in de natuur, dan wil je eigenlijk zo min mogelijk mensen tegenkomen.
Omdat een dag eerder enorm veel regen was gevallen, had ik in de ochtend voor mijn waterdichte wandelschoenen gekozen. Er zouden ongetwijfeld nog veel plassen op het pad liggen en het zou hier en daar heel drassig kunnen zijn. Het viel reuze mee. Pas na het gebak diende het eerste modderbad zich aan. Gelukkig was die niet zo groot als de modderpoel op het Malieveld na een protestdag van boeren en bouwvakkers.
We sloten onze tocht borrelend af in Spott, dat gelegen is aan de Dorpsstraat in Doorn. Of je nu in Spanje loopt of in Nederland, een wandeling is pas af als je deze eindigt in horeca.