Een midweek in een beach villa in coronatijd 

Het ruisen van de zee was continu te horen. Als je op de veranda zat met een kop thee of een glas wijn, als je binnen een maaltijd bereidde en als je aan het einde van de dag de slaap probeerde te vatten. 

Onze accommodatie stond direct op het strand van Hoek van Holland. Naast ons stonden nog 36 andere geschakelde Beach Villa’s van verhuurder Largo. We waren omringd door gezinnen met jonge kinderen, en in een mum van tijd ook door kuilen. De favoriete bezigheid van jongetjes, weet ik nu, is met een schep een gat maken in het zand.

Ik had uitgekeken naar de midweek met mijn zus, zwager, neef en nicht. Even weg van huis en van de corona-sleur. Al meer dan een jaar deed ik iedere dag hetzelfde: opstaan, ontbijten, de krant lezen, de laptop openklappen om deel te nemen aan de teamvergaderingen met de collega’s, koken, relaxen, slapen. 

De Beach Villa’s waren van alle luxe voorzien. We hadden een vaatwasser, nespresso apparaat, magnetron, regendouche en een tablet. Op die tablet stonden de handleidingen van de keukenapparatuur en praktische informatie over de dichtstbijzijnde supermarkten en apotheek.

Largo noemde de tablet een Suitepad en van dat woord moest ik gruwelen. Het was een voorbeeld van tenenkrommend marketing-blabla. Ik moest het een paar keer overlezen, voordat ik begreep wat ermee bedoeld werd.

Mijn favoriete functie op de tablet was het contactformulier, waarmee je een bericht naar de receptie kon sturen. Direct op de eerste avond al meldde ik dat we slechts drie kleine glazen dessertschaaltjes hadden, terwijl we met vijf personen waren. De volgende ochtend kwam iemand meteen de ontbrekende schaaltjes brengen. De service van Largo was pico bello.

Later in de week hadden we problemen met de wc-borstel en de vaatwasser. Opgetogen vulde ik het contactformulier opnieuw in. De kans was aanwezig dat de receptie me nu de klagende klant van nummer 29 zou noemen, die heel veel aandacht nodig had. Ik zat er niet mee, want ik wist dat ik er goed aan deed. Liever een klant die feedback geeft, dan een klant die niet klaagt en niet meer terug komt.

Binnen een uur tijd stond een man op de stoep met een doos onder zijn arm waarin een wc-borstel zat. Het was geen gloednieuwe, bleek later. Ik moest aan de stoelendans denken. Onze wc-borstel zou waarschijnlijk binnenkort een plekje krijgen in één van de andere huisje.

Het was fijn om direct aan het strand te zitten, zelfs als de zon niet scheen. We hadden alle ruimte om te frisbeeën en te vliegeren. Ik heb in mijn leven nog nooit zo vaak gefrisbeed, als aan de kust van Hoek van Holland. Ik kreeg er zelf spierpijn van. Ons niveau ging elke dag omhoog en in korte tijd gooide ik even makkelijk met rechts als met links.

Onafhankelijk van elkaar hadden Helene en ik een 2-lijns stuntvlieger gekocht. Na wat gestuntel tijdens de eerste dagen, verkregen we uiteindelijk alle vijf de controle over de vlieger en lieten we hem beheerst rondjes maken in de lucht. Ondertussen keken we met leedvermaak naar de beginners op het strand die hun vlieger keer op keer lieten neerstorten. Ik weet het, dat was niet aardig van ons. 

Het weer was heel wisselvallig. ’s ochtends scheen de zon, daarna ging het harder waaien en kwamen zwarte  dreigende regenwolken onze kant op. Vervolgens trok de lucht open en ging de wind liggen. Het regende nooit, op de laatste avond na. 

Helene had de HelloFresh Box meegenomen en ook haar messenblok. Dat laatste was een beetje nerdy en ook heel praktisch. Niets is zo erg tijdens het koken als botte keukenmessen. Die HelloFresh Box bleek een gouden greep in corona-tijd. We hoefden geen boodschappen te doen en we aten smakelijke maaltijden.

Op de laatste avond was de HelloFresh Box leeg en moesten we een alternatief bedenken. Dat gaf stress. De restaurants waren gesloten vanwege de corona-maatregelen. De terrassen van de strandtenten gingen al om 6 uur dicht. We zouden naar de supermarkt kunnen gaan om boodschappen te doen, maar daar hadden we geen zin in. Een maaltijd afhalen was niet praktisch, omdat je 8 minuten moest lopen naar de parkeerplaats, waar onze auto’s stonden. Een maaltijd laten bezorgen was de enige optie die overbleef.

De tablet (oh pardon de Suitepad!) gaf aan dat Beachclub Royal maaltijden bezorgden. Het bezorg-menu was beperkt en bestond uit schnitzel, saté, spare ribs, zalm en een hamburger. Met frites en een salade. Het sprak ons niet aan. Gelukkig bleken ze ook diner boxen te hebben met mooie namen. We kozen voor een Italiaanse Royal Box en een Vis Royal Box.

Het regenen hard, toen de bezorger de boxen kwam brengen. We hadden medelijden met hem en waren tegelijkertijd opgelucht dat we zelf de deur niet uit hoefden te gaan.

De diner boxen waren niet bewerkelijk. We hoefden enkel de soep in de magnetron te doen en de lasagne in de oven.

Na een spelletje 30 Seconds gingen we voor de laatste keer slapen. Ik luisterde naar het ruisen van de zee en probeerde de slaap te vatten. Onze vakantie samen was alweer voorbij.

Dit is het eerste deel van mijn vakantie in Hoek van Holland. Het tweede en laatste deel kun je hier vinden: IN EEN BEACH VILLA NAAST DE MAASVLAKTE.