Heide, eclairs en regendruppels

Afstand: 18,3 km
Startpunt: Restaurant La Place, Laren
Landschap: Heide en bos

We wisten dat het zou gaan regenen. De Westerheide en Bussumerheide zagen er prachtig uit en we genoten van het weidse licht glooiende landschap. De uitgestrekte paarse heidevelden werden af en toe onderbroken door een bosje. Enkele Schotse hooglanders waren kalmpjes aan het grazen. Ze hielden de heide open.

We waren onze wandeling gestart met thee, koffie en gebak bij La Place in Laren. Het lag pal naast de Westerheide. Ze hadden verse eclairs in de vitrine liggen die we niet konden weerstaan. De langwerpig gebakjes waren meermalen in de Great British Bake Off voorbij gekomen en we wilden weten hoe ze smaakten. Met hoge verwachting namen we een hap. Het viel een beetje tegen. Lisette omschreef de baksels als tompoezen met een soezenbeslag. We waanden ons namelijk de juryleden van het televisieprogramma. De banketbakkersroom was goed van smaak, maar te slap. ‘Too runny’, zeiden we eensgezind tegen elkaar.

We naderden ecoduct Zanderij Crailo en de eerste regendruppels vielen op de grond. We stopten even om onze regenkleding aan te doen en om een regenhoes om onze rugzak te binden. Het buitje zou vast zo voorbij zijn, dachten we Ten onrechte. 

Het ging steeds harder regenen. Op het grootste ecoduct ter wereld, de brug was 50 meter breed en 800 meter lang, was een ruiterpad en een fietspad gemaakt. Fietsers waren afgestapt om in de struiken te schuilen tegen de regen. Wij gingen ook even onder een struik staan, maar dat bood weinig soelaas. We besloten verder te gaan.

Aan de andere kant van de oversteekplaats was het Spanderswoud, een mooi gemengd bos. Op de paden vormden zich plassen, waar we steeds omheen liepen. De beheerder had het dode hout laten liggen. Een aantal omgevallen bomen was helemaal bedekt met groen mos.

We lieten het bos achter ons en staken de Mies Bouwmanboulevard over. Het was het enige stukje verharde weg van de route. Het regende gelukkig niet meer. Omdat er dreiging in de lucht hing, bekeken we de buienradar. We zagen dat we over tien minuten een heftige korte bui zouden krijgen. Als het te erg werd, spraken we met elkaar af, dan zouden we de wandeling inkorten. 

We bereikten de Zuiderheide en we hadden het hele natuurgebied voor onszelf. De neerslag had iedereen weggejaagd. Elk nadeel heb se voordeel, zei een beroemde voetballer eens. We kwamen langs zandverstuivingen en grafheuvels. Ik kon me nauwelijks voorstellen dat 4000 jaar geleden hier mensen begraven werden.

Onze capuchon moest weer op, want het ging opnieuw regenen. Het viel gelukkig mee en we konden de wandeling helemaal afmaken. Na zo’n 18 kilometers waren we terug bij La Place.

We hadden al met al een prachtige wandeling gemaakt. Het wisselvallige weer hadden we op de koop toegenomen, want de heide bloeit slecht één maand per jaar.