Afstand: 20 km
Startpunt: Woerdense Verlaat
Landschap: Laagveen, Polder, Boerenland
De route op afstandmeten.nl
We genoten van de warme zonnestralen op ons gezicht en vergaten even de overwachtte verkiezingsoverwinning van radicaal-rechts. Ons geluksgevoel was van korte duur, want niet veel later vielen de eerste regendruppels.
Lisette en ik liepen langs de Grecht. Rechts van ons, aan de overkant van het water, lag de polder Achttienhoven. Daar zouden we later op de dag doorheen wandelen. Maar eerst gingen we naar het veenweidegebied bij Kanis en Kamerik.
We lieten het kanaal achter ons en namen het lange smalle pad over een houtkade. Het bracht ons naar de Kamerikse Wetering. Aan de ene zijde lag de Van Teylingenweg en aan de andere zijde Mijzijde. Wij gingen verder over de Mijzijde richting Kanis.
We liepen over asfalt, maar ik vond het niet erg. Ik wist dat we 3,5 kilometer verderop een weiland zouden doorkruisen, en ik verwachtte daar een drassige bodem aan te treffen. Dit najaar had het veel geregent. Oktober 2023 was de natste oktobermaand ooit gemeten en november was in het westen van Nederland buitengewoon nat. Met deze kennis in het achterhoofd, hadden we in de ochtend onze waterdichte hoge wandelschoenen aangetrokken.
We maken een onderscheid tussen kortdurende regenval en langdurige neerslag. Als het weerbericht voorspelt dat er buien op komst zijn, dan laten we ons niet tegenhouden. Je kunt ook thuis blijven, maar we houden teveel van wandelen om de hele dag achter de geraniums te gaan zitten. En meestal valt de nattigheid wel mee. Bij de verwachting van aanhoudende regen blijven we wel thuis, of passen we ons programma aan en bezoeken we een museum.
We liepen door Kanis. Het buurtschap, op twee kilometer afstand van Kamerik, was in de tweede helft van de 19e eeuw ontstaan, omdat de rooms-katholieken een eigen kerk wilden hebben. Kamerik was een hervormde gemeente, die in de 10e eeuw was ontstaan.
We passeerden een geparkeerde zwarte polo die opviel, omdat de wagen was versiert met gele en rode balonnen. Even later reed de auto ons luid toeterend voorbij, om vlak voor ons stil te gaan staan. Normaal gesproken zou ik dit bedreigend hebben gevonden, maar nu niet. De deur ging open, twee roetpieten stapten uit en ze belden bij een huis aan. K3-achtige muziek knalde uit de speakers van de auto.
Niemand deed open. De dames stapten in de auto, reden ons opnieuw luid toeterend voorbij en stopten bij een volgend huis. Ik had nu de gelegenheid om te vragen wat ze aan het doen waren. De chauffeur-piet vertelde dat ze de sponsoren van de Sinterklaasintocht wilden bedanken. Ik mocht een foto van de pietenbende maken.
In Kamerik zochten we naar horeca, want we zagen een zware regenbui op ons afkomen. Bij de herberg stond de deur open, maar er was geen activiteit en er brandde geen licht. We besloten om in het centrum plaats te nemen op een bankje bij de Plus. Als de stortbui zou losbarsten, dan konden we schuilen in de supermarkt. We keken naar het dorpsleven dat zich onder onze ogen voltrok en aten in de tussentijd een Siciliaanse rolletje met room van bakker Griffioen. De bui dreef over en we gingen goedgemutst verder.
Bij boerderij De Boerinn betraden we het weiland. De oversteek was ruim een kilometer lang en via een wankele bruggetje staken we de sloot over. De afwatering was gelukkig op orde, want er stonden geen plassen water in het weiland. We hoefden dus niet erdoorheen te waden. Toch voelden we ons niet fijn in de groene grasvlakte van het groene hart. De nattigheid kwam van boven. Tot overmaat van ramp striemde de gure wind in ons gezicht.
Schapen draafden weg. In ander perceel aten knobbelzwanen ongestoord van het gras. Een haas schoot onverwachts voorbij. Als hij niet was gaan rennen, dan hadden we hem nooit gezien.
Aan einde van het weiland liepen we de 2,5 meter hoge dijk van de Grechtkade op en wandelden we in de richting van waar we gekomen waren. De weilanden om ons heen lager aanzienlijk lager dan het wateroppervlak. We hadden de wind nu pal tegen. De kronkelende dijk was zompiger dan het weiland, wat het lopen veel inspannerder maakten.
Regen en zon wisselden elkaar in rap tempo af. De zon was achter ons en ik hoopte een regenboog te zien. We hadden gelukt. Een prachtige halve cirkelboog stak kleurrijk af tegen de blauwe lucht. Het groene gras maakte het plaatje compleet. Het optische verschijnsel verdween en kwam even later weer terug. Lopend langs de Gracht zagen we in totaal viermaal een regenboog aan de hemel. Het wisselvallige weer had ook een goede kant.
We naderden het trekpontje waarmee we de Grecht moesten oversteken. De bediening was niet simpel, want je moest het draaiwiel tijdens het draaien ingedrukt houden. Op de momenten dat je dat niet even deed, schoot de ketting los en kon je opnieuw beginnen.
Na een stevige workout van het bovenlichaam kwamen we aan de overkant van het water aan. Een asfaltweg leidde ons naar het kruispunt met de Milandweg. We hadden nu twee opties om naar Woerdense Verlaat te gaan. Of we gingen rechtsaf in een rechte lijn langs een druk bereden weg naar het dorp, of we maakten een omweg langs het riviertje de Oude Meije en de Kadewetering.
De lucht zag blauw en we besloten om de rustige weg te nemen en vier kilometers extra te lopen.
Na 2,5 kilometer voelden we weer regendruppels op ons neerdalen. We werden er moedeloos van. Bij het volgende kruispunt lieten we de werkschuur van we Natuurmonumenten links liggen en sloegen we rechtsaf richting de ingang van Lusthof De Haeck. Het moerassige natuurgebied bij de Nieuwkoopse Plassen was niet groot, maar het was aangenaam om even tussen de berken en elzen te lopen.
Lisette wendde zich tot mij en vertelde dat dit gebied eruit zag zoals Nederland rond het jaar 1000 eruit had gezien. Ze was onlangs naar de tentoonstelling ‘Het jaar 1000’ in het Rijsmuseum van Oudheden in Leiden geweest. Ik was blij dat ik in de 21ste eeuw leefde en een waterdichte parka aan had met een isolerende binnenjas van dons.
Ik droeg geen slechte kleding, maar toch ik vond dat slecht weer bestaat. Gelukkig maakten de warme zonnestralen tussen de buien door en de vrolijke regenbogen heel veel goed.
Lisette en ik hebben deze wandeling in februari van dit jaar ook al eens gelopen. Toen vielen de vele vogels op en de innoverende veenweideboeren. Wil je meer hierover lezen of de foto’s zien, klik dan hier.