Familievakantie op een terp in Kamperland

“Vakantie is voor mij de hele dag buiten zijn. Wat is vakantie voor jullie?”, vroeg ik aan Tess en Chiel. Mijn neef antwoordde: “Niet naar school gaan.” We waren op Noord-Beveland en de komende week gingen tijd met elkaar doorbrengen.

Mijn zus Helene had online een vrijstaand vakantiehuisje in Kamperland geboekt. Het stond bovenop een dijk en was van alle hedendaagse luxe voorzien. Er waren drie slaapkamers, een afwasmachine, een tosti-ijzer, een bad en een inloopdouche. In de ruime tuin stond een picknicktafel en twee ligstoelen met zonnedak. Het was een fijne plek om te zijn.

Ons vakantiehuisje was gebouwd in de bocht van de dijk. Het gaf ons het gevoel dat we op een terp verbleven. Ons leven speelden zich af in het huisje en in de tuin, en we verlieten af en toe de terp om boodschappen te doen, een uitstapje naar het strand te maken of om een stadje te bezichtigen.

Veere, de parel van Walcheren

Zo gingen we op de dag met het voetgangers- en fietserspontje van Kamperland naar Veere. We meerden bij de Campveerse Toren aan, een verdedigingstoren uit de 15e eeuw.

Vanaf de 16e eeuw kon je er eten en verblijven. De herberg mocht vele beroemdheden tot haar clientèle rekenen. Willem van Oranje vierde hier zijn huwelijk in 1575 met zijn derde vrouw en in 1583 met zijn vierde vrouw. In 1876 bracht de Franse schrijver Victor Hugo een bezoek aan Zeeland. In het begin van de vorige eeuw verbleven in de zomermaanden kunstenaars als Anton Pieck en en Charley Toorop in de herberg. In 1958 betraden prins Reinier van Monaco en Grace Kelly de Campveerse Toren. Als je vandaag de dag een nachtje in de torensuite wilt logeren, dan kan dat voor € 279 voor 2 personen. Een koopje, zou ik zeggen, voor deze historische plek.

Veere is een sfeervolle stadje met de Schotse huizen, het stadhuis, de Grote Kerk en Oma’s snoepwinkel, waar ze op 18 m2 meer dan 100 soorten oud Hollandse snoep verkopen. We kozen voor een zakje borsthoning, omdat het een typisch Zeeuws product was. De verkoopster, die een ouderwetse schort droeg, waarschuwde dat je het heel lekker vind of uitgesproken vies. Enige tijd later nam ik een hap en ik besefte direct dat ik tot de tweede categorie behoorde. De sterke bittere smaak vond ik ronduit smerig. “Het is geen snoepje waarvan je blijft dooreten”, merkte Helene droogjes op.

Insecten die van bloed leven

Aan de hele dag buiten zijn kleefde in de zomer een nadeel, merkte ik al snel. Ik werd herhaaldelijk door insecten gebeten. Ze hielden van mijn bloed en als blijk van waardering gaven ze me rode jeukende bulten van wel meer dan twee centimeter groot.

Mijn zwager Maurice had een verkoelende foam bij zich die verlichting geeft bij processierups huiduitslag. Hoewel ik er weinig vertrouwen in had, spoot ik toch een beetje op mijn zwellingen. Meteen voelde ik dat er iets gebeurde. Het middel werkte ook bij insectenbeten! Jammer dat mijn blog nog geen 1000 lezers per maand trekt. Want dan had ik voor deze reclame geld kunnen krijgen.

Suppen op het Veerse Meer

We gingen voor de allereerste keer in ons leven suppen. Maanden hadden we er naar uitgekeken. Na een zoektocht op Google kwamen we bij Vertigo in de Vrouwenpolder uit. Hier kon je een SUP board huren zonder les te nemen. We gingen met z’n viertjes. Maurice ging boodschappen doen bij AH.

We startten aan lage wal bij de Veerse Gatdam. Hoewel er weinig wind stond ging het rustige water van het meer wel degelijk op en neer. Ik probeerde te gaan staan en merkte dat het moeilijker was dan vooraf gedacht. Door de golfslag lag de plank niet stabiel op het water. Ik staakte mijn poging en ging even zitten. Suppen staat voor ‘stand up paddle’, dus ik moest en zou gaan staan.

Na een paar keer proberen lukte het eindelijk. Mijn beenspieren trilden als een gek. Het leek de fysiotherapie wel, waar ik ooit iedere sessie op een balansbord moest staan. Ik stond krampachtig, want ik wilde niet vallen tussen de kwallen.

Het Veerse Meer was een kwallenwalhalla. Ik had nooit eerder zoveel kwallen bij elkaar gezien. “Ze zijn onschadelijk”, had de dame van de verhuur ons gezegd om ons gerust te stellen.

Chiel probeerde met zijn peddel een kwal te vangen, maar ze waren te glibberig.

Tess had geen vrees voor de witte doorschijnende diertjes. Ze maakte de leash aan rechterenkel los en liet zich in het water zakken. Ze had net als Helene, Chiel en ik een appelgroen UV shirt van Vertigo aan om onze huid te beschermen tegen uv-straling. In haar geval beschermde het shirt ook haar romp tegen de honderden weekdieren. “Hoe is het tussen de kwallen?”, vroeg ik haar. “Het voelt alsof je door slijm zwemt”, antwoordde ze.

We hadden de Brunotti SUP boards voor 1,5 uur gehuurd en dat was lang genoeg voor een eerste keer. Ik wil nog wel een keer suppen, op rustig zoet binnenwater.

Bij de parkeerplaats was een loopbrug naar het Noordzeestrand. Nu we er toch waren besloten we een duik te nemen in de verkoelende kwalloze zee.

Ik wilde meer weten over de kwallen in het Veerse Meer en las een bericht van RTL Nieuws: Oorkwallen overspoelen Veerse Meer: ‘Je surft echt door een kwallenveld’.

Heel informatief was het bericht niet. Ik citeer: ‘Ieder jaar zorgt het warme weer voor een toename van het aantal kwallen in de Nederlandse wateren, maar waar al die kwallen eigenlijk vandaan komen blijft onduidelijk (..) Over de aantallen van de kwallen is nog weinig bekend (..), ze zijn moeilijk te tellen.’

Een bijzondere middag in de achtertuin

Na het suppen liep ik de tuin in van ons huisje en zocht ik de koelte van de schaduw op. Het was 36 graden. Op de ligstoel verdreef ik de tijd op mijn mobiel. Ik creëerde een filmpje over Veere, ik las het laatste nieuws in de NOS app en ik nam Instagram door.

Opeens hoorde ik het geluid van een object dat in het water valt. Een hert was in de sloot gesprongen om water te drinken. Helene keek op vanuit haar hangmat. Zij had de plons ook gehoord. Samen tuurden we ademloos minutenlang naar het hert. Tijdens het drinken keek het dier steeds aandachtig om zich heen, maar hij merkte ons niet op. Nadat hij genoeg had gedronken, vertrok hij even snel als hij was gekomen. Met een paar sprongen stond hij boven op steile wand. Daarna schoot hij het bos is. We beseften dat we toeschouwers waren geweest van een bijzonder schouwspel.

Het was de eerste officiële tropische dag van 2022. De volgende dag zou het 14 graden koeler zijn en gaan regenen.

De murals van Goes

Op een bewolkte dag reden we met z’n vijven naar Goes om de Street Art route te lopen van de ANWB. Het is een stadswandeling langs oud & nieuw. In de oude binnenstad wandelden we langs monumentale panden en de lieflijke stadshaven. De gekleurde huizen aan de Kleine Kade deden me even aan Kopenhagen denken.

We staken het spoor over en we kwamen in de saaie buitenwijken terecht. Hier stonden vele flatgebouwen die versierd waren met prachtige muurschilderingen. Er is iets grappigs aan de hand met de straatnamen van Goes-Zuid. Ze missen de tussen-n:

• Bramestraat
• Bessestraat
• Frambozestraat.

Noord-Beveland

Tijdens mijn fietstochten zag ik dat Noord-Beveland een eiland is dat leeft van de akkerbouw, de fruitteelt en de recreatie. Er is ook ruimte voor natuur. Tussen de hoge Oosterscheldedijk en de daarachter liggende binnendijk zijn natte natuurgebieden gecreëerd waar veel vogels komen. De mensen ontspannen zich in grote getale aan de rand van het eiland bij het water. Wat me opviel was dat er veel lange rechte wegen, rechthoekige kavels en dijken zijn. Ze zijn ontstaan na het bedijken van nieuw land en het herdijken van overstroomd land.

De Zeeuwen voerden een eeuwige strijd tegen het water. Noord-Beveland werd na de grote stormvloed van 1134 voor het eerst bedijkt. De dijken waren niet bestand tegen zware zeevloeden en er vonden tussen 1134 en 1530 meer dan 45 ernstige overstromingen plaats. De grootste overstromingsramp was die van november 1530 toen de Sint-Felixvloed het land overspoelde. Twee jaar later verwoest de Allerheiligenvloed al het herstelwerk. Daarna duurt het bijna 70 jaar voordat het land opnieuw werd ingepolderd. Tijdens de Watersnoodramp van 1953 vonden wederom dijkdoorbraken plaats en overstroomde grote delen van het land.

Als je over een kaarsrechte weg van de polder fietst, dan val je van saaiheid zowat van je fiets. Nu ik wist van het verleden, voelde ik bewondering en vaderlandse trots.

Samen op vakantie gaan

Ik vond het heel fijn om een week door te brengen met het Helene, Tess, Chiel en Maurice, maar ik moest wel wennen aan de gezinsrituelen. Het avondeten deden we gemeenschappelijk, maar het ontbijt en de lunch deden we apart. Als je trek had, dan liep je naar het aanrecht en maakte je een kom met yoghurt met fruit en granola klaar of smeerde je een boterham.

Ik moest ook wennen aan het verlangen van Helene en Maurice om de hele dag lekker te luieren en te lezen. Als ik op vakantie ben, dan ga ik erop uit, dan ga ik iets doen.

Ik loste het gebrek aan actie op door zelf erop uit te trekken en met de fiets naar een natuurgebied te gaan. Zo maakte ik een wandeling in de Goudplaat (lekker struinen door loofbos en langs de oevers van het Veerse Meer), het Bokkegat (enigszins saaie wandeling over een graspad langs een jong bos) en het Veerse Bos (leuke tocht langs kreken, rietland en een oud bos). En ik fietste langs de Oosterschelde tot aan Colijnsplaat om naar de vogels te kijken. Tot mijn vreugde zag ik een tiental wulpen en 16 lepelaars.

Tenslotte

Zeeland heeft de meeste stranden en de meeste dijken van Nederland. Maar Zeeland is meer dan zon, zee en water. Je kunt er goed fietsen. Er zijn verschillende natte en droge natuurgebieden. Er zijn monumentale steden. En er is muziek: bands zoals Bløf en Racoon, en artiesten zoals Danny Vera, Joe Buck en Emma Heesters komen er vandaag. 

Het is een fijne provincie om vakantie te vieren, maar wonen wil ik er niet. Het ligt in een uithoek. Het is te rustig voor mij.