Grauwe ganzen, graafmachines en geweldige vergezichten

Afstand: 19 km
Startpunt: Streekmuseum Tienhoven
Landschap: Laagveen en boerenland

We liepen dwars door het weiland van een boer. In het groene gras stonden smoezelig witte schapen en grauwe ganzen. In de vacht van enkele schapen waren takjes rond de ogen blijven hangen. Ik had de neiging om die weg te halen, maar ik mocht niet dichtbij komen. De ooien die gedekt waren door de ram hadden een groene vlek op de rug.

De ganzen zaten in groepjes van 10 à 20 soortgenoten bij elkaar. Elke keer als we een groepje naderden, dan vlogen ze verschrikt weg en hadden we een goed zicht op de wit-zwart-wit gestreepte kont en de op en neer bewegende vleugels. Die vleugels veroorzaakten een zoemend geluid, dat we nooit eerder hadden gehoord. Nadat ze een paar vleugelslagen hadden gemaakt, begonnen de vogels luid te gakken. Na een korte vlucht landden ze voor ons in het weiland en moesten ze weer de lucht in op het moment dat wij dichterbij kwamen.

Ik had me verkeken op het weer. Het was veel kouder dan ik had verwacht. Mijn vier lagen kleding konden me niet warm houden, Als we liepen, dan ging het wel. Maar zodra we gingen pauzeren om een kopje thee te drinken of een boterham te eten, dan was het oncomfortabel koud. ‘De volgende keer trek in mijn winterjas aan’, nam ik mij voor. 

We bereikten de Dwarsdijk en wandelden langs poldermolen De Trouwe Waghter en langs enkele huizen. In de tuinen en struiken zaten kleine beweeglijke vogeltjes, zoals mussen, een pimpelmees en een roodborstje.

Op de Kanaaldijk, op de grens tussen Noord Holland en Utrecht, was een pad aangelegd dat uit twee stroken bestond en dat mocht worden gebruikt door wandelaars, fietsers en hondenuitlaters. Af en toe moesten we van de ene strook naar de andere overstappen, als een fietsende tegenligger ons naderde. Achter de fietsers aan de horizon waren de contouren van de Utrechtse heuvelrug zichtbaar.

In de beschrijving van de route had gestaan dat het lange stuk van 3 kilometer ondanks de mooie vergezichten ietwat eentonig was. De schrijver was overduidelijk geen vogelliefhebber, want wij verveelden ons geen enkel moment. We werden geëntertaind door grote zilverreigers, een torenvalk en honderden spreeuwen die de vogelvariant van haasje-over speelden. De achterste rij vogels vloog laag over de groep heen om vooraan te landen, waarna de achterste rij hetzelfde deed. Dit ritueel ging eindeloos door en ik vond het prachtig.

Om de wandeling te verlengen deden we oud landgoed Einde Gooi aan. Het bestond voornamelijk uit bos. De slingerende beukenlanen kwamen uit op een zevensprong. We waren omringd door gele en bruine herfstkleuren. Hier en daar stond groene hulst. Als je vlakbij kwam, dan zag je vuurrode besjes. Het bos was al in kerststemming. Net zoals vele mensen in de wijk waar ik woon. Normaal gesproken wachtten zij met de kerstversiering tot Sinterklaas het land uit is. Maar dit jaar is alles anders.

Terug op de route gingen we verder op het Bert Bospad met weidse uitzichten over de Westbroekse Zodden: een open gebied met laagveenmoeras. Het was een stiltegebied, maar stil was het niet. Het geluid droeg hier ver en we konden het geraas van de snelweg goed horen. Af en toe werd het overstemd door het kabaal van een trekker of van een helikopter. Het meeste hinder hadden we van opstijgende en overvliegende kleine vliegtuigjes waarin maximaal 4 personen konden. Ze waren van vliegschool Hilversum. Het leek erop of iedereen dit jaar nog snel de benodigde vlieguren voor het vliegbrevet moest maken. Er stegen meer vliegtuigen op, dan KLM toestellen van Schiphol. In dit stiltegebied was de stilte volledig weg.

Langs het wandelpad stonden enkele graafmachines geparkeerd. Ze waren bezig geweest met het verwijderen van de bovenste grondlaag en met het verbreden van de petgaten. 

In de 12e eeuw graafden de lokale bevolking het veen af om turf te steken. Toen ze hiermee stopten groeiden de gebieden langzaam dicht en ging de variatie in fauna en flora verloren. Staatsbosbeheer en Natuurmonumenten willen terug naar de oude situatie. Mijn dominante denkstijl is Analyser volgens het BreinStijl@Work model, dus ik heb een lijstje gemaakt van de herstelwerkzaamheden:

• Verwijderen van het moerasbos.
• Plaggen van gras- en rietvelden om de bodem voedselarm te maken.
• Het graven van petgaten. Dit zijn de uitgebaggerde delen in het veenlandschap waarin water komt te staan.
• Ophogen van enkele percelen met de vrijgekomen grond.

In het gastenboek op de Klompenpad website hadden wandelaars geklaagd over de werkzaamheden en over de stalen rijplaten die waren neergelegd. Ik vond het niet storend. Dit was een unieke kans om met eigen ogen te zien hoe het open veenlandschap werd verbeterd. Voor het broedseizoen van 2021 moeten de herstelwerkzaamheden beëindigd zijn.

We kwamen terug bij streekmuseum Vredegoed waar we onze auto’s hadden geparkeerd. Het museum was helaas dicht. Gelukkig konden wel een kop warme thee drinken, want ze hadden een plek ingericht waar wandelaars en fietsers konden pauzeren. Er waren theemokken, een jerrycan met water, een waterkoker, theezakjes en een spaarvarken. Daarin kon je naar eigen goeddunken een vergoeding stoppen. Het museum kreeg al het muntgeld dat we bij ons hadden.

In het voorjaar van 2021 gaan we de wandeling nog een keer doen, omdat we razend nieuwsgierig zijn naar hoe het veenlandschap er dan uitziet. Het is een uniek stukje Nederland met weinig stilte en veel vogels, water en historie.

Drie maanden later liepen we het Zoddenpad opnieuw. Het was 15 graden en de zon scheen. Een impressie van die dag kun je vinden in mijn blog aar TERUGKEER NAAR TIENHOVEN OP EEN LENTEDAG IN FEBRUARI.