Een wandeling langs het verleden van midden Nederland

Afstand: 21,8 km
Startpunt: Golfbaan Kromme Rijn, Bunnik
Landschap: Rivieren, Landgoederen
Naar de routebeschrijving (alleen eerste deel route)

We hadden onze auto net geparkeerd bij Golfbaan Kromme Rijn toen het begon te regenen. De buienapp stelde ons gerust: het ging om een kort buitje. We klapten de paraplu uit en lieten de regenbroek en regenhoes in de rugzak.

De route van vandaag ging over het jaagpad langs de Kromme Rijn en over de lanen en landerijen van enkele landgoederen. Dat we tevens een reis door de geschiedenis zouden maken, dat wisten we nog niet. 

We volgden de Kromme Rijn stroomopwaarts richting Wijk bij Duurstede. Zoals overal in Nederland stonden hier veel bramenstruiken. Een deel van de bramen kleurde al blauwzwart, maar proefden nog zuur. We hadden ze iets te vroeg geplukt. Onze aandacht verlegde zich naar een plantje dat op jacobskruiskruid leek en bloemen had in de vorm van gele knoopjes. We kenden het niet. De ObsIdentify app van Lisette zei dat het boerenwormkruid was. Hoewel het een lastig woord was om te onthouden, lukten het toch om het in ons geheugen op te slaan. Dat we het kruid overal zagen hielp daarbij.

Het jaagpad grensden aan de achtertuinen van riante villa’s in Bunnik. Buiten de bebouwde kom maakten de grote vrijstaande woningen plaats voor boerenerven, maisvelden en diverse percelen met appel-,  peren- en kersenbomen. De fruitbomen stonden er al van oudsher, omdat ze uitstekend groeien op oevers van zand en klei.

De rivier was tot de negentiende eeuw een belangrijke vaarroute tussen Wijk bij Duurstede en Utrecht. Als we in 1674 hadden geleefd, dan gingen we met de trekschuit mee, die werd voortgetrokken paarden, of nog leuker door mannen met een lijn om hun middel. Nog veel eerder in de tijd zouden we tussen Romeinse militairen hebben gelopen, die de noordgrens van het Romeinse Rijk verdedigden. Deze grens lag vanaf circa 50 jaar na Chr. langs de Kromme Rijn.

Nadat we zo’n zesenhalve kilometer hadden afgelegd pauzeerden we even. We keken naar het rustig stromende water, naar het wuivende mais aan de overkant van het rivier en naar de witte schapenwolken in de blauwe lucht. Ik draaide me om en zag donkere regenwolken dreigend op ons afkomen. De buienapp merkte het onraad ook op en gaf een meldingsgeluid. We stonden rap op, deden een waterdichte regenhoes om onze rugzak en trokken regenkleding aan.

We lieten de rivier achter ons en betraden het terrein nabij Kasteel Beverweerd. De bui had ons nog niet ingehaald. Het asfalt onder onze voeten was droog, maar voor ons was het nat. Dat was raar. Opeens voelden we regendruppels en we beseften dat we een regenbui waren ingelopen.

We stapten een onverharde lindeboomlaan in. Bij een boom was een herdenkingsmonument uit de Tweede Wereldoorlog geplaatst. Een Franse piloot was op deze plek op 22 jarige leeftijd neergestort en omgekomen. Er stonden verse bloemen. Een Nederlandse meneer of mevrouw zorgde postuum voor hem.

We kwamen bij het Kloosterlaantje. Een hoge netjes onderhouden muur belemmerde het uitzicht op het voormalige klooster van de Benedictinessen der Eeuwigdurende Aanbidding. De zusters wijdden zich tussen 1875 en 1996 in ploegendiensten voortdurend aan bidden.

Niet veel later liepen we door het Park Seminarie. Het regende niet meer. Op de plek waar nu een lelijk appartementengebouw staat, stichtte de aartsbisschop van Utrecht in 1853 een grootseminarie. In 1968 werd het opgeheven en werd het gebouwencomplex afgebroken. Alleen het restant van een vervallen omheiningsmuur herinnerde nog aan vroeger.

Een vrouw liet haar hond uit in het park. Ze vertelde over haar man die als kind de mannelijke studenten van de katholieke priesteropleiding had gezien. We voelden ons als de Belgen Arnoud, Ruben en Philippe, die in reisprogramma’s zoals Dwars door de Middellandse Zee een gesprek aanknopen met een plaatselijke bewoner. Ze wees op het watertappunt “De Barmhartige Samaritaan” bij het Schaepmanmonument. We hadden het monument van architect Cuypers gezien, maar de gele watertap dat gratis drinkwater geeft aan dorstige passanten niet. Teruglopen was te veel moeite en we besloten de volgende keer een kijkje te nemen.

Via de hockeyvelden van Shinty, station Driebergen-Zeist en verschillende landgoederen kwamen we bij het jaagpad uit. Over een halve kilometer zouden we terug zijn bij onze auto’s. Hoewel we hier aan het begin van de dag al waren geweest, zag het pad in de richting van Utrecht er anders uit. De blauwzwarte bramen lokten ons en we plukten de meest rijpe exemplaren. Ze smaakten veel zoeter dan in de ochtend.

We waren blij dat we ons niet hadden laten afschrikken door de regenbuien en toch naar buiten waren gegaan. De natte zomer van 2021 is een weldaad voor de natuur. Met de juiste kleding kun je ook in minder goed weer aangenaam wandelen. En kennis nemen van verrassende overblijfselen uit het verleden.