Bollenstreek: Bloemenvelden, Biochar en een Bloemenbeleving

Afstand: 22,4 km
Startpunt: Lisse
Landschap: Bollenvelden
Naar de routebeschrijving

Voordat de Bollenstreek werd overspoeld door de toeristenstroom, brachten we een bezoek aan Lisse. Door de koude wind was het rustig op straat. De mensen waren binnen bij de haard gebleven met een extra trui aan. De Nederlandse regering had ons gevraagd om de thermostaat op maximaal 19 graden te zetten. Als we ook niet langer dan 5 minuten zouden douchen, dan werden we als land minder afhankelijk van gas uit Rusland. Het advies kwam aan het einde van het stookseizoen op dag 38 van de verschrikkelijke oorlog in de Oekraïne.

We liepen in onze winterjassen langs de bollenvelden met roze, gele, rode, witte en paars bloemen. We waren te vroeg in het jaar voor de tulpen. Alleen de rode exemplaren waren tot volle bloei gekomen. In de verte renden drie hazen door een paars veld met hyacinten. We konden de bedwelmende zoete geur van de bloemen goed ruiken.

Hoog in de lucht was een veldleeuwerik uitbundig aan het zingen. Hij probeerde een vrouwtje te versieren. In de loop van de dag zouden we vaker de versierpogingen van zijn soortgenoten horen. Hoewel de zang niet voor ons bedoeld was, werden we er blij van. Als iemand mij een liefdesserenade aan mijn raam zou brengen, dan zou ik vereerd zijn en me tegelijkertijd heel ongemakkelijk voelen.

Voordat we het onverharde pad langs de akkers konden volgen, moesten we eerst op de Zilkerbinnenweg een erf oversteken. Een boer had op een tafel zijn waar uitgesteld. Hij verkocht Biochar, een houtskoolachtig product. Het ontstaat bij de verhitting van biomassa onder zuurstofloze omstandigheden. “Hé”, zei Lisette, “ik ken dit. Van een project zo’n 10 jaren terug op mijn werk”.

We raakten aan de praat met boer Walter. Tijdens het gesprek gooide hij af en toe een houtblok op het vuur, om het gaande te houden. Hij vertelde ons dat hij in zijn vrije tijd Biochar maakt. Als je het mixt met aarde, dan krijg je een vruchtbare bodem voor planten. Het mengel houdt vocht en voedingsstoffen langer vast. Bovendien helpt het om de klimaatverandering tegen te gaan, omdat de koolstof in Biochar lastiger is om af te breken dan de koolstof in het oorspronkelijke product.

“Dit is het zwarte goud.”, sprak hij met bezieling. Zijn fascinatie met het product maakte hem erg sympathiek. Toen hij begon over het kraken van aardolie in Pernis haakte ik af.

We namen afscheid en liepen naar de trekvaart Haarlem-Leiden. Daar stond een informatiezuil, die ons even terug in de tijd bracht. Op 1 november 1657 voer de eerste trekschuit van Leiden naar Haarlem. Een reis duurde zeven tot acht uur. Dat was ietsje korter, dan als je de route te voet zou lopen. Bij de stopplaatsen was vaak een herberg waar de passagiers de gelegenheid hadden om zich op te frissen. Ook kon er van paard worden gewisseld. In 1844 ging de treinverbinding tussen de twee steden van start. Dit betekende het einde van de trekschuit.

Een trekvaart is op het eerste oog vaak een saai en kaarsrecht kanaal, maar als je de historie ervan weet, dan gaat het leven en dan wordt het een aantrekkelijk element in het landschap.

Op de 3de Loosterweg passeerden we The Tulip Barn. Als je €7,50 betaalde, dan mocht je een uur lang de selfie-tuin bezoeken. In het tulpenseizoenbbloeien hier 400.000 tulpen. Nu waren er maar een paar honderd bloemen te zien. Hier en daar had men oer-Hollandse iconen in het veld geplaatst, zoals twee koeienbeelden en een klomp. Ook zagen we instagrammable objecten zoals een tractor, een old-timer, een badkuip en een hartje. We stonden erbij en we keken ernaar. Met verwondering. Horeca ontbrak natuurlijk niet. En er stond tevens een foodtruck op het terrein.

We waren niet de doelgroep, maar we vonden het concept goed. De bloemen-beleving voor jong en oud moest ervoor zorgen dat toeristen niet meer in de velden van andere kwekers stappen. Helaas was deze boodschap nog niet voor iedereen even duidelijk. Eerder op de dag hadden we namelijk verscheidene mensen gezien die de bollenvelden in liepen om gefotografeerd te worden. In de drang om het perfecte plaatje te schieten, vergat men dat de bloemen op privé terrein staan.

We gingen verder en wandelden over de Veenenburgerlaan naar Lisse. In de verte zagen we honderden geparkeerde auto’s glimmen in de zon. De Keukenhof was eindelijk weer open voor het publiek. Vanwege de coronamaatregelen was het park twee jaar lang gesloten geweest. De molen aan de rand van het terrein was aan drie kanten omsloten door bomen. De vier wieken draaiden traag hun rondjes.

Op het horecaplein van Lisse was het gezellig druk. De terrassen waren afgeladen. Wij betraden het pand van Chique & Simpel en evolueerden de tocht. De laatste 6 kilometers waren niet top geweest, omdat we de weg hadden moeten delen met automobilisten. Voetpaden ontbraken. Aan het begin van de tocht hadden we ook veel asfalt gezien, maar door het weinige verkeer hadden we ontspannen kunnen lopen. Omdat we de dag goed wilden afsluiten richtten we op de positieve dingen. Het was fijn geweest om de bollenvelden te zien en de serenades van de veldleeuweriken te horen.

We gingen naar huis en deden een extra trui aan. Wist je dat als we allemaal de verwarming een graadje lager zetten, we 7% besparen van het gas dat we uit Rusland importeren?

Wil je meer wilt lezen over de Biochar van Walter, bezoek dan zijn website: www.greenwavebiochar.nl.

Een jaar geleden maakten wij de tocht voor de eerste keer. We liepen toen de wandeling andersom. Een verslag van die dag kun je hier vinden: DE IMPONERENDE KLEUREN VAN VELDEN VOL NARCISSEN, HYACINTEN EN TULPEN.