Wandelen in Coronatijd

Ik stapte mijn bed uit en liep naar de keuken om het ontbijt klaar te maken. Dagenlang was het bewolkt geweest en nu scheen de zon uitbundig op de straatstenen. Het maakte mij vrolijk, maar ook onrustig. Ik wilde zo snel mogelijk de warmte van de zon op mijn huid voelen.

Welke wandeltocht ging ik maken? Ik kon voor een lijnwandeling kiezen, maar dan moest ik met de trein terug naar het beginpunt. Dat was niet handig in coronatijd. Ik liet mijn keuze vallen op een rondwandeling in de Kennemer Duinen, het mooiste wandelgebied van Nederland. Het was dicht in de buurt en ik kon mijn auto parkeren bij het rustige NS station Santepoort-Noord. Ik ging in mijn eentje, want is het niet verstandig om af te spreken met je vrienden als het coronavirus rondwaart in de samenleving.

Onderweg naar mijn auto merkte ik dat er een straffe koude wind waaide. Het voelde verre van aangenaam, maar ik liet me er niet door tegenhouden. Ik had behoefte aan buitenlucht en lichaamsbeweging.

Langdurig thuiswerken is niet makkelijk, had ik deze week ervaren. Een dagje is prima, want je kan dan ongestoord bergen werk verzetten. Maar een langere periode thuis in afzondering arbeid voor je baas verrichten bleek ander koek. De mondelinge communicatie zonder gezichtsexpressies en lichaamstaal ging een stuk moeizamer. Verder miste ik de nutteloze gesprekjes bij de koffiemachine en de grapjes die we onderling maakten.

In de avonduren kon ik mijn ei niet kwijt in de sportschool, want die was dicht. Ik miste het sporten en de sociale contacten.

De zon scheen en ik wilde lekker wandelen zolang het nog kon. Italië, Spanje, Denemarken en Frankrijk waren inmiddels in totale lockdown. Mensen mochten alleen voor essentiële activiteiten naar buiten, zoals boodschappen doen en naar het werk gaan. 

Ik stapte uit mijn auto en liep naar Landgoed Duin en Kruidberg. Vogels zongen uit volle borst. Het geluid van een NS bel zwol aan ten teken dat er een trein aankwam. Een vlaggenlijn tikte herhaaldelijk tegen een mast. De winde waaide door de bomen en in de verte reden auto’s met verbrandingsmotoren voorbij. Waarom kwamen alle geluiden zo hard bij mij binnen? Kwam dat doordat ik alleen liep en niet druk aan het kletsen was met mijn wandelmaatjes? Of kwam het doordat ik een week thuis had gewerkt en in deze periode weinig verschillende klanken had gehoord? Ik wist het antwoord niet.

Het was druk in het bos en in de duinen. Opvallend druk zelfs. Veel gezinnen waren er op uit getrokken. Ik snapte dat wel. De scholen waren dicht en dan ga je graag naar een plek waar je kinderen kunnen ravotten en hun energie kwijt kunnen.

De kinderlozen waren ook de natuur ingegaan. Je gaat op zoek naar een alternatief, als voetbal, hockey en tennis afgelast zijn en de sportschool gesloten is.

Tijdens het eerste deel van de tocht schoten mijn gedachten van hot naar her. Na een klein uurtje werd het rustiger in mijn hoofd en kon ik me richtte me op het hier en nu. Ik genoot van het buiten zijn, van het in beweging zijn en van het afwisselende landschap van de Kennemer Duinen.

Vijf Schotse hooglanden kuierden aan de bosrand. Ze hielden netjes anderhalve meter afstand van elkaar. 

Op een heuvel in de zon wuifden zo’n 20 narcissen vrolijke in de wind. Later die dag zag ik opnieuw een groepje gele bloemen. Ze stonden onder een boom. Iemand moest de bollen hebben gepland. Hoe zouden ze anders hier terecht gekomen zijn?

Ik ging op een bankje in de zon zitten, zo’n tien meter van het pad vandaan. De mensen die ik eerder die dag had gepasseerd kwamen voorbij. Ik maakte mijn rugzak open en haalde daar een broodje en een smoothie uit. Oh wat was het fijn om buiten in de natuur te zijn!

Naarmate de dag vorderde, nam de bewolking toe. In de schaduw van een wolk was het koud en onaangenaam. De lol was er nu een beetje af en ik voldaan liep terug naar mijn auto.

Een dag later

Een dag later las ik in de NOS app dat het zo druk op het strand van Zandvoort en Bloemendaal is geweest, dat de burgemeesters oproepen om tijdens de coronacrisis niet meer naar het strand te komen. De NS laat weten dat de treinen niet bedoeld zijn voor dagjesmensen. Op sociale media ergeren mensen zich aan de drukte op het strand, in de trein, in het bos en op de zaterdags markt.

Het geeft mij het akelige gevoel dat ik me moet verantwoorden voor mijn gedrag. Ik ben naar de duinen gegaan om lekker uit te waaien. Hoewel het veel drukker was dan normaal, was er geen sprake van drukte. Gelukkig maar, want anders zou het een risicogebied zijn geweest. In een week tijd zijn grote menigten taboe geworden. Dat betekent niet dat je niet meer naar buiten kunt gaan. Er is niets aan de hand, zolang je een sociale afstand in acht neemt.