Beeldhouwen onder de bevlogen begeleiding van Yvon

De lak van mijn beeld was aan het uitharden. Moe en voldaan keek ik terug op een gezellig en geslaagd beeldhouwweekend. Ik had een mannetje met benen, armen, een lijf en een hoofd gemaakt, waarbij het leek alsof hij was opgebouwd uit zeven losse stenen.

Twaalf amateur beeldhouwers waren op zaterdagochtend in de grote achtertuin van Bianca en Ad in Herpen aan de slag gegaan met speksteen, albast of serpentijn. We begonnen met een kale ruwe natuursteen, die we in twee dagen tijd onder begeleiding van beeldhouwster Yvon van der Weide omvormden tot een mooi beeldhouwwerk.

Zes jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met tandbeitels, spitsbeitels, kabinetraspen en beeldhouwraspen. In mijn allereerste beeld van Braziliaans speksteen probeerde ik verschillende technieken uit. Yvon leerde me hoe je het gereedschap moet gebruiken en hoe je een gat in een steen moet maken. Ze wees me erop dat ik delen van de steen onbewerkt kon laten en niet alles hoefde te bewerken.

Het beeldhouwweekend was een jaarlijks terugkerend happening, waar ik altijd naar uitkeek. Vorig jaar ging het helaas niet door vanwege de corona-pandemie.

Op mijn vensterbank stonden de vijf stenen beelden die ik had gemaakt. Niet al mijn werken vond ik mooi. Twee jaar geleden had ik niet genoeg tijd om alle lijnen in het beeld vloeiend te maken. Als ik een dag extra had gehad, dan zou ik wel tevreden zijn geweest.

Daarom had ik me deze keer voorgenomen om niet te ambitieus te zijn en een simpel beeld te maken. Ik had thuis op de achterkant van een A5 envelop een schets gemaakt en liet die aan Yvon zien. “Het is een intens beeld”, zei ze. Ik begreep haar niet goed en vroeg “Intens?”. “Ja”, antwoordde ze, “het is driedimensionaal”. Ik was haar nu helemaal kwijt. Alle beelden zijn toch driedimensionaal? Wat ik wel begreep was dat ik meer werk zou moeten verrichten dan dat ik eigenlijk van plan was.

Ik koos samen met haar een steen uit die paste bij mijn ontwerp. Sommigen beeldhouwers deden het andersom: zij zagen een mooie steen en gingen vervolgens een passend beeld erbij bedenken.

Ad en zijn team hadden een maaltijd bereid die geïnspireerd was op de keuken van Zanzibar. We begonnen met een kokossoep met heel veel kokosrasp. Ik moest even wennen aan de smaak en de textuur. Daarna was er een buffet met bijzondere gerechten.

Ad heeft een kamado, een grote ei-vormige keramische barbecue,  en hij weet hoe hij het ding moet gebruiken. Voor de vleesliefhebbers had hij buffel gemaakt en het vlees was boterzacht. Voor de visliefhebbers was er een smakelijke viscurry. Voor de groente-eters had hij twee hele knolselderrijen gegaard en het kapje eraf gesneden zodat je de warme groente eruit kon lepelen.

Het blikvanger van de avond was de octopus gestoofd met uien. Eerder op de dag had hij de inktvis met de acht lange tentakels aan ons getoond. Ik was heel benieuwd naar de smaak. In Spanje had ik wel eens Pulpo a la Gallega gegeten, maar de versie van Ad smaakte heel anders. De stukjes octopus waren super mals. Het is een feestje als Ad en zijn team voor je koken.

Zoals elk jaar sloten we de avond af met een kampvuur. Het overgrote deel van de groep bleef slapen en verscheen de volgende dag om 9:00 fris en fruitig aan het ontbijt. Een uurtje later liepen we allemaal met onze steen naar een bok en gingen we verder met ons project.

Omdat mijn steen aan het einde van de dag af moest zijn én ik tevreden met het resultaat wilde zijn, ging ik gestructureerd te werk. Ik volgde zoveel mogelijk de vorm van de steen, om de hoeveelheid werk te beperken. Daarnaast ging ik timeboxen en bepaalde ik hoe lang ik aan de armen en het lijf mocht schaven. De tijd ontbrak om veel aandacht aan de benen te geven.

Om half vier legde ik de raspen weg, pakte ik schuurpapier met korrel P80 en begon ik met schuren. Het koste me veel tijd om het oppervlak van mijn beeld te egaliseren. Voor me lagen de nog ongebruikte velletjes P120, P220 en P400. Yvon vond dat ik tempo moest maken, want ze zei: “Je hebt 5 minuten per vel”. Ze wilde op tijd aan de expositie beginnen en na het schuren moest ik het beeld nog lakken.

Mijn beeld was nog nat van de lak, toen de expositie begon. We stonden in een grote kring in de stralende zon. Om beurten gaf iedere beeldhouwer een toelichting over zijn of haar beeld. Ik had nu alle tijd om de werken van de anderen goed te bekijken. Ze zagen er prachtig uit in de spotlight van de zon.

Het was heerlijk om in groepsverband twee dagen intensief met een natuursteen bezig te zijn en om iets te creëren. Ik was blij met het resultaat en ging met een goed gevoel terug naar huis.

De totstandkoming van het steenmannetje