Heuvelrughike: Etappe 2 van Hilversum naar Soesterberg

Afstand: 23 km
Startpunt: Bushalte Laren, De Heidebloem
Landschap: Bos, Heide, Landgoederen, Park, Stuifduinen, Weilanden
Naar de route op afstandmeten.nl

Lisette en ik hadden onze auto’s op P&R Soesterberg geparkeerd en liepen naar de bushalte. Het regende een beetje en het was 10 á 11 graden. In het begin van de week kon er nog worden geschaatst en gisteren was het opeens 18,8 graden in Eindhoven. Het was de eerste officiële lentedag van het jaar. De weeromslag was te danken aan wind die naar het zuiden was gedraaid.

We stonden bij de bushalte, omdat we een lijnwandeling gingen maken. Het plan was om de tweede etappe van de Heuvelrughike van Hilversum naar Soesterberg te lopen. Streekbus 202 bracht ons naar station Amersfoort. Daar namen we de trein naar Hilversum en bus 9 naar het beginpunt van de wandeling.

De reis met een OV was een hele onderneming, maar we hadden het ervoor over. En eigenlijk was onze verplaatsing met het OV een peulenschil in vergelijking met die van een familie uit Assen. Lisette voerde in het halletje van de trein waar we waren ingestapt een lang gesprek met ze. In Assen was de trein uitgevallen. Vervolgens moesten ze een overstap maken in Zwolle en daarna nog eentje in Amersfoort. Opa, oma, de dochter en de twee kleinkinderen gingen naar de huishoudbeurs in de Rai. We ontdekten dat ze in de verkeerde trein zaten en dat ze nog een keer moesten overstappen. De wisseling van treinen was extra lastig voor ze, omdat opa slecht ter been was en zijn scootmobiel had meegenomen. De dochter riep wanhopig uit dat ze nooit meer met de trein zou reizen.

Om 10:58 begonnen we met onze wandeling door de bossen van de Hooge en Lage Vuursche. Er waren veel naaldbomen, die een heerlijke dennengeur verspreiden. We bereikten een meertje dat de Pannekoekvijver heette. ‘Dit is product placement van het pannenkoeken dorp De Lage Vuursche’, klaagde Lisette, ‘want ik moet nu de hele tijd aan pannenkoeken denken’. Ik had die gedacht zelf niet, maar nu ons gesprek over eten ging kreeg ik ook trek.

Op de momenten waarop het even droog was, hoorden we hoog in de bomen kleine bruine vogeltjes kwetteren. In de verte roffelde zo nu en dan een specht. De geluiden van het bos waren heel rustgevend en blij makend. We zagen een boomkruiper langs de stam van een boom naar boven kruipen om uit kieren en spleten insectjes, spinnetjes en larven te pikken.

In Nederland is het nooit echt stil; we hoorden altijd wel auto’s over de weg razen, een vliegtuig overvliegen of een trein voorbijkomen.

We waren in het verleden vaker in de gebieden geweest die we nu doorkruisten. De lijnwandeling van vandaag verbond de verschillende terreinen met elkaar en het voelde alsof we een trip down memory lane maakten. We kwamen langs het klimbos, waar we in 2018 uit onze comfortzone waren gestapt en uitdagende hindernissen trotseerden, omringd door jonge kinderen die geen vrees leken te hebben.

We zagen een eeuwenoude grafheuvel, die goed te herkennen was, omdat er geen bomen op groeide. We liepen langs De Stulp, een heuvelachtig gebied met heide en stuifzand. We passeerden het Pluismeer, waar de vogelkijkhut was verdwenen.

De heide deed me terugdenken aan de eerste etappe van de Heuvelrughike, die we in januari hadden gelopen. We begonnen toen in Huizen en eindigden in Hilversum. Onderweg doorkruisten we verschillende heidevelden van ’t Gooi, zoals de Limitische Heide, Nieuw Bussumerheide, Vliegheide, Tafelbergheide en de Blaricummerheide.

We hadden inmiddels 1/3 van de route afgelegd en we waren in de buurt van De Lage Vuursche. De Heuvelrughike ging niet door het dorp. Omdat de pannenkoeken zich ergens in ons achterhoofd hadden genesteld, weken we van de route af en gingen we naar De Bosrand, een van de zes restaurants van het plaatsje. Het was er heerlijk rustig. We konden zitten waar we wilden en er waren verrassend genoeg geen kinderen.

Toen we een heerlijke pannenkoek met appel hadden opgepeuzeld, gingen we verder met onze tocht. Het was inmiddels gestopt met regenen.

We passeerden ’t Spiehuis. Het restaurant aan de Biltseweg was dicht, maar daar keek ik niet van op. Elke keer als ik in deze buurt een wandeling maakte, dan kon ik er niet terecht en was de zaak hermetisch gesloten.

Een eikenlaan leidde ons door de weilanden naar het natuurgebied De Zoom. Het bestond uit bos, heide, kleine zandverstuivingen en een hoge kronkelende wal. Omdat we door een stuwenlandschap liepen dat zo’n 150.000 jaar geleden door gletsjerijs was gevormd, hadden we vandaag vaker een heuveltje beklommen. De wal van De Zoom was daarentegen niet natuurlijk. Het was ooit door boeren aangelegd om te voorkomen dat stuifzand hun akkers bereikte.

Niet veel later waren we de Lange Duinen, de grootste zandvlakte van de provincie Utrecht. We namen plaats aan een picknicktafel om even te pauzeren.

Daarna staken we de spoorlijn Utrecht-Zwolle over en betraden we landgoed De Paltz. We waren hier nooit eerder geweest. De lange geplaveide laan met aan beide zijde koperen lantaarnpalen en drie rijen beuken was prachtig. Aan de linkerkant zagen we een doolhof met in het midden een kluizenaarsgrot. Het was aan het einde van de 19e eeuw aangelegd. De grot was een folly, ofwel een decoratief gebouw dat verder geen functie heeft.

Het doolhof had een grote aantrekkingskracht op ons en we liepen erin. We vonden vrij eenvoudig het middelpunt, omdat we padden volgden die het meest uitgesleten waren. In de grot vonden we de stenen ‘kluizenaar’ die een boek aan het lezen was.

Op het landgoed waren verschillende beelden te zien. Zo stonden we oog in oog met een stalen eland van 2,5 meter hoog en drie krokodillen die de beschutting hadden opgezocht van een paar bomen.

Het was intussen weer gaan regenen en we begonnen zo langzamerhand de vermoeidheid te voelen. We verlieten het landgoed, wandelden langs restaurant ’t Hoogt en begonnen aan de laatste kilometers langs de doorgaande weg naar P&R in Soesterberg.

We keken terug op een mooie en afwisselende tocht, ondanks de saaie laatste kilometers in de regen. De Heuvelrughike is een prachtige vijfdaagse wandelroute van 92 kilometer over de Utrechtse Heuvelrug. We kijken uit naar etappe 3.